Diferencies ente revisiones de «Estaos Pontificios»

|símbolu = Escudo de la Ciudá del Vaticanu |himnu_nacional

|mapa = Papal_States_1815.svg

|aclaración_mapa = Mapa de los Estaos Pontificios escontra 1815 dempués de les [[guerres napoleóniques]]

|forma_de_gobiernu = [[Monarquía absoluta]] [[Monarquía electiva|electiva]] [[Teocracia|teocrática]]

|idioma = [[Llatín]], [[idioma italianu|italianu]]

|notes =

}}

 

Los '''Estaos Pontificios''' fueron los territorios na península itálica so l'autoridá temporal del papa, dende l'añu 751 hasta 1870. Ellos atopábense ente los principales estaos d'Italia dende más o menos el sieglu VIII hasta que la península italiana foi unificada en 1861 pol [[Reinu de Cerdeña]]. Na so máxima estensión, cubrieron les rexones italianes modernes de [[Lazio]], [[Les Marques]], [[Avesida (Italia)|Avesida]] y [[Emilia-Romaña]]. Estes participaciones considérense una manifestación del poder envernada del papa, a diferencia del so primáu eclesiásticu. Dempués del añu 1861, los Estaos Pontificios, amenorgáu a [[Lazio]], siguieron esistiendo hasta 1870. Ente 1870 y 1929, el papa nun tenía territoriu físicu n'absolutu, y el Vaticanu taba so soberanía italiana. El líder fascista italianu [[Benito Mussolini]] finalmente resolvió la crisis ente la Italia moderna y el Papáu, cuando en 1929 foi fundada como Estáu independiente la [[Ciudá del Vaticanu]], a la que s'axudicaron 44 hectárees de la ciudá de Roma na zona de los edificios históricos papales.

 

=== Movimientos revolucionarios ===

 

El condáu Venesino y [[Aviñón]] pertenecíen a los Estaos Pontificios, formando un enclave en suelu francés. Estes posesiones fueron confiscadas mientres la [[Revolución francesa]], siendo papa [[Pío VI]] ([[1775]]-[[1799]]).

La invasión napoleónica d'Italia en [[1797]] nun se detuvo ante les puertes de Roma: un añu dempués les tropes franceses entraben na ciudá. Xuníos a los franceses, los revolucionarios italianos esixeron del papa l'arrenunciu a la so soberanía temporal. El [[7 de marzu]] de [[1798]] declaróse la [[República Romana (1798-1799)|República Romana]] y el papa foi prindáu y deportáu a Francia. [[Napoleón Bonaparte]] quixo regularizar les rellaciones cola Ilesia, lo que quedó afiguráu nel [[Concordatu de 1801|Concordatu que Francia y la Santa Sede]] roblaron en [[1801]]. El papa ser entós [[Pío VII]]– tornó a Roma, d'onde retornó a [[París]] pa coronar emperador a Napoleón en [[1804]]. Pero llueu'l papa supunxo una estobisa nos planes del emperador, quien en [[1809]] apoderar de los Estaos Pontificios, incorporar al [[Primer Imperiu francés|Imperiu francés]] y retuvo a Pío VII como prisioneru en [[Savona]]. Tres les derrotes de Napoleón, el papa pudo retomar les sos posesiones en [[1814]]; nel [[Congresu de Viena]] de [[1815]], reconocióse la pervivencia de los Estaos Pontificios dientro del nuevu orde européu, anque con una llixera amenorga territorial que foi parar a poder del [[Imperiu austriacu]].

 

 

L'espíritu revolucionariu francés estendióse tamién per Italia. En [[1831]], el mesmu añu en que yera nomáu papa [[Gregorio XVI]], españó un llevantamientu en [[Módena]], siguíu d'otru en [[Reggio Emilia|Reggio]] y pocu dempués en Bolonia, onde se arrió la bandera episcopal y se izó nel so llugar la tricolor. En cuestión de selmanes, tolos Estaos Pontificios amburaben na foguera revolucionaria y proclamábase un Gobiernu provisional. En redol a la Marca creábase'l «Estáu de les Provincies Xuníes» de la Italia central. Gregorio XVI nun cuntaba con efectivos militares suficientes pa contener un movimientu d'aquelles proporciones; precisó de l'ayuda estranxera, que nesta ocasión viéno-y d'Austria. En febreru de [[1831]], les tropes austriaques entraben en Bolonia forzando la salida del Gobiernu provisional», que s'abelugó en Ancona; en dos meses la rebelión quedó pel momento encalorada. Con verdadera urxencia diéronse cita en Roma representantes d'Austria, [[Rusia]], [[Inglaterra]], Francia y [[Prusia]], los cinco grandes potencies del momentu, p'analizar la situación y ellaborar un dictame sobre les reformes que al so xuiciu yera necesariu introducir na alministración de los Estaos Pontificios. Non toles suxerencies realizaes en tal sentíu fueron aceptaes por Gregorio XVI, pero sí les abondes como por que los cambeos en materia de xusticia, alministración, finances y otres fueren bultables.

 

=== Unificación Italiana y fin de los Estaos Pontificios ===

{{AP|Unificación d'Italia}}