Diferencies ente revisiones de «Llingua de señes otomana»

 

Nos sieglos XVI y XVII, los paxes, porteros, verdugos y acompañantes del sultán que fueren [[sordomudu|sordomudos]] yeren particularmente apreciaos pola so habilidá pa comunicase en silenciu, pola so incapacidá pa escuchar información mientres les negociaciones secretes, y pola dificultá que los estraños atopaben pa comunicase con ellos o sobornalos. Na corte valorábase enforma'l silenciu, y dellos sultanes preferíen que s'utilizara la llingua de señes na so presencia. Podíen bromiar con ellos de tal manera que fora inadecuadamente familiar en turcu. El sultán [[Osman II]] foi seique'l primeru n'aprender la llingua de señes y dio-y la orde a dellos oyentes de la so corte d'aprendela tamién. Nel meyor momentu ye probable qu'hubiera más de cien cortesanos sordos. Considerábase indignu que'l sultán dirixiérase oralmente a los sos súbditos, y bien indecoroso que quien s'atoparen na so presencia falaren en voz alta o secreteasen.

Nun ta claru si dio-y llugar a la [[llingua de señes turca]], cuidao que nun se rexistraron señes.<ref>[http://turkisaretdili.ku.edu.tr/en/tid.aspx ''Turkish Sign Language (TDÍI) Xeneral Info''] {{Wayback|url=http://turkisaretdili.ku.edu.tr/en/tid.aspx |date=20120415064343 }}, Dr. Aslı Özyürek, Universidá Koç</ref>