Diferencies ente revisiones de «Historia d'Italia»
Contenido eliminado Contenido añadido
m Estilu habitual na nuesa wiki |
m iguo testu: Llombardía|llombardos|llobardu|llombardes => Lombardía|lombardos|lobardu|lombardes |
||
Llinia 213:
Los bizantinos controlaron Italia dende la so capital en [[Rávena]], sol [[Exarcado de Rávena]]. L'[[arte bizantino]] dexó n'Italia buelgues como les ilesies de [[San Nicola in Carcere]] y [[Santa Maria in Cosmedin]] de [[Roma]]; la [[ilesia de San Vital]] de Rávena o la [[basílica de San Apolinar in Classe]] na mesma ciudá. El conxuntu d'edificios tardorromanos, ostrogodos y bizantín de la ciudá de Rávena ye a día de güei [[patrimoniu de la humanidá]].
=== Los
{{AP|
[[Ficheru:Iron Crown.JPG|thumb|210px|La [[Corona de Fierro]] de los
Ente los distintos pueblos xermánicos qu'abandonaren la so antigua morada pa vivir en meyores tierres, cuntábense los
Los nuevos señores d'Italia entamaron les sos posesiones en [[Ducaos lombardos]] como'l [[ducáu de Friuli]], el [[ducáu de Tuscia]], el [[ducáu de Spoleto]] o'l [[ducáu de Benevento]], so l'autoridá d'un [[Monarca|rei]] en [[Pavía]]. La falta d'una autoridá central mientres el [[mandatu de los duques]] fixo posible la fragmentación d'Italia en trenta y seis ducaos cuasiindependientes, dixebraos por franxa de territoriu en manes del bizantín [[Exarcado de Rávena]]. Magar el [[reinu lombardu]] volvió tener un rei, el poder central foi siempres débil.
Asina, mientres s'enfrentaben a la oposición de los remanentes del [[Imperiu bizantín]] n'Oriente, y a la de los [[francos (pueblu)|francos]], naciente potencia n'Occidente, los
Mientres los conflictos [[iconoclastes]] ocupaben a Bizanciu y lo enemistaban col [[papa]] (pos la posición del emperador d'Oriente tamién rexía nes sos provincies italianes) los
=== Los francos y l'Imperiu carolinxu ===
{{AP|Imperiu carolinxu}}
[[Ficheru:Charlemagne and Pope Adrian I.jpg|200px|thumb|Miniatura del papa [[Adriano I]] solicitando l'asistencia de Carlomagno mientres un alcuentru cerca de Roma.]]
La presión de los [[
La situación enfoscar a la muerte de Pipino. El reinu francu foi estremáu ente los sos fíos, aumentando de nuevu la presión lombarda sobre'l papáu. Sicasí la reunificación de los francos baxu [[Carlomagno]] llevó a una nueva intervención n'Italia nel [[774]]. Tres una curtia batalla, Carlos facer col reinu de Lombardía, que, calteniendo la so autonomía, integrar nel [[Imperiu carolinxu]] que col tiempu xuniría a la mayor parte d'Europa Occidental. Carlomagno auspició un [[renacencia carolinxa|renacencia cultural]] y una unidá político y relixoso, que cristalizó cola so coronación como ''Emperador d'Occidente'' pol papa [[Lleón III (papa)|Lleón III]] nel añu [[800]]. El so nuevu imperiu considerábase herederu del [[Imperiu romanu d'Occidente]], siendo l'emperador la máxima autoridá temporal d'Europa y l'encargáu de velar pola [[Cristiandá]].
Llinia 238:
Dende los tiempos en que [[Constantino I el Grande|Constantino I]] fixera'l cristianismu relixón oficial, el poder de la Ilesia habíase alloriáu amontando n'Italia. La [[Donación de Constantino]], una falsificación histórica, foi la base de reclamaciones del poder temporal sobre la ciudá de Roma per parte del papa, que ganó fuercia a midida que los emperadores abandonar. Valga como exemplu como Atila parlamentó col papa [[Gregorio I Magno]] al averase a la ciudá. Yá en tiempos de los bizantinos y metanes los enfrentamientos [[iconoclasia|iconoclastes]], esanicióse'l ducáu de Roma ganando la ciudá [[Gregorio II]], con reconocencia del so gobiernu per parte del rei lombardu [[Liutprando]]. Yera'l [[Patrimoniu de San Pedro]].
Ante la ocupación del territoriu polos
El gobiernu d'estos territorios travesó una fase clave mientres el periodu conocíu como [[pornocracia]]. Dichu periodu carauterizar por numberoses lluches pol poder na Ilesia, Roma ya Italia central ente intrigantes munches vegaes motiváu por cortesanes y nobles (particularmente el señores de Spoleto). Empecipiar nel añu 904 con [[Sergio III]] y el so amante [[Marozia]] y data hasta la encarcelación nel 935 de [[Xuan XI]] pol [[Ducáu de Spoleto|duque de Spoleto]] [[Alberico II]], dambos fíos de Marozia.
Llinia 248:
La puxanza del [[Islam]] azotó'l sur, que fueron víctimes de [[razzia|razzies]] dende'l norte d'África. Cerdeña fuera ocupáu polos árabes nel 710 en siendo abandonada polos bizantinos a la so suerte, pero 70 años dempués, aprovechando l'alloñanza coles bases árabes, producióse una revuelta local qu'estableció gobiernos locales conocíos como ''[[giudicati]]''. Córcega sufrió tamién los ataques musulmanes, combinaos con intervenciones franques, lombardes y del [[Marca de Toscana|marqués de la Toscana]] [[Bonifacio II de Toscana|Bonifacio II]] p'asegurar la frontera.
Nel 826, un desertor bizantín ufiertó'l territoriu sicilianu al emir musulmán d'[[Ifriquiya]], lo que llevaría a una serie de guerres. Pa 965 la islla fuera convertida nel [[Emiratu de Sicilia]], dende'l que se llanzaben ataques a los puertos de la península. Los bizantinos reformaron les sos posesiones na zona sur de la península tres repeler unu de los ataques musulmanes sobre [[Bari (ciudá)|Bari]] nel 876, creando'l [[Catapanato d'Italia]], en guerra con musulmanes y
La situación dio un entorno cola llegada de [[normandos]]. Diverses lleendes envolubren la so llegada, siendo la más famosa como unos pelegrinos del norte ufiertáronse como mercenarios a los
{{cita|Los normandos nunca deseyaron que nengún de los
Llueu yeren señores de posiciones conquistaes a bizantinos y
A finales del [[sieglu XII]] dichu reinu pasó a la dinastía imperial alemana de los [[Hohenstaufen]], cuando l'emperador [[Enrique VI del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu|Enrique VI]] reclamó'l tronu en 1212 por ser la so esposa [[Constanza I de Sicilia]], heredera del reinu.
| |||