Diferencies ente revisiones de «Xefe de Gobiernu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m iguo testu: del Perú => de Perú |
m iguo testu: del Perú => de Perú |
||
Llinia 6:
Nun [[sistema parllamentariu]] ye'l cargu qu'ostenta la persona qu'exerz la xefatura de Gobiernu puede ser: [[primer ministru]], ''[[premier]]'', [[canciller]], [[presidente del Conseyu de Ministros]], [[presidente del Gobiernu]], [[Taoiseach]], o otros.
Nos países con [[sistema presidencial|sistemes presidenciales]], como [[Estaos Xuníos]] o [[Chile]], la xefatura de Gobiernu correspuende al [[presidente]] de la República, quien tamién y simultáneamente ye'l [[xefe d'Estáu]]. Polo xeneral, nestos sistemes de gobiernu nun esiste una figura que detente una autoridá entemedia ente'l presidente y los demás secretarios o ministros d'Estáu. Escepcionalmente hai sistemes presidenciales que sí contemplen una figura que s'avera al del xefe de Gobiernu, como'l [[Presidente del Conseyu de Ministros
Sicasí, nos [[sistema semipresidencial|sistemes semipresidenciales]] como [[Francia]], les funciones de xefe de gobiernu pueden tar partíes ente'l presidente y el primer ministru. Anque esta repartición nun se basa na Constitución, sinón na práutica política del país. Asina, cuando les fuercies polítiques allegaes al Presidente tienen mayoría propia nel parllamentu, el xefe d'Estáu ser tamién de Gobiernu, pos ye él quien determina les orientaciones polítiques del Gobiernu, y ye quien noma y ante quien respuenden ''efeutivamente'' los ministros. Pero cuando les fuercies que sofiten al presidente tán en minoría parllamentaria (casu conocíu popularmente como ''cohabitación''), el xefe d'Estáu dispon d'unos poderes efeutivos notablemente menguaos. En concencia, el nomamientu de los ministros yá nun ye del so incumbencia absoluta, y xeneralmente llindar a designar a los que'l Primer Ministru propón-y, pos ésti ye quien tien l'enfotu y la mayoría parllamentaria. En Francia, nes 3 oportunidaes en qu'el presdiente debió cohabitar con un primer ministru que nun yera del so sector políticu (1986-1988, 1993-1995 y 1997-2002), los ministros de rellaciones esteriores y de defensa tuvieron de cuntar cola aprobación efeutiva de dambos xefes, d'Estáu y de Gobiernu. <ref>Nogueira Alcalá, Humberto, Réximes Políticos Contemporaneos, Ed. Xurídica, Santiago de Chile, 1993, pp. 370-377.</ref> <ref>Pérez Ayala. Andoni, "Revisiones Constitucionales y Reformes Institucionales na V República Francesa", Rev. Estudios Políticos 148, Madrid, España, 2010, pp. 123.</ref>
| |||