Diferencies ente revisiones de «Jean-Paul Sartre»
Contenido eliminado Contenido añadido
m iguo testu: sostien,sosten => sostién,sostén |
m iguo testu: prácticos|prácticu => práuticos|práuticu |
||
Llinia 59:
Mientres les décades de 1940 y 1950, les idees de Sartre yeren bien populares, y l'esistencialismu foi la filosofía preferida de la xeneración ''[[beatnik]]'' n'[[Europa]] y Estaos Xuníos. En 1948, la [[Ilesia Católica]] listó tolos llibros de Sartre nel ''[[Index Librorum Prohibitorum]]''. La mayoría de les sos obres de teatru tán llenes de símbolos que sirven de preséu pa espublizar la so filosofía. La más famosa, ''Fuxís Clos'' (''[[A puerta zarrada (obra)|A puerta zarrada]]''), contién la famosa frase: «''L'enfer, c'est l´Autre''» («L'infiernu ye l'Otru»). El [[Otru]] —en francés tien un algame universal y casi metafísicu— como otredad, como alteridad radical.<ref>(Grüner, Y., 2005, ''El fin de les pequeñes hestories'')</ref>
Amás del impautu de ''[[La estomagada]]'', la mayor contribución lliteraria de Sartre foi la so triloxía ''[[Los caminos de la llibertá]]'' (compuesta por trés llibros: ''La edá de la razón'', ''L'aplazamientu'', y ''La muerte na alma''), que traza l'impautu de los eventos de la pre-guerra nes sos idees. Trátase d'un aproximamientu más
Sobresal tamién el so famosu ensayo sobre [[Gustave Flaubert]]: ''[[El fatu de la familia]]''. Ye un minuciosu y avolumáu testu relativu al autor de ''[[Madame Bovary]]'', onde Sartre esamina cómo brota'l deséu d'escribir.
| |||