Diferencies ente revisiones de «Oliver Cromwell»
Contenido eliminado Contenido añadido
mSin resumen de edición |
m iguo sufixu: -ismo => -ismu (manual) |
||
Llinia 14:
Esisten rexistros del so bautismu y pasu pola escuela de [[gramática]] de [[Huntingdon]]. Darréu treslladóse al [[Sidney Sussex College, Cambridge]], un centru recién fundáu y con un ideariu fuertemente [[Puritanismu|puritanu]]. Abandonar ensin graduase en xunu de [[1617]], darréu dempués de la muerte del so padre. Los sos primeros biógrafos afirmaben qu'asistió tamién al [[Lincoln's Inn]], pero nun se caltienen rexistros nin pruebes documentales de dicha estancia nos sos archivos. Ye probable que volviera al so llar en Huntingdon, yá que cola so madre viuda y los sos siete hermanes solteres precisaba'l so presencia pa faese cargu de la familia.<ref>Morrill, John (1990). "The Making of Oliver Cromwell", in Morrill, John (ed.), ''Oliver Cromwell and the English Revolution'' (Longman), ISBN 0-582-01675-4, p.24.</ref>
L'eventu principal na década de 1620 foi'l so matrimoniu con Elizabeth Bourchier el [[22 d'agostu]] de [[1620]]. Tuvieron siete fíos: el so socesor, [[Richard Cromwell]] foi'l terceru.<ref>Gardiner, Samuel Rawson (1901). ''Oliver Cromwell'', ISBN 1-4179-4961-9, p.4; Gaunt, Peter (1996). ''Oliver Cromwell'' (Blackwell), ISBN 0-631-18356-6, p.23.</ref> El suegru de Cromwell, ''sir'' James Bourchier, yera un mercader de [[Londres]] con estenses propiedaes rurales en [[Essex]] y fuertes conexones con families puritanes de la zona. El matrimoniu punxo a Cromwell en contautu con [[Oliver St John]] y otros miembros destacaos de la comunidá comercial de Londres, y más importante, nel ámbitu d'influencia de los [[conde]]s de [[Robert Rich, II conde de Warwick|Warwick]] y [[Henry Rich, I conde de Holland|Holanda]]. La so pertenencia a esta rede de contactos sería crucial nel ésitu de la so futura carrera política y militar. Sicasí, nesti momentu históricu hai poca constancia de la relixón que profesaba. La so carta en [[1626]] a Henry Downhall –un [[ministru]] [[
En [[1631]] vendió la mayor parte de les sos propiedaes en Huntingdon - posiblemente como resultáu de la disputa enantes citada - y camudóse a una granxa en [[St Ives (Cambridgeshire)]]. El cambéu de residencia supunxo un señalable retrocesu na so posición social, y paez tener un importante impautu emocional y espiritual. Nuna carta de [[1638]], da una narración de la so conversión y de cómo, en siendo "el xefe de los pecadores", fuera llamáu a permanecer ente "la congregación de los primeros nacíos".<ref name=ref_duplicada_1 /> En [[1638]] Cromwell yá ye, ensin batura a duldes, un puritanu comprometíu y firmemente acomuñáu cola visión [[Independentismu (relixón)|independiente]] de llibertá relixosa pa tolos [[Protestantismu|protestantes]]. Tamién estableciera importantes llazos con families prominentes del movimientu de reforma relixosa en Essex y Londres. So la so propia perspeutiva, travesara un periodu de crisis por cuenta de la providencia divina.
Llinia 45:
Cromwell y Henry Ireton publicaron un manifiestu, les ''Principales Propuestes'' (n'inglés ''Heads of Proposals''), destináu a establecer los poderes del executivu, asitiar parllamentos escoyíos de forma regular y restablecer un alcuerdu episcopaliano non obligatoriu.<ref>Anque ye tema d'alderique'l que Cromwell y Ireton fueren realmente'l autores del "Heads of Proposals" o actuaren en nome de Saye y Sele: Adamson, John (1987). "The English Nobility and the Projected Settlement of 1647", en ''Historical Journal'', 30, 3; Kishlansky, Mark (1990). "Saye What?" en ''Historical Journal'' 33, 4.</ref> Munchos nel exércitu, como los [[niveladores]] lideraos por [[John Lilburne]], pensaben que yera insuficiente, lo que llevó a tirantes alderiques en Putney mientres la seronda de [[1647]] ente Cromwell, Ireton y l'exércitu. Los ''Alderiques de Putney'' acabaron ensin nengún resolución.<ref>Woolrych, Austin (1987). ''Soldiers and Statesmen: the General Council of the Army and its Alderiques'' (Clarendon Press), ISBN 0-19-822752-3, ch.2-5.</ref> Los alderiques, según la fuga de Carlos I de Hampton Court el [[12 de payares]], posiblemente endurecieron el resolución de Cromwell contra'l rei. La incapacidá de llegar a un alcuerdu políticu col rei condució finalmente a la [[Segunda Guerra Civil Inglesa]] en [[1648]]. Na [[Batalla de Preston (1648)|batalla de Preston]], Cromwell, como comandante en xefe per primer vegada nuna gran batalla, llogró una brillosa victoria contra los aliaos escoceses del rei.<ref>Gardiner, pp.144-47.</ref>
Mientres [[1648]], les cartes y los discursos de Cromwell enllenar de imaginería bíblica, en gran parte meditaciones sobre'l significáu de pasaxes particulares. Por casu, tres la batalla de Preston, l'estudiu de los Salmos 17 y 105 llevólu a dicir al Parllamentu que ''"aquellos que son implacables y nun cesen d'afarar la tierra van ser velozmente destruyíos y espulsaos d'ella"''. Nuna carta a Oliver St. John en setiembre de [[1648]], apúra-y a lleer [[llibru d'Isaías|Isaías]] - 8, onde'l reinu cai y namái los fieles sobreviven. Esta carta suxure que foi la fe de Cromwell, más qu'un enfotu nes polítiques radicales, xuntu cola decisión del Parllamentu de entablar negociaciones col rei nel Tratáu de Newport, lo que lu llevó a creer que Dios mesmu falaba en contra tantu del Parllamentu como del Rei como autoridaes llegales. Pa Cromwell, l'exércitu yera agora'l preséu escoyíu por Dios.<ref>Adamson, pp.76-84.</ref> L'episodiu ye una amuesa de la firme creencia de Cromwell nel [[
N'avientu de [[1648]], los miembros del Parllamentu que deseyaben siguir axustando col rei vieron cortáu'l pasu por un escuadrón de soldaos empobináu pol [[coronel]] [[Thomas Pride]], un episodiu que foi llueu conocíu como la [[Purga de Pride]]. Los miembros restantes de lo que, a partir d'entós, sería conocíu como'l ''Parllamentu Rabadilla'' (''Rump Parliament'') alcordaron que Carlos I tenía de ser xulgáu por [[traición]]. Establecióse una corte, y la pena de muerte de Carlos foi finalmente roblada por 59 de los sos miembros, incluyendo a Cromwell. Carlos foi executáu'l [[30 de xineru]] de [[1649]], siendo la primer vegada qu'un monarca yera executáu de forma pública na hestoria d'Occidente. Los meses siguientes Cromwell tuvo ocupáu nos preparativos pa la invasión d'[[Irlanda]]. Tres la represión de los motinos [[niveladores]] en [[Andover (Hampshire)]] y Burford en mayu, Cromwell partió dende [[Bristol]] escontra Irlanda a finales de xunetu.
Llinia 128:
A finales del [[sieglu XIX]], el Cromwell amosáu por Carlyle, aportunando na importancia de la moral puritana y la seriedá, fuera asimiláu na [[historiografía]] [[historiografía whig|whig]] y del [[Partíu Lliberal (Reinu Xuníu)|Partíu Lliberal]]. L'historiador de la [[Universidá d'Oxford]] especialista na guerra civil, [[Samuel Rawson Gardiner]], concluyó que "l'home - como siempres asocede colos más nobles - yera más grande que'l so trabayu".<ref>Gardiner, p.315.</ref> Gardiner aportunó nel calter dinámico y cambiante de Cromwell y nel so papel pa desmantelar la monarquía absoluta, mientres subestimaba el so convencimientu relixosu.<ref>Worden, pp.256-260.</ref> La política esterior de Cromwell tamién aprovió a Gardiner d'un curiosu antecedente a la espansión imperial victoriana, cuando ésta resaltaba la "constancia nel esfuerciu por faer Inglaterra mayor per tierra y per mar".<ref>Gardiner, p.318.</ref>
Na primer metá del [[sieglu XX]], la reputación de Cromwell viose influyida con frecuencia pola puxanza de los movimientos totalitarios n'[[
Los historiadores de finales del sieglu XX han reexaminado la naturaleza de la fe de Cromwell y del so réxime autoritariu. [[Austin Woolrych]] esquizó la tema de la "[[dictadura]]" en fondura, argumentando que Cromwell viose suxetu a dos fuercies en confrontación: la so obligación para col exércitu y el so deséu de consiguir un compromisu duraderu recuperando l'enfotu de la nación política nel so conxuntu. Woolrych argumentó que los elementos dictatoriales nel gobiernu de Cromwell surdíen, non tantu de los sos oríxenes militares o de la participación d'oficiales del exércitu nel gobiernu civil, como del so interés na xente de Dios y el so convencimiento de que suprimir el viciu y favorecer la virtú constituyía'l fin principal del gobiernu.<ref>Woolrych, Austin (1990). "The Cromwellian Protectorate: a Military Dictatorship?" en ''History'' 1990 75(244): 207-231, ISSN 0018-2648.</ref>
| |||