Diferencies ente revisiones de «Santos Michelena»
Contenido eliminado Contenido añadido
m iguo testu: '#\b(E|e)lectoral(es)?#u' => '$1leutoral$2' |
m Saléu por Navegación |
||
Llinia 58:
{{AP|Tratáu Michelena-Pombo}}
[[Ficheru:Mapa politico de Venezuela 1840 restored version.jpg|thumb|200px|left|Fronteres del Estáu de Venezuela en 1840, según lo alcordao nel tratáu]]
El [[6 de mayu]] de [[1833]], el presidente Páez designar unviáu especial y ministru plenipotenciario ante los gobiernos de [[Colombia|Nueva Granada]] y [[Ecuador]] col fin de proceder al arreglu definitivu de los asuntos correspondientes al pagu de la delda pública esterior de los Estaos qu'integraren la [[Gran Colombia]]. N'este mesmu cargu, axustó cola Nueva Granada la concertación d'un ''Tratáu d'Amistá, Alianza, Comerciu,
El 23 d'avientu de [[1834]], llegar a un alcuerdu ente los países integrantes de la Gran Colombia (Colombia, Ecuador y Venezuela), por aciu el cual distribuyíense los compromisos de la delda pendientes en cantidaes proporcionales a la población envalorada de caúna de les naciones arreyaes. En rellación a les negociaciones cola Nueva Granada, les mesmes fueron aldericaes el 14 d'avientu de 1833 ente Michelena y [[Llinu de Pombo]], atopándose una fórmula d'equilibriu per mediu de lo que se denominó'l Tratáu Michelena-Pombo, que los sos términos teníen de ser propuestos a los gobiernos respeutivos pa la so ratificación. Depués de someter sometíu a considerancia per parte del Poder Llexislativu venezolanu, el 10 de febreru de 1834, el tratáu foi unviáu con observaciones del [[Senáu de Venezuela|Senáu]] a la [[Congresu de la República (Venezuela)|Cámara de Representantes]] y ésta, en resolución fecháu'l 7 d'abril de 1835, pronunciar en contra de la mayor parte del so conteníu.
Llinia 65:
De nuevu en Venezuela, Michelena foi nomáu de nuevu secretariu d'Estáu nos despachos de Facienda y Rellaciones Esteriores. Desempeñar nesti cargu, cuando se produció la Revolución de les Reformes y el posterior derrocamientu de [[José María Vargas]].
Ganada la revolución pol xeneral Páez, ésti comprometióse a caltener nos sos graos militares a [[José Tadeo Monagas]] y los demás xefes y oficiales que participaren en dicha sulevación. Sometíu l'asuntu a discutiniu per parte del Conseyu de Gobiernu y el gabinete, Santos Michelena oponer al indultu a los insurxentes, lo cual sicasí, foi aprobada pola mayoría; lo cual produció'l so arrenunciu a la Secretaría del Estáu, el 19 de payares de 1835, retirándose a la vida privada. Sicasí, a empiezos de 1836, aceptó ser ministru plenipotenciario de Venezuela encargáu n'[[Estaos Xuníos]] d'afinar los detalles del ''Tratáu d'Amistá, Comerciu y
En [[1837]], el vicepresidente [[Andrés Narvarte]], encargáu del Poder Executivu, llamar por que desempeñara de nuevu la Secretaría d'Estáu de Facienda y Rellaciones Esteriores, cargu qu'aceptó. En mayu del mesmu añu, arrenunció a la Secretaría d'Estáu p'aceptar el nomamientu d'unviáu especial y ministru plenipotenciario de Venezuela ante la Nueva Granada, misión que cumplió hasta principios de 1840 cuando tornó al país pa presentase como aspirante a la vicepresidencia de la República. En xunu de [[1840]], foi escoyíu conseyeru d'Estáu, cargu que desempeñó paralelamente a la vicepresidencia de la República. En 1841 apruébase la Llei d'Espera y Quita, qu'establez el plazu opcional, como primer intentu de llimitación de los términos de la Llei de Llibertá de Contratos de 1834. Para [[1844]] foi postuláu pa la Presidencia de la República, en competencia con [[Diego Bautista Urbaneja]] y [[Carlos Soublette]], nel cual resultó electu esti postreru.
| |||