Tres la disolución del Parllamentu Rabadilla, el poder pasó temporalmente a un conseyu qu'aldericó sobre la forma que tenía de tomar la constitución. Ésti aceptó la suxerencia del [[Thomas Harrison|Xeneral Thomas Harrison]] de formar un [[sanedrín]] de [[santu|santos]]. Cromwell nun suscribía los puntos de vista [[Apocalipsis|apocalípticos]] y [[Quintomonarquistas]] de Harrison, quien vía un sanedrín como'l puntu d'arranque del reinu de [[XesucristoXesucristu]] sobre la tierra. Pero atraía-y la idea d'una asamblea constituyida por un amiestu de sectes. Nel so discursu d'inauguración de dicha asamblea, el [[4 de xunetu]] de [[1653]], Cromwell dio gracies a la Divina Providencia, a la que consideraba responsable de llevar a Inglaterra hasta esi puntu y d'empecipialos na so misión divina: "Verdaderamente Dios llamóvos a esta xera por aciu, creo, les más maraviyoses providencies qu'enxamás recayeron sobre los fíos de los homes en tan curtiu tiempu".<ref>Roots, Ivan (1989). ''Speeches of Oliver Cromwell'' (Everyman classics), ISBN 0-460-01254-1, pp.8-27.</ref> Dacuando llamáu'l "Parllamentu de los Santos", l'asamblea foi finalmente conocida como'l "Parllamentu Barebone", nun xuegu de pallabres emplegando'l nome d'unu de los sos miembros, [[Praise-God Barebone]].<ref>N'inglés, ''Barebone'' traduzse lliteralmente como ''solo güesos'', o ''nos güesos'', polo que pa un anglofalante "Parllamentu Barebone" suena como "Parllamentu nos güesos"</ref> Finalmente, l'asamblea recibió l'encargu d'atopar un alcuerdu permanente constitucional y relixosu. Cromwell foi convidáu a xunise a la mesma, pero tornó la ufierta. Sicasí, el fracasu de l'asamblea n'algamar los sos oxetivos llevó a los sos miembros a votar a favor de la so disolución el [[12 d'avientu]] de [[1653]].<ref>Woolrych, Austin (1982). ''Commonwealth to Protectorate'' (Clarendon Press), ISBN 0-19-822659-4, ch.5-10.</ref>
