Diferencies ente revisiones de «Rascacielos»

 

Los edificios de gran altor nun yeren desconocíos na Antigüedá clásica. Les ''insulae'' (mazanes de cases) de les ciudaes imperiales romanes podíen tener inclusu más de 10 pisos d'altor<ref name="Gregory S. Aldrete">Aldrete GS, ''Daily Life in the Roman City: Rome, Pompeii and Ostia'', p. 79f. 2004. {{ISBN|978-0-313-33174-9}}</ref>. Dellos emperadores, entamando por Augustu, tentaron d'afitar llendes pa que los edificios de varies plantes nun tuvieran más de 20-25 m d'altor, pero con ésitu escasu<ref>McKay AG, ''Römische Häuser, Villen und Paläste'', p. 231. Feldmeilen, 1984. {{ISBN|3-7611-0585-1}}</ref>. Les plantes baxes d'esos edificios ocupábenles tiendes o families riques, y les altes alquilábense a xente de les clases baxes. Los papiros d'Oxirrincu recueyen que na ciudá d'Hermopolis, nel Exiptu romanu, una ciudá provincial, había edificios de siete pisos<ref>"Papyrus Oxyrhynchus 2719", en Lembke K, Fluck C, Vittmann G, ''Ägyptens späte Blüte. Die Römer am Nil'', p. 29. Mainz, 2004. {{ISBN|3-8053-3276-9}}</ref>.

El paisaxe arquiteutónicu de munches de les principales ciudaes medievales europees incluyía un bon númberu de torres de gran altor, construyíes polos ricos con envís defensivu y de símbolu d'estatus. Na ciudá italiana de [[Boloña]], nel [[sieglu XII]], había hasta 80 o 100 al tiempu, y calcúlase que foron construyíes unes 180 en dos sieglos. La mayor d'ella foi la torre Asinelli, de 97,2 m d'altor. En [[Florencia]], por otra parte, una llei de [[1251]] obligaba a reducir tolos edificios de la ciudá a un altor másimu de 26 m<ref name="Werner Müller 345">Müller W, ''"dtv-Atlas Baukunst I. Allgemeiner Teil: Baugeschichte von Mesopotamien bis Byzanz"'', 14th ed., p. 345. 2005. {{ISBN|978-3-423-03020-5}}</ref>. Inclusu las ciudaes de medianu tamañu d'esa dómina teníen bien de torres, como les 72 qu'había en [[San Gimignano]], con un altor másimu de 51 m<ref name="Werner Müller 345" />.