Diferencies ente revisiones de «Diego Pérez de Valdivia»

Foi profesor nes universidaes d'[[Universidá de Granada Granada]] (mientres tres años) y de Baeza (ente 1549 y 1577) —onde llogró la cátedra de [[Sagraes Escritures]]— y [[Arcediano (diáconu)|arcedianu]] de [[Xaén]] (ente 1569 y 1574). Ellí, la so vida rigorosa y l'ésitu de la so predicación espertaron envidies y, como'l mesmu san Juan d'Ávila, foi echáu llevantos y acusáu ante'l [[Inquisición española|Santu Oficiu]] d'espublizar doctrines sospechoses de herexía. Prohibióse-y pedricarpredicar y foi encarceláu en [[Córdoba (España)|Córdoba]] hasta que se demostró la so inocencia.<ref>Tuvo qu'abandonar l'arcedianáu acusáu de baxar de [[Xudíu conversu|xudíos]] pol obispu Juan Delgado, quien "de casualidá" deseyaba'l cargu pal so sobrín. http://cibernous.com/autores/biedma/teoria/filrenac/javila.html</ref> De nuevu en Baeza tornó la ufierta del arcedianáu, según el nomamientu episcopal ufiertáu por [[Felipe II]] y decidió poner en práctica'l so deséu de viaxar a Roma pa llograr la bendición del [[papa]] y dir pedricarpredicar a tierres d'infieles.

Al llegar a [[Valencia]] una llarga torbonada torgó-y embarcar camín d'[[Italia]], polo que siguió camín hasta Barcelona. Sicasí, nueves torbonaes (en tres díes distintes) volvieron torgar que s'embarcara ellí, de cuenta qu'interpretó el fechu como un signu de la voluntá divina por que permaneciera na península. PedricóPredicó en Valencia, onde conoció a [[Juan de Ribera]], [[Luis Bertrán|Lluís Bertran]] y Nicolau Factor. Más tarde (1578) afitó la so residencia en [[Barcelona]], onde permaneció hasta la so muerte.

A instancies del canónicu Joan Vila (más tarde obispu de [[diócesis de Vich|Vich]]) el [[Conseyu de Cientu]] nomó a Pérez profesor de Sagrada Escritura de la [[Universidá de Barcelona]], cargu que desempeñó hasta la so muerte. Vivía con dolce compañeros retiráu na [[Torre Pallaresa]] ([[Santa Coloma de Gramenet]]), pequeña comunidá que caltenía col sueldu de la cátedra y el dineru que llograba de la vienta de los sos llibros y opúsculos, amás de les llimosnes que recibía sobremanera por causa de les sos bien populares sermones (por cuenta de los cualos, especialmente los de Cuaresma, fíxose famosu) que destacaben tantu pola categoría oratoria del so autor como pol so conteníu teolóxicu y la so forma lliteraria: foi denomináu Apóstol de [[Cataluña]]. Especialmente pedricópredicó pa esaniciar (ensin ésitu) los bailles, les comedies y el [[antroxu]] y les sos mázcares, que consideraba inmorales y altamente perxudiciales.