Con frecuencia, la pronunciación llaminar ye incorreutamente denomada «dental», porque la punta de la llingua aparentemente toca o s'avera a los dientes. Sicasí, ye'l puntu de contautu posterior el que define'l llugar de l'articulación; equí ye onde'l cuévanu bucal termina y ye l'espaciu resonante del cuévanu bucal que da a les consonantes y vocales el so timbre característicu.
L'alfabetu fonéticu internacional ([[Alfabetu Fonéticu Internacional|AFI]]) nun tien símbolos independientes pa les consonantes alveolares. Ye más, el mesmu símbolu utilizar pa tolos puntos d'articulación coronales que nun sían palatalizados o retroflejosretroflexos. Pa evitar ambigüedaes, puede utilizase la ponte» ({{IPA|s̪, t̪, n̪, l̪}}) pa les consonantes dentales, o la barra baxa ({{IPA|s̠, t̠, n̠, l̠}}]) pa les postalveolares. Nótese que la [{{IPA|s̪}}] estremar de la [{{IPA|θ}}] (dental) en ser sibilante, ente que la [{{IPA|s̠}}] estremar de la [{{IPA|ʃ}}] postalveolar en nun ser palatalizada. A pesar d'ello, non pueden asumise que les lletres simples [s, t, n, l] representen específicamente a les alveolares. Los idiomes nun pueden faer tales distinciones, de manera que dos o más llugares coronales atópense alofónicamente, o la trescripción puede ser a cencielles demasiáu amplia pa estremar una dental d'una alveolar. Si ye necesariu especificar a una consonante como alveolar, puede usase un signu diacríticu del AFI estendíu que consiste en «=»<ref>Dichu signu diacríticu AFI estendíu foi escurríu pa representar una patoloxía de la fala y utilízase de cutiu pa significar un soníu «alveolarizado» onde'l llabiu más baxu entra en contautu col cantar alveolar.</ref> asitiáu so la lletra. Sicasí, los símbolos «t, n, l» con frecuencia son llamaos «alveolares» y los exemplos de baxo son toos soníos alveolares.
[[Ficheru:Arytenoid cartilage.png||thumb|350px|Los movimientos de les [[cuerdes vocales]].
