Diferencies ente revisiones de «Picos d'Europa»
Contenido eliminado Contenido añadido
m r2.7.1) (Robó Añadíu: ru:Пикос-де-Эуропа |
Sin resumen de edición |
||
Llinia 5:
Los '''Picos d'Europa''' son una formación montañosa engaramada nel norte d'[[España]], magar que non mui estensa, sí ye esbayadora n'accidentes xeográficos de gran afoguín.
Esta formación
Xeográficamente, los Picos d'Europa alcuéntrense na llinia'l [[Cordal Cantábricu]], si bien son coxitaos como una unidá independiente d'ésta pola so formación más frencha.
Llinia 21:
Estos montes de gran importancia histórica nun tienen, sicasí, mui definíu l'orixe del so nome, '''Picos d'Europa'''. Escenariu de la resistencia d'[[ástures]] y [[cántabros]] escontra l'[[Emperiu Romanu]] y dempués, nos entamos del [[sieglu VIII]], bierzu la [[Reconquista]], foron nomaos '''[[Mons Vindius]]''' polos primeros romanos que s'adientraron n'ellos, pues yera'l santuariu natural dedicáu al dios [[celta]] ''[[Vindius]]'', marniegu ente [[ástures]] y [[cántabros]]. Tamién hai denominaciones daes polos historiadores [[musulmanes]] y otres cincaes n'[[Alta Edá Media]], como'l [[Monte Auseva]] en [[Cuadonga]]. Magüer, la denominación ''d'Europa'' nun apruz fasta'l [[sieglu XVI]]. La primer costancia que se tien del so emplegu ye al tresvel del capellán italianu [[Lucio Marineo Sículo]], cronista la corte de [[Fernando'l Católicu]]. Esta denominación, seya yá acompañada de “peñes” o “montes” siguirá emplegándose en sieglos socesivos, siendo dende'l [[sieglu XIX|XIX]] cuando la denominación Picos d'Europa pasa ser comúnmente aceutada.
La teoría más enanchada del por qué estes formaciones [[
Desplicaciones alternatives suxeren que la denominación vien pola sospresa que pa los visitantes de la península camentaba afayar talos resguilos nos rimeros d'[[Europa]], o que foi pinada polos pelegrinos centroeuropeos a [[Santiago]], que denominaren asina a estos montes pol so asemeyu colos [[Alpes]].
Llinia 43:
== Xeoloxía ==
[[Archivu:La_erosión_de_la_caliza_hace_que_aparezcan_los_lapiaces.jpg|thumb|200px|El raspiazu la
Si bien los '''Picos d'Europa''' atópense nel cimblu que boza'l [[Cordal Cantábricu]] , ye precisu desemeyalos d'ésta pola so formación más frencha. De magar el Cordal ta constituyida por materiales del [[Paleozoicu]] (con una antigüedá acuantiada d’ente 300 y 600 millones d'años), los Picos d'Europa esperaron fasta los caberos capítulos d'esti eru, al [[Paleolíticu Superior]] y más concretamente a lo que se dio n'apellar [[Oroxenia Hercínica]], pa ser arrincaos de la tierra en forma de monumentales moles calices. Los materiales qu'atolden estos montes pertenecen, dientro la [[Oroxenia Hercínica]], a les edaes [[Dinantiense]], [[Namuriense]] y [[Westfaliense]] y tienen una antigüedá que tingalexa ente los 250 y los 300 millones d'años. Dempués, los efeutos del [[raspiazu]] y la [[glaciación]] nel [[Cuaternariu]] bozaríen los Picos fasta da-yos el fustaxe qu'angüaño presenten. Esi [[raspiazu]], que tantu efeutu ha na [[
Magar que demientres el [[Cuaternariu]] los [[glaciar]]es yeren daqué común en Picos d'Europa y aportaben a altores mui baxos (per debaxu los mil metros), güei yá nun se caltienen [[glaciar]]es nestos montes, sicasí, coye figurar la presencia d'abondos [[ñeveru|ñeveros]], como'l [[ñeveru'l H.ou Prietu]] a los pies de [[Torrecerréu]] o [[Cemba Vieya]], en [[Peña Santa d'Enol]].
Llinia 220:
Alministrativamente ta compartíu por [[Asturies]], [[Cantabria]] y [[Llión]] y tien los mayores altores de los tres macizos, pues 38 de los sos bisllos rebasen los 2.500 metros, tando catorce d'ellos (curiosamente'l mesmo númberu d'ochomiles qu'hai nel planeta) por enriba los 2.600 metros. Sólo la [[Peña Santa]], nel Macizu Occidental, entraría nesi grupu de 38 montes per enriba de 2.500 metros.
[[Archivu:El_Naranjo_desde_el_mirador_del_Pozo_de_la_Oración.jpg|left|thumb|300px|L'Urriellu dende'l miradoriu'l Pozu la Oración]]
Si bien ye menos estensu qu'[[El Cornión]], el macizu los [[Urrieles]] tien más superficie d'altu monte que'l d'enantes, coronáu pol [[Torrecerréu]] colos sos 2.648 metros d'altor. Sicasí, nun ye nesi puntu onde se concentra la lleenda d'esti macizu en particular y de Picos d'Europa en xeneral. Pa topalu hai qu'empobinase al este, al coral de los [[Urrieles]], escontra l'[[Urriellu]], símbolu netu del monte asturiano y llugar u s'escribieren, dende la so conquista en [[1905]], les más fermoses páxines del alpinismu español. Sirven como exemplos l'apertura de la primer vía na so faza oeste, 550 metros de verticalidá
Al igual que'l Cornión, el Macizu Central puédese dixebrar n'estremaes estayes pa un analís más cenciellu y atolenable.
| |||