Diferencies ente revisiones de «Fernandu II de Lleón»

'''FernandoFernandu II''' (c. [[1137]] – [[Benavente]], 21 de xineru de [[1188]]), foi rei de Llión de [[1157]] a [[1188]]. Heriedó el Reinu llionés tres la muerte del so padre, [[Alfonsu VII]] de Llión (segundu de Castiella), que repartió el so Estáu pente los dos fios que tenía con [[Berengaria de Barcelona]], [[Fernandu]] y [[Sanchu]].

El xebramientu de los territórios de so pa foi acordada nun concíliu en Valladolid nel añu de 1155. Nesti, determinóse claramente l'atribuición a so de la soberania de Llión y de Galicia, con la saca de les comarques de Tierra de Campos, Safagún y Asturies de Santillana (parte ocidental de Cantabria). La rivalidá pente les ilesies de [[Santiago de Compostela]] y [[Toledo]] tamién contribuyó pa que'l testamentu d’Afonsod’Alfonsu VII dexare Castiella y Toledo a SanchoSanchu III; y Llión y Galicia a FernandoFernandu II.

De 1166 a 1168 el rei D. AlfonsoAlfonsu Henriques garra delles places pertenecientes a la corona llionesa. FernandoFernandu II repoblaba Ciudad Rodrigo y el portugués, camentando que'l so xenru fortificaba la ciudá pa lu atacar, envió un exércitu comandáu pol so fíu, l'infante D. SanchoSanchu. El rei llionés foi n'auxíliu de la ciudá amenazada y esbarató a les tropes portugueses, en faciendo un gran númberu de prisioneros.

Sicasí, ensin respetar estes convenciones nin los llazos de parentescu que lu xuníen a FernandoFernandu, el rei portugués arrodió Badajoz pa conquistala pa Portugal. Cuando los musulmanes taben acorraxaos na alcazaba, el rei llionés presentóse coles sos güestes y atacó a D. Afonso nas cais de la ciudá. En camentandu la imposibilidá de mantener la llucha, Afonso intentó fuxir a caballu, mas al pasar peles puertes mancóse na coxa contra ún de los fierros que la guarnecíen. FernandoFernandu trató al so suegru prisioneru con nobleza y xenerosidá, llamando a los sos meyores médicos pa lu tratar.

Esta campaña tuvo como resultáu un tratáu de paz pente dambos reinos, robráu en Potevedra, en virtú del cual Afonso foi llibráu, cola sola condición de devolver a FernandoFernandu les ciudaes de Cáceres, Badajoz, Trujillo, Santa Cruz y Montánchez, que conquistare al Reinu Llionés. Estableciérense asina les llendes de Portugal con Llión y Galicia. Ya más tarde, cuando los musulmanes sitiaren Santarém, el rei FernandoFernandu II auxilió imediatamente al rei portugués.

En 1170 FernandoFernandu fundó la Orde RelixiosoRelixoso Militar de Santiago de la Espada, primero cola sede'n Cáceres y llueu en Uclés. L'obxetivu desta yera protexer a los pelegrinos que visitaren el supuestu túmulu del apóstol en Santiago en Compostela.

Dempués de la derrota frente a AfonsoAlfonsu I de Portugal, em 1173 los musulmanes fonun escontra los territorios llioneses, en tentandu apoderase de Ciudad Rodrigo. Mas Fernandu II, informáu destas intenciones, encerróuse na cidá colas escasas tropas que conseguiu reunire em Llión, Zamora, Salamanca ya deillos llugares de Galicia, dando orden al resto del sou exércitoexércitu pa reunise lu antes posibre.

Tras diez años de matrimoniomatrimoniu com Dª Urraca de Portugal, en 1175 el papaAlexandrupapa Alexandru III declaróudeclaró que los consortes yeran parientes en terceiro gráu, purquei yeran dambos nietos de Urraca de Llión ya Tereisa de Llión, fiyas de Alfonsu VI. Suso amenaza de censuras eclesiásticas, fueran obrigaos a separase, con grande pena de Fernandu.

Por motivos desconocíos, FernandoFernandu invadió Castiella'n 1178. Tomó Castrojeriz y Dueñas enantes de que AlfonsoAlfonsu VIII de Castiella algamase poner estes places en estáu de defensa. Una vegada más D. Alfonso HerríquesHenriques frayó los desígnios del rei llionés, y mandó al so fíu D. SanchoSanchu escontra'l so ex-cuñáu.