|
El Neolíticu y la Edá del Bronce tán representaos poles estructures tumulares de Les playes de la Tuerba y La Beciella.
Na [[Edá del Fierru]] ta datáu el famosu xacimientu prehistóricu del '''Picu'l Castru''' o Castru de Caravia, pobláu ente los sieglos IV ou III y I enantes de nuesa era ensin restos de romanización. Esti castru prerromanu, que ta cabu Prau y cuyu recintu rodiaba una poderosa muria de piedra, estudiólu l'ilustre investigador caraviegu '''Aurelio de Llano''', quien lu escavó en 1917-18, recuperando un bon númberu d'oxetos de fierru, adornos de bronce (blingos; fíbules, ente elles una en forma caballu, depositada nel Muséu Arqueolóxicu d'Asturies n'Uviéu que ye la primer amuesa del orixe del [[asturcón]] na [[Sierra'l Sueve]]) y restos cerámicos decoraos.
Hasta'l primer cuartu del sieglu X nun apaez citáu en documentu nengún el menudu territoriu Caraviegu. Del año 921 (alta Edá Media) ye una supuesta donación del rei OrdoñoOrdoñu II a la Ilesia Uvieina, en la que s'incluyen llugares como '''Duyos''' ( Dulios ), '''Duesos''' ( Duassos ), '''El''' '''Valle''' ( Ualle ) o '''Caravia''' ( Karauiam ), darréu pertenecientes a esti conceyu pero per entoncies llocalizaos nel territoriu de Colunga, en cuya unidá xeo-alministrativa taba integráu aquel.
Na primera metá del sieglu XI, el poderosu conde Monio Roderici, nomau "El Can", funda en la oriella este del Ríu Los Romeros el monasteriu de Santiago de Caravia, qu'en la centuria siguiente pasó darréu a ser un de los más ricos d'Asturies; con él comienza Caravia a dixebrase dientro de les tierres colungueses. El [[1 de xineru]] de [[1176]], FernandoFernandu II duna a la Ilesia Uvieina esti monasteriu, asitiáu «nel valle de Colunga», con tolos sos bienes y drechos.
Nel añu 1215, AlfonsoAlfonsu IX fizo llibre y esentu'l monasteriu de Santiago –que llegó a tener albergue de pelegrinos–, ratificó l'anterior donación y entregó al obispo d'Uviéu los homes y muyeres del valle de Caravia, a cambiu d'una heredá nel alfoz de Leduas. Asina Caravia convirtióse'n territoriu d'abadengu –dixebráu del alfoz de Colunga–, condición que mantuvo a lo llargo de la baxa Edá Media. Se desconoz cuándo foi lliberáu y pasa a ser conceyu de realengu, figurando ya como tal nes Ordenances de 1494 de la Xunta del Principáu, nes cuáles sesiones formaba parte del partíu de Llanes y ocupaba l'asiento númberu 33. En 1779 y 1783 redactó Ordenances. En 1822 se-y concedió mercáu selmanal, a celebrar los vienres.
Al deséu de la Diputación Provincial d'incorporar el territoriu de Caravia al de Colunga, los vecinos del so Ayuntamientu ficieron-y llegar per escritu a la reina Isabel II, n'avientu de 1839, los motivos que-yos llevaben a oponese a tal decisión.
|
