Diferencies ente revisiones de «Asturianu central»

Contenido eliminado Contenido añadido
Llinia 147:
 
 
Una vez morrió una muyer en Piedrafita. El viudu alcontraba toe’ les coses feches cuando golvía pa casa pela tardiquina. – Descurro que ye la mio vecina la que melo fai. Y diba pallá y dicía-y: -¡á mantina! Dios te lo pague qu’alcuentro la torta cocíu y el pote puestu. - Nun manti yo non fúi. –Ma! Ntós, ¿Quién degorriu sedrá?. Conque con eso un día igual y otru día igual. Una tardi llegó'l viudu más aína y alcontró en casa una mociquina muy guapina y piquiñina que desamó monte arriba acabante velu, pero élli galguió tres d’ella a carrenderes y algamola, y tréxola pa casa nun brazáu. Con eso ella quedose a vivir con élli en faciendo esti tratu: “más qu’oigues lo qu’oigues pel monte non mediguesme digues nada”. Conque al atardacerín del otru día preguntó-y ella –á Xuaco ¿qu’oisti pel monte ho? Y élli dixo-y: -Oyí una boz que dicía “Xana mana ven enterrar a to mare qu’está finada”. Ntós la xana apurrió-y con una restiella nes pates y l’home daba unos apellidíos – hay que me matasti. Y la xana desamando pelmontepel monte arriba dicía-y: -pon llanzuela y quita llanzuela y verás como suelda. Y sumiose pel monte arriba y desapaició l’encantu.
 
== Referencies ==