Diferencies ente revisiones de «Música clásica»

Como nes belles artes, la música clásica aspira a comunicar una cualidá trascendental de la emoción, qu'espresa daqué universal alrodiu de la condición humana. Magar la espresión emocional nun ye una propiedá esclusiva de la música clásica, esta fonda esploración na emoción dexa que la meyor música clásica algame lo que foi denomináu lo «sublime» nel arte. Munchos exemplos pueden citase pa demostrar esto. Por casuexemplu, la musicalización del poema de [[Friedrich Schiller]] "''[[Oda a l'Allegría]]''" na ''[[Sinfonía nº 9 (Beethoven)|Novena sinfonía]]'' de [[Beethoven]], que suel interpretase n'actos d'independencia nacional o de celebración, como aquella famosa ocasión en que la dirixió [[Leonard Bernstein]] pa celebrar la cayida del Muriu de Berlín, y la tradición xaponesa de tocala pa celebrar l'Añu Nuevu. Sicasí, otru compositores, como [[Iannis Xenakis]], argumenten que l'efectu emocional de la música nos oyentes ye arbitrariu y que, poro, la complexidá oxetiva o'l conteníu d'información de la pieza ye lo supremo.

La música clásica y la [[música popular]] tamién s'estremen polos preseos qu'utilicen. Los preseos usaos na práctica común de la música clásica fueron inventaos antesenantes de la metá del [[sieglu XIX]] (la mayoría muncho primero), y codificados nos sieglos XVIII y XIX. Consisten nos preseos qu'atopamos na [[orquesta sinfónica]], al pie de otros pocos preseos solistes (como'l [[pianu]], el [[clavicémbalu]] y el [[órganu (preséu)|órganu]]). Los [[Preséu musical electrónicu|preseos electrónicos]], como la [[guitarra eléctrica]] y el [[violín eléctricu]], xueguen un papel predominante na música popular, pero de fechu nun tienen nengunu na música clásica antesenantes del sieglu XX, y namái apaecen dacuando na música clásica del sieglu XX y sieglu XXI. Tanto los músicos populares como los clásicos esperimentaron nes últimes décades con preseos eléctricos, como'l [[sintetizador]], con técniques electróniques y dixitales, como l'usu de soníos [[sampleado]]s o xeneraos por computador, y el soníu de preseos otres cultures, como'l [[gamelan]]. Ye importante notar que tolos preseos baxos nun esistíen antesenantes del [[música renacentista|Renacimientu]]. Na [[música medieval]], los preseos taben estremaos en dos categoríes: preseos fuertes pa usar n'esteriores o na Ilesia, y preseos más nidios pa usu n'interiores. Munchos de los preseos que son acomuñaos güei cola música popular tuvieron un papel importante na música clásica antigua, tales como la [[gaita]], la [[vihuela]], la [[zanfonía]] y otros preseos de vientu. Per otru llau, la [[guitarra]] acústica, acomuñada a la música popular, empezó a ganar preponderancia na música clásica a lo llargo de los sieglos XIX y XX. La voz humana ye tamién un preséu musical privilexáu de la música clásica, anque tamién ye usáu na música popular. Diversos xéneros utilicen les voces, soles o bien con acompañamientu instrumental: la [[ópera]], la [[música coral]] y el [[lied]].

Ente que el [[temperamentu|''temperamentu igual'']] foi gradualmente aceptáu como'l sistema de afinación nel sieglu XVIII, otros tipos de temperamentu, d'orixe históricu, empléguense de cutiu na música de periodos anteriores al Barrocu tardíu; ''La clave bien temperado'' de Johann Sebastian Bach ye utilizáu como referencia temporal pa indicar l'empiezu d'esi cambéu de temperamentu. Por casuexemplu, la música de la Renacencia inglesa acostumar a executar col temperamentu mediu.

* El prefixu '''neo''' suel emplegase pa describir a una composición del sieglu XX o contemporanea escrita nun xéneru perteneciente a un periodu anterior, como'l clásicu, románticu o modernu, pero con un llinguaxe modernu. Por casuexemplu, la ''Sinfonía Clásica'' de [[Prokofiev]] - qu'allega a los modelos de la [[sinfonía]] del clasicismu de [[Haydn]] - ye considerada una composición ''neo-clásica''.