Criar nel [[paganismu]], nuna familia de l'aristocracia romana local, pero'l so gran interés y la so pasión pola [[verdá]], lleváronlu a estudiar [[filosofía]], especialmente'l [[neoplatonismu]], y a la llectura de la [[Biblia]]. Convertir al [[cristianismu]] polos sos estudios, yá adultu, casáu y con una fía, Abre. Poco dempués del so bautismu, el pueblu aclamar como obispu de la so ciudá, cátedra qu'ocupó mientres siete añoaños, momentu nel que Hilario foi desterráu a [[Frigia]] pol emperador [[Constancio II]], que s'alliniara coles decisiones del sínodu [[arrianismu|arriano]] de [[Béziers]] del añu [[356]]. Mientres el so pontificáu na [[Galia]] siguiera los sos estudios y perfeccionáu la so formación teolóxica, pero ye'l contactu cola teoloxía d'Oriente lo que fai fructificar el so pensamientu.
El destierru en [[Frigia]] duró cinco añoaños, mientres los qu'aprendió'l griegu y afayó a [[Oríxenes]], como tamién la gran producción teolóxica de los [[Padres de la Ilesia|Padres orientales]]. Con estes bases escribe un rigorosu estudiu tituláu ''De Fide adversus Arrianos'' o ''De Trinitate'', el tratáu más fondu hasta entós sobre'l [[Santísima Trinidad|dogma trinitariu]]. Ellí tamién escribió'l opúsculo ''Contra Maxertiam'', nel qu'atacó al emperador Constancio, acusándo-y de [[cesaropapismo]] y d'entemetese nes disputes teolóxiques y asuntos internos de la disciplina eclesiástica.
Volvió a la so diócesis en [[361]], tres la muerte del emperador. Nesta dómina convertir nel protector del nuevu [[Martín de Tours]].
