Diferencies ente revisiones de «Gregoriu Naciancenu»
Contenido eliminado Contenido añadido
m correiciones plurales |
|||
Llinia 53:
{{nun confundir|Gregorio de Nisa}}
{{otros usos|Gregorio de Nacianzo el Viejo}}
'''Gregorio Nacianceno''' ([[Nacianzo]], [[Capadocia]], [[Imperiu romanu]]; [[329]]-[[Ibídem|ibíd.]], [[25 de xineru]] de [[389]]), tamién conocíu como '''Gregorio de Nacianzo''' o '''Gregorio'l Teólogu''', foi un [[arzobispu]] [[Cristianismu|cristianu]] de [[Constantinopla]] del [[sieglu IV]].{{Harvnp|Vidal Guzmán|2007|p=273}} Ta llargamente consideráu como'l más completu estilista retóricu de la [[Padres de la Ilesia patrística]].{{Harvnp|McGuckin|2001|p=XXI}} Como orador y [[filósofu]] formáu na tradición clásica, introdució elementos [[helenísticos]] na [[Cristianismu primitivu|ilesia primitiva]], estableciendo'l paradigma de los [[teólogu|teólogos]]
Gregorio influyó significativamente na forma de la [[teoloxía]] [[Trinidá (cristianismu)|trinitaria]] tantu nos padres [[Idioma griegu|griegos]] como [[llatín|llatinos]], y ye recordáu como'l teólogu trinitariu». Gran parte de la so obra teolóxica sigui influyendo nos trataos modernos, especialmente en relación colos trés persones de la Trinidá. Xuntu con [[Basilio el Grande]] y [[Gregorio de Nisa]], ye conocíu como unu de los [[Padres Capadocios]].
Llinia 65:
=== Sacerdociu ===
Nel añu [[357]] torna a Nacianzo, bautizándose nel [[360]],{{Harvnp|Morales|1994|p=42}} y en [[361]] foi ordenáu [[presbíteru]] pol so padre, quien quería que lu ayudar na atención de la comunidá cristiana local.{{McGuckin|2001|pp=99–102}} El mozu Gregorio, que considerara la posibilidá del [[monacato]], resintióse fuertemente pola decisión del so padre de forza-y a escoyer ente'l [[sacerdociu]] o abandonar la familia y llevar una esistencia solitaria, lo que consideró un actu de tiranía».<ref>{{Harvtxt|Ruether|1969|p=32}} La cita ye de ''Carm. de vita sua'', l, 345 (''PG'' 37, 1053).</ref> Dempués de dexar la so casa, tres unos pocos díes, atopar col so amigu Basilio en [[Annesoi]], onde los dos vivieron como [[asceta|ascetes]]
Aquel día, l'emperador Xulianu declarárase públicamente opuestu al cristianismu.{{Harvnp|McGuckin|2001|p=115}} En respuesta al refugu del emperador a la fe cristiana, Gregorio compunxo les sos ''[[Invectivas contra Xulianu]]'' ente 362 y 363. Nelles, refalgando la moral y l'intelectu del emperador, afirma que la cristiandá va superar a los gobernantes imperfectos como Xulianu al traviés del amor y la paciencia. Esti procesu tal como ta descritu por Gregorio ye la manifestación pública del procesu de deificación (''[[theosis]]''), que lleva a una elevación espiritual y unión mística con Dios.{{Harvnp|McGuckin|2001|p=121}} Xulianu decidió a finales de [[362]] escorrer puxantemente a Gregorio y los sos otros críticos cristianos; sicasí, l'emperador pereció l'añu siguiente mientres una campaña contra los [[Imperiu sasánida|perses]].{{Harvnp|McGuckin|2001|pp=125–126}} Cola muerte del emperador, Gregorio y les ilesies orientales yá nun taben so l'amenaza de persecución, pos el nuevu emperador, [[Joviano]], yera un cristianu declaráu y defensor de la Ilesia.{{Harvnp|McGuckin|2001|p=130}}
| |||