La so obra ye bien varia y arrexuntar en 25 llibros del ''Opus maccaronicum'' o ''Maccheronee'', recoyíu en cuatro redacciones bien diverses (1517; 1521; 1539–1540; 1552, póstuma). La versión de 1517 tenía diecisiete librosllibros; foi reimpresa en 1521 con ocho librosllibros más. Nél atopa'l ''[[Baldo (Teófilo Folengo)|Baldus]]'', el so poema más célebre, onde satiriza les noveles de caballeríes y los poemes heroicos de [[Luigi Pulci]] y de [[Mateo María Boyardo]]. Na segunda edición l'autor demuestra lleer tamién el ''[[Orlando Furiosu]]'' de [[Ludovico Ariosto]]. Sicasí, el poema non solo ye una [[parodia]] de los [[llibros de caballeríes]] italianos, sinón tamién de la [[epopeya]] clásica de [[Virgilio]], y, na so última parte, de la ''[[Divina Comedia|Commedia]]'' divina de [[Dante Alighieri]]. Ta escritu en [[hexámetru|hexámetros]] y cunta les aventures de Baldo, descendiente de Rinaldo; exerció una gran influencia na obra de [[François Rabelais]]; ye anticlerical a cachos y raspia dacuando lo sacrílego. Al pie de esta obra figura ''Zanitonella'', narración del [[amor ensin corresponder]] de Zani por Tonella qu'asonsaña los poemes pastoriles virgilianos y la teoría del amor de [[Francesco Petrarca]]; el heroicómico ''Moscheide'' o ''Moschaea'', que narra la guerra ente mosques y formigues y foi asonsañáu por [[José de Villaviciosa]] y la so ''Mosqueida'' n'español; y un grupu de [[epigrama|epigrames]], obres toes publicaes en distintes redacciones sol pseudónimu de ''Merlinus Cocaius''. Amosó les posibilidaes artístiques del [[llatín macarrónico]], el llinguaxe inventáu a fines del [[Quattrocento]] polos humanistes de la corte paduana, entemeciendo'l llatín y los dialectos italianos.
La so competencia como humanista ye visible na so colección de poemes llatinos ''Varium poëma'' y nel pequenu poema ''Janus'', onde espresa'l so arrepentimientu por escribir la so obra risible anterior. La so participación nel alderique relixosu foi escasa; daqué hai nel poema ''Orlandino'' (1526), onde narra la nacencia y mocedá del héroe épicu [[Roldán]]; nel autobiográficu ''Chaos del Triperuno'' (1527), nos poemes sacros ''Umanità del Figliuolo di Dio'' y ''Palermitana'' y na recueya de dieciocho vides de mártires que suponen los hexámetros de la ''Hagiomachia''.
