Diferencies ente revisiones de «Pazo de San Lourenzo de Trasouto»

El '''pazu''' o '''cenobiu de San Llorienzu de Trasouto''' ye un pazu y antiguu [[cenobiu]] franciscanu asitiáu a un lláullau del encinal de San Llorienzu, na ciudá de [[Santiago de Compostela]]. El conxuntu cunta con un recintu amuralláu qu'ocupa una superficie de más de 40.000 m²; estáta incluíoincluyíu dende [[1979]] como [[Bien d'interés cultural|Bien d'Interés Cultural]] - Patrimoniu Artísticu Nacional. Ye sobresaliente'l so xardín de [[Buxus sempervirens|boxes]].

FoiMandólu mandado construír porconstruyir l'obispu de [[Zamora]] Martín Arias, en 1216 ([[Sieglu XIII|sieglosieglu XIII]]), cuando fundó una [[capiella]]. Nél pasu una nuechi  l'emperador [[Carlos I d'España y V d'Alemaña|Carlos V]] en [[1520]]. Dende'l sieglu XV ye propiedá de los Condes d'Altamira, que lolu cedieron a l'Ordenla Orde Franciscana. Nel [[sieglu XVIII]] foi construídoconstruyóse'l claustru, la sancristíasacristía y foiya erixiuirguióse un cruceru, dempués de camudar la ilesia a cruz llatina, con una nave en cuatru tramos y bóvedes de cañón. De la ilesia románica consérvansecaltiénense tres tramos de la nave y el pórticu de la entrada.

Destaca l'altar mayor con un fermosu retablu fechofechu en [[mármole]] de Carrara, executáu en [[Xénova]]<ref><cite class="citation book">García-Frías Checa, Carmen (2004) [2002]. </cite></ref> (circa [[1526]]), probablemente polos hermanos [[Lumbardia|lombardos]] Antonio Maria y Giovanni Antonio di Aprile, xunto a Pier Angelo della Scala di Carona<ref><cite class="citation book">Arciniega García, Luis (2001). </cite></ref>. EstuvoTuvo orixinalmente na capiella mayor del conventu llamáu Casa Grande de San Francisco de [[Sevilla]] (nel llugar que güeygüei ye la Plaza Nueva), dedende onde foise traslladáutreslladó por ordenorde de la condesa d'Altamira, María Eugenia Osorio-de Moscoso Carvajal (1834-1892) en [[1879]]. El conxuntu de mármole foi traídotráxose dende Sevilla hasta'l puertu de Carril, siendo instaláu polos artistes llocales Agustín Rodríguez (carpinteru) y Vicente Picón (escultor), inaugurándose la ilesia el [[9 d'agostu]] de [[1883]]<ref>[http://www.elcorreogallego.es/santiago/ecg/antiguo-convento-san-lourenzo-trasouto-compostela/idEdicion-2014-06-22/idNoticia-875877/ «''El antiguo convento de San Lourenzo de Trasouto en Compostela''», artigo de José Manuel García Iglesias], en El Correo Gallego, 22-6-2014 {{Plantía:Es}}.</ref>. Non obstanteSicasí, el propiu retablu orixinal del cenobiu, n'estilu churriguerescu del sielgusieglu XVIII<ref><cite class="citation book">Fernández Sánchez, José María; Freire Barreiro, Francisco (2001) [1885]. </cite></ref>, foidonólu donáu polala condesa a una ilesia rural de Sevilla<ref>[http://numendigital.tic-art.com/index.php?articulo=319&nocaching=52 Revista Numen] {{Plantía:Es}}.</ref>.

Nel cruceru esisten otros doudos retablos, tamién d'orixe sevillanu. El del Evanxeliu tien la estética del sieglu XVI, con una representación de la Virxe de la Cadeira, recordando la obra de Jerónimo Hernández, ye una copia d'un llenzu de Bartolomé Esteban Murillo, ''Os nenos da cuncha''; mientres tanto, el de la Epístola tien traces de pertenecer al segundu terciu del sieglu XVIII, representándose a Santa Ana enseñanduenseñando a lleer a la Virxe, nun estilu prósimu al del escultor José Montes de Oca. Destácase tamién la imaxe de la Virxe col Neñu, obra de l'escultor Juan Martínez Montañés.

La portada llateral data de 1760; n'ellanella atópase un nichu con una imaxe de San Llorienzu. El claustru tien dos pisos, con arcos de mediu puntu. Nel lláullau occidental, una escalinata de pedrapiedra conduz a una fonte coronada por una escultura de la [[María (madre de Xesús)|Virxe]] cubierta de [[Hedera helix|hiedres]].

Nel sieglu XIX, dempués de la toma, los Duques de Soma y Medina de les Torres (propietarios y descendientes de los condes d'Altamira actuales), restauránronlurestauráronlu pal so usu como residencia.

Magar les munches restauraciones, conservacaltién les naves del primer edificiu románicu. Dende 1993 ta rehabilitáu p'acoyer comíes de conferencies, convenciones, bodes y otros eventos sociales. El pazu ye namánamái d'usu priváu y ta abiertu namánamái pa les actividaes concertaes.

== XardínosXardinos ==

Tien la distinción de tratarsetratase d'un pazu-cenobiu en que'l so claustru ye unu de los exemplos más perimportantes de xardinería xeométrica de [[Galicia]]: dalgunes sebes de boxe de cuatru sieglos d'antigüedá que foron tallaes siguiendo les formes de la fe cristiana qu'aindaaínda permanecen: la concha de vieira de Santiago, la cruz de Santu Domingo, la Orde de Calatrava, Alfa y Omega, la parrilla de San Llorienzu, etc; tállense dos vecesvegaes al añu. 

Anque'l monte de boxe ye la so característicacarauterística principal, los xardinos axacentes tamién merez una visita, frondosos xardinos y exuberantes del sieglu XIX, uau crecenxorrecen distintes especies natives y estranxeres. 

Los xardinos caltienen la tradicional traza del conventu y l'estilu románticu de la dómina del so diseñu. DestácanseDestáquense tamién los boxes, camelies y magnolies ente losles más de cien especies vexetales de xardinos ya árboles.

== VéaseVer tamién ==