Auguste Ambroise Tardieu
Auguste Ambroise Tardieu (10 d'abril de 1818, París – 12 de xineru de 1879, París), fíu del artista y cartógrafu Ambroise Tardieu, yera un médicu legista francés del sieglu XIX. Foi presidente de l'Académie nationale de médecine, según deán de la facultá de Medicina y catedráticu de Medicina llegal na Universidá de París.[4]
Auguste Ambroise Tardieu | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | París, 10 d'abril de 1818[1] |
| Nacionalidá |
 Francia |
| Residencia | París |
| Muerte | París, 12 de xineru de 1879[2] (60 años) |
| Sepultura | Cementeriu de Montparnasse |
| Familia | |
| Padre | Ambroise Tardieu |
| Hermanos/es | Amédée Tardieu |
| Estudios | |
| Llingües falaes | francés[3] |
| Oficiu | médicu, criminólogu, científicu, profesor, patólogu |
| Emplegadores | Universidá de París |
| Miembru de |
Académie Nationale de Médecine (es)  Real Academia de Medicina de Bélxica |
 | |
Estudiu del maltratu infantil editar
Entres los sos numberosos apurras, Tardieu ye l'autor de lo qu'ensin dulda ye'l primer llibru escritu sobre'l maltratu y la violencia sexual contra los menores.[5] Esta obra foi reeditada seis veces ente 1857 y 1878 sol títulu Étude médicu-mánda-y sur les attentats aux mœurs («Estudiu médicu llegal sobre los atentaos contra les costumes», l'atentáu contra les costumes» yera davezu un eufemismu pa referise a la violación). N'homenaxe a eses primeres descripciones clíniques de neños maltrataos, el síndrome tamién se llama «síndrome de Tardieu».[6] Les manches de Tardieu» (equimosis subpleurales), reparaes tres la muerte por estrangulación o afuegu d'un ñácaru, fueron descrites per primer vegada por Tardieu en 1859.[7]
Por cuenta de los ataques sexuales contra neños tendíen a incluyir firíes físiques —de cutiu mancaes series o fatales—, Tardieu clasificó los crímenes sexuales como un subtipo del ataque físicu. Poco común pa la so dómina, Tardieu emplegó un llinguaxe común pa describir crímenes sexuales y el dañu causáu a les sos víctimes. Afayó que los crímenes sexuales contra los neños yeren alarmantemente comunes: na edición de 1878 Tardieu señala que más del 75% de les violaciones o intentos de violación xulgaos en tribunales franceses fueron cometíos contra menores de 16 años, y la mayoría contra neñes menores de 12 años. Amás, señaló que la violación incestuosa nun yera rara. A pesar d'ello, les investigaciones de Tardieu fueron criticaes con violencia o inoraes poles autoridaes llegales y otros médicos, en parte porque les sos conclusiones y les pruebes contradicíen la creencies xenerales y violaben el tabú qu'arrodiaba'l discutiniu de crímenes sexualessobremanera l'incestu.[8]
En 1960, la prestixosa revista Annales d'hygiène publique et de médecine mánda-y publicó un artículu de Tardieu. Tituláu «Etude médicu-mánda-y sur les sévices et mauvais traitements exercés sur des enfants» («Estudiu mélicu-llegal sobre les sevicias y malos tratos exercíos sobre los neños») que catalogaba trenta y dos caso de malos tratos recibíos por neños a manes de los sos cuidadores. Nesos casos Tardieu fuera encargáu por un tribunal a esaminar a los neños dende un puntu de vista mélicu llegal. El casu más ellaboráu nel artículu ye unu qu'inclúi abusu sexual (esperiencia vital de Adelina Defert).[9] El tribunal de Reims, el 3 d'avientu de 1859, xulgó'l casu de Adelina Defert, de diecisiete años d'edá. El Dr. Nidart, un médicu en Sainte-Ménehould, foi encargáu pol tribunal a esaminala. El Dr. Nidart escribió'l so primeru de los sos dos informes el 22 de xunetu de 1859, el segundu'l 29 de xunetu.[10] Dambos informes formen parte del artículu de Tardieu. Masson afirma que Tardieu consideraba l'abusu sexual como una forma d'abusu o malos tratos físicos, yá que incluyó'l casu nel artículu.
Por cuenta de que l'artículu nun foi mentáu na lliteratura posterior, Tardieu decidió reproducilo nel so llibru sobre mancaes (Étude sur les Blessures), publicáu diecinueve años dempués, en 1879, l'añu de la so muerte. Masson cita a Tardieu nes páxina 70 d'esi llibru: «Esti estudiu, realizáu va dieciocho años, ye'l primeru que s'intentó con esta tema, sobre'l que los escritores nel campu de la medicina llegal caltuvieron darréu un silenciu completu.»[11]
Estudiu de la homosexualidá editar
El Étude médicu-mánda-y sur les attentats aux mœurs ye per otra parte un monumentu a la homofobia médica: Ambroise Tardieu convierte al homosexual nuna auténtica bisarma, creando una teratoloxía que darréu sería enseñada nes facultaes de medicina mientres un sieglu. Asimila al homosexual masculín a la muyer, de la que tendría les propiedaes físiques (sobremanera compara'l cursu del sodomita cola vulva femenina), y a los animales (sobremanera al perru, una y bones el sodomita activu tendría los pene con forma del pene del perru). Los homes que realizaren sexu oral con otros homes tendríen boques torcíes, dientes curtios y llabios carnosos.[12] Afitó pa xeneraciones d'estudiantes de medicina les supuestes carauterístiques anatómiques de la población homosexual masculina:
Le développement excessif des fesses, la déformation infundibuliforme de l'anus, Le relâchement du sphincter, l'effacement des plis, Les crêtes et caroncules du pourtour de l'anus, la dilatation extrême de l'orifice añal, l'incontinence des matières, Les ulcérations, Les rhagades, Les hémorroïdes, Les fistules, la blennoragie rectale.El desarrollu escesivu de los gluteos, la deformación infundibuliforme del cursu, el relajamiento del esfínter, la desapaición de les plegues, les crestes y les carúncules perianales, la dilatación estrema del furu anal, la incontinencia de materia, les ulceraciones, les ragadías, les hemorroides, les fístules, la blenorraxa rectal.
Llamaba a los poderes públicos a esmolese pol calter de subversión social que tendría la homosexualidá, poniendo en contautu a los franceses colos estranxeros (denuncia'l cosmopolitismu d'estes degradantes pasiones»), de los homes de mundu y los homes del pueblu. P'acabar, acomuña la homosexualidá al crime; toa una serie d'asesinatos manifestaríen, según Tardieu, la rellación de los homosexuales con «la hez del mundu más llaín», al que «van buscar el prestu de los sos deseos monstruosos».
Nesti sentíu, les contradicciones abonden: la so esmolición pol calter científicu clínicu ta acompañáu pola retórica de la depravación; la tesis del innatismu de la pederastia», como llamaba la homosexualidá, va al par de la tesis del viciu, esto ye, de la eleición inmoral. Tardieu ilustra hasta qué puntu la medicina del comportamientu del sieglu XIX, pretendidamente positivista, yera tributaria del prexuiciu, sobremanera del relixosu.
Obra editar
- 1843 : De la morve et du farcin chronique chez l'homme.
- 1849-50 : Mémoire sur les modifications physiques et chimiques que détermine dans certaines parties du corps l'exercice des diverse professions, pour sirvir à la recherche médicu-mánda-y de l'identité.
- 1852 : Voiries et cimetières.
- 1855 : Études hygiéniques sur la profession de mouleur en cuivre, pour sirvir à l'histoire des professions exposées aux poussières inorganiques.
- 1855 : Étude médicu-mánda-y sur le tatouage considéré comme signe d'identité.
- 1856 : Étude médicu-mánda-y sur l'avortement, suivie d'observations et de recherches pour sirvir à l'histoire médicu-mánda-y des grossesses fausses et simulées.
- 1856 : Étude historique et médicu-mánda-y sur les sur la fabrication et l'emploi des alumettes chimiques.
- 1857 : Étude médicu-mánda-y sur les attentats aux mœurs.
- 1852-54 : Dictionnaire d'hygiène publique et de salubrité.
- 1860 : Etude médicu-mánda-y sur les sévices et mauvais traitements exercés sur des enfants
- 1864 : Étude médicu-mánda-y sur les maladies provoquées ou communiquées comprenant l'histoire médicu-mánda-y de la syphilis et de ses divers modes de ransmission.
- 1867 : Étude médicu-mánda-y et clinique sur l'empoisonnement.
- 1868 : Étude médicu-mánda-y sur l'infanticide.
- 1870 : Étude médicu-mánda-y sur la pendaison, la strangulation, Les suffocations.
- 1872 : Étude médicu-mánda-y sur la folie.
- 1879 : Étude médicu-mánda-y sur les maladies produites accidentellement ou involontairement.
- 1879 : Étude sur les blessures.
Referencies editar
- ↑ Afirmao en: SNAC. Identificador SNAC Ark: w6wx0m2j. Apaez como: Auguste Ambroise Tardieu. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ «These pour le Doctorat en Medecine - Faculte De Medecine de Paris» (francés). bium.univ-paris5.fr.
- ↑ Masson, 1984, pp. 15–19 and 34-38
- ↑ «Tardieu's syndrome» (inglés). whonamedit?. Consultáu'l 10 d'avientu de 2011.
- ↑ «Tardieu's ecchymoses or spots» (inglés). whonamedit?. Consultáu'l 10 d'avientu de 2011.
- ↑ Labbé, 2005
- ↑ Adelina Defert, pp.377-389
- ↑ Masson, pp. 20, 21
- ↑ Masson, p. 22
- ↑ Michael Sibalis (2002). «Tardieu, Auguste-Ambroise», Aldrich, Robert; Wotherspoon, Garry: Who's Who in Gay and Lesbian History: From Antiquity to the Mid-Twentieth Century. Routledge Chapman & Hall, páx. 432-433. ISBN 978-0415159838.
- Denis Darya Vassigh. «les experts judiciaires face à la parole de l'enfant maltraité. -y cas des médecins légistes del fin du XIXe siècle» (francés). Revue d'historie de l'infance « irrégulière ». Consultáu'l 10 d'avientu de 2011.
- Labbé, Jean (2005). «Ambroise Tardieu: The man and his work on child maltreatment a century before Kempe». Child Abuse & Neglect 29: páxs. 311–324. doi:. PMID 15917074.
- Masson, Jeffrey Moussaieff (1984). Assault on the Truth. Nueva York: Farrar Straus. ISBN 978-0374106423.
Enllaces esternos editar
Datos: Q458966
Multimedia: Auguste Ambroise Tardieu
