Wikipedia

Cathartes melambrotus

especie de páxaru
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente

El aura selvática[2] (Cathartes melambrotus) ye una especie d'ave Accipitriformes[n. 1] de la familia Cathartidae. Ye tamién conocíu como zamuro grande de cabeza mariella, guala amazónica, urubú de la selva, urubú grande de cabeza mariella y oripopo cabeza mariella mayor.[4] Yera considerada la mesma especie que l'aura sabanera (Cathartes melambrotus) hasta que dambes especies fueron separaes taxonómicamente en 1964.[5] Nun se conocen subespecies.[6][7]

Cathartes melambrotus
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Incertae sedis (en discutiniu) (posiblemente
Falconiformes, Accipitriformes, Ciconiiformes, o
Cathartiformes) (para más información vease Cathartidae)
Familia: Cathartidae
Xéneru: Cathartes
Especie: C. melambrotus
Wetmore, 1964
Distribución
Distribución xeográfica averada del Cathartes melambrotus, indicando países onde s'atopa más que los llugares específicos onde habita. Basáu n'IUCN data.
Distribución xeográfica averada del Cathartes melambrotus, indicando países onde s'atopa más que los llugares específicos onde habita. Basáu n'IUCN data.
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Habita los montes tropicales húmedos de tierres baxes en Suramérica y el sur d'América Central.[1] Ye una ave bastante grande, con un valumbu de 165 a 210 cm, un pesu de 1,2 a 3,2 kg y un tamañu de 70-84 cm de llargu.[8] El plumaxe del cuerpu ye negru y la cabeza y el pescuezu, que nun tienen plumes, varien en color de mariellu fondo a naranxal pálida. Escarez d'una siringe y les sos vocalizaciones llindar a gurníos y siseos baxos.

Aliméntase de carroña y alcuentra los cadabres a la vista y l'olfatu, una capacidá pocu común nes aves. Por cuenta de que'l so picu nun ye abondo fuerte p'abrir los gruesos cueros de los cadabres d'animales grandes, depende d'otres utres más grandes, como'l zopilote rei (Sarcoramphus papa), pa esto.

Al igual qu'otres utres americanes, el aura selvática utiliza térmiques pa permanecer nel aire con un esfuerciu mínimu. Nun constrúi nial: pon los sos güevos sobre superficies planes, como suelos de cueves, o nos buecos de tueros. Alimenta a les sos críes por regurgitación.

Descripción editar

 
Diagrama qu'amuesa la coloración xeneral

El aura selvática ye una ave grande, con un tamañu de 64-75 cm de llargu, una cola de 25-29 cm, un valumbu de 165 a 210 cm y un pesu de 1,2 a 3,2 kg.[9] El so plumaxe ye negru con un rellumu verde o moráu. El gargüelu y les partes llaterales de la cabeza nun tienen plumes. La piel de la cabeza tien un color que varia dende mariellu escura hasta naranxa pálidu. La corona ye de color azul buxu.[10] La nuca y la zona cerca de les fueses nasales son de color rosado. La parte inferior de les ales ye negru, ente que les plumes de vuelu tienen un tonu más claru. Los once plumes primaries paecen tener un color blancu cuando son vistos dende enriba.[11] La cola ye arredondiada y relativamente llarga pa una utre, y estiéndese llixeramente más allá de la punta de l'ala zarrada. Nun hai dimorfismu sexual.[12] La cabeza de los xuveniles, qu'otra manera se paecen a los adultos, ye gris opacu. L'iris de los sos güeyos ye de color coloráu, les pates son de color negru, y el picu ye de color carne.[13] El güeyu tien una fila incompleta de pestañes nel párpagu cimeru y dos files nel párpagu inferior.[14] El so picu ye gruesu, arrondáu y tien una punta agabitada. La base del picu tien una cera nidia.[15] Les apertures de les fueses nasales son allargaes y escarecen de tabique. Como les demás utres americanes, el aura selvática escarez de siringe, y polo tanto nun puede emitir otru soníu qu'un xiblíu baxu.[16] Por cuenta del so vezu d'urohidrosis, les partes escamoses de les sos piernes de cutiu tienen una apariencia blanca como resultancia del ácidu úricu. Los deos delanteros de los pies son llargos y nun tán afechos a garrar.

La so apariencia ye asemeyada a la del aura sabanera (Cathartes burrovianus); sicasí, estremar d'esta en dellos aspeutos: ye más grande y más robezu que C. burrovianus, y tien una cola más llarga y más ancha; el so plumaxe ye negru brillante, ente que'l plumaxe de C. burrovianus ye marrón escuru; Les sos pates son de color más escuru y la so cabeza ye más mariella y menos naranxa/rosada que nel casu de C. burrovianus. Amás, el so vuelu ye más estable que'l de C. burrovianus.[9] A diferencia de los demás miembros del xéneru Cathartes, el aura selvática tien plumes de vuelu primaries relativamente escures, qu'oldeen llixeramente coles plumes de vuelu secundaries y les primaries esternes, que son más pálides. El aura selvática prefier vivir nos montes, ente que el aura sabanera prefier les sabanes.[17] El aura selvática tamién ye un pocu más grande que l'aura gallipavo; namái puede ser estremada d'ésta especie, dende relativamente cerca, pola coloración de cabeza distinta. La coloración inferior de les ales ye similar a la del aura gallipavo, pero'l aura selvática polo xeneral tien una banda ancha y llixeramente más escura que cuerre verticalmente pola metá de les ales.[18]

Distribución y hábitat editar

El aura selvática distribuyir na Cuenca Amazónica tropical n'América del Sur, incluyendo'l sureste de Colombia, el sur y l'este de Venezuela, Guyana, Guayana Francesa, Surinam, el norte y l'oeste de Brasil, el norte de Bolivia, l'este de Perú y l'este d'Ecuador. En Centroamérica distribuyir en Panamá y Nicaragua.[1] Nun asocede nos Andes, nin nes tierres baxes del oeste o al norte de los Andes, tampoco nes rexones relativamente abiertes nel norte y oriente d'América del Sur, o nes rexones subtropicales del sur. Cuenta con una amplia distribución con una estensión total envalorada de 6.650.000 km².[1] Habita monte húmedu tropical de tierres baxes. Polo xeneral nun s'atopen en rexones de gran altitú.[1] Ye común nes zones con montes trupos. Puede analayar por sabanes of pacionales, pero ye raru que s'alloñar enforma de les zones montiegues qu'apurren abellugu y posibilidaes de anidación.[11]

Comportamientu editar

El aura selvática pasa la nueche n'altos árboles muertos qu'ufierten una bona vista sobre'l terrén circundante. Al buscar alimentu, suel volar solu o en pareyes, escasamente en grupos. El so vuelu ye pesáu y constante. Vuela entamando, calteniendo les sos ales en posición horizontal o llixeramente enriba de lo horizontal, nuna posición conocida como «posición diedru».[11] Tien un típicu vuelu estáticu, utilizando térmiques pa caltener la so altitú ensin la necesidá de bater les sos ales.[15] Al igual que cigüeñes y otres utres americanes, tien el vezu pocu común d'urohidrosis, mexando o defecando sobre les sos propies pates pa estenar el calor por evaporación.[19]

Alimentación editar

El aura selvática subsiste de carroña, incluyendo la d'animales atropellaos y d'otros animales muertos.[13] Prefier carroña con carne fresco, pero de cutiu nun puede faer el primer corte nos cadabres porque'l so picu nun ye abondo fuerte pa romper los gruesos cueros d'animales grandes. Nun come carroña n'estáu de descomposición avanzada, una y bones esta ta contaminada con toxines microbianes.[20] Bebe agua dende charcos, estanques, o cualesquier otru recipiente d'agua.[15] Al igual qu'otres utres, desempeña un papel importante nel ecosistema, desfacer de la carroña qu'otra manera representaría un biltu d'enfermedaes.[21]

Busca la carroña cola so aguda vista, pero tamién utiliza'l so sentíu del olfatu, un sentíu compartíu colos demás miembros del xéneru Cathartes, pero pocu común nel mundu de les aves. Alcuentra carroña al detectar el golor del etanotiol, un gas producíu al entamu de la descomposición nos animales muertos. El lóbulu olfativu del so celebru, responsable del procesamientu de los golores, ye particularmente grande en comparanza con otros animales.[20] Esta carauterística de les utres americanes foi utilizada polos seres humanos: inyéctase etanotiol nos oleoductos y, de siguío, los inxenieros en busca de fugues monitorean los vuelos de les utres que busquen alimentu.[22]

El zopilote rei (Sarcoramphus papa), qu'escarez de l'habilidá de goler carroña, sigue al aura selvática escontra los cadabres, onde'l zopilote rei ruempe la piel del animal muertu. Esto da-y al aura selvática accesu a les partes comestibles, yá que nun tener un picu abondo fuerte pa esgañar el gruesu cueru d'animales grandes. Este ye un exemplu de dependencia mutua ente especies.[23] A pesar d'esto, el aura selvática ye xeneralmente movida y alloñada de los cadabres tantu pol zopilote rei como pol aura gallipavo (Cathartes aura), pos estos tienen un tamañu mayor.[21]

Reproducción editar

El aura selvática nun constrúi niales, sinón que pon los sos güevos na cornisa d'un cantil. Xeneralmente pon dos güevos de color crema con manches marrones y grisessobremanera alredor de la parte más grande.[11] Una niarada puede variar ente unu y tres güevos, anque dos suel ser la norma.[15] Los pitucos son altriciales; esto ye, nacen ciegos, desnudos y relativamente inmóviles; nun producen plumones sinón hasta más tarde. Los padres alimenten a les sos críes regurgitando na so picu comida predigerida, d'onde los pitucos entós beber. Les críes salen del nial a los dos o tres meses.[24]

Caltenimientu editar

El aura selvática ye una ave d'esmolición menor d'alcuerdu a la UICN.[1] Tien una área de distribución envaloráu de 6.650.000 km² y una población envalorada de 100.000 individuos adultos.[25] Hai pruebes que suxuren un amenorgamientu de la población de la especie, pero ésta enclín nun ye lo suficientemente importante como pa xustificar una actualización nel estáu de caltenimientu.[1]

Taxonomía editar

En 1964, el aura selvática foi separáu taxonomicamente del aura selvática y reconocíu como una especie distinta. Foi descritu como tal por Alexander Wetmore. El aura selvática ye un miembru de la familia Cathartidae, xunto coles otres seis especies d'utres americanes, ya inclúyese nel xéneru Cathartes col aura gallipavo (C. aura) y el aura sabanera (C. burrovianus). Al igual qu'otres utres americanes, el aura selvática tien un númberu cromosómico diploide de 80.[26]

El nome del xéneru, Cathartes, significa «purificador» y vien de la forma llatinizada de la pallabra griega kathartēs/καθαρτης.[27][28]

Nun esiste claridá sobre la posición taxonómica exacta del aura selvática y les demás seis especies d'utres americanes.[29] A pesar de que les utres del Nuevu Mundu y les utres eurasiátiques tienen una apariencia y funciones ecolóxiques asemeyaes, dambos grupos evolucionaron d'ancestros distintos en distintos partes del mundu. La midida na que son distintes ye onde s'enfoca anguaño l'alderique, con delles de les autoridaes taxonómiques más antigües suxuriendo que les utres americanes pueden ser ciconiformes y que tán más estrechamente rellacionaos coles cigüeñes.[30]

Autoridaes taxonómiques más recién asitien les utres americanes nel orde Accipitriformes xunto coles utres del Vieyu Mundu,[6][31][32] o los asitien nel so propiu orde: Cathartiformes.[33][34][n. 2]

Notes editar

  1. ↑ Delles clasificaciones incluyir nel orde Ciconiiformes,[3] Falconiformes, o Cathartiformes. Pa más información, veáse Cathartidae.
  2. ↑ Esta ye la posición del Comité de Clasificación d'América del Sur que retiró les utres americanes del orde Ciconiiformes pa treslladalos al orde Cathartiformes.[33][29]

Referencies editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 BirdLife International (2009). «Cathartes melambrotus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.4. Consultáu'l 15 de mayu de 2011.
  2. ↑ Bernis, F.; E. de Juana, J. del Hoyo, M. Fernández-Cruz, X. Ferrer, R. Sáez-Royuela y J. Sargatal (1994). «Nomes en castellán de les aves del mundu encamentaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Segunda parte: (Falconiformes y Galliformes)». Ardeola 41 (2):  páxs. 183-191. ISSN 0570-7358. http://www.ardeola.org/volume/41%282%29/article/183-191/285. Consultáu'l 22 de mayu de 2011. 
  3. ↑ Zoonomen. «Birds of the World -- current valid scientific avian names.» (inglés). Consultáu'l 26 de Setiembre de 2009.
  4. ↑ «Cathartes melambrotus» (inglés). Avibase. Consultáu'l 18 de mayu de 2011.
  5. ↑ Wetmore, Alexander (1964). «A revision of the American vultures of the genus Cathartes». Smithsonian Miscellaneous Collections 146 (6):  p. 15. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Clements, J.F.; T.S. Schulenberg, M.J. Iliff, B.L. Sullivan, & C.L. Wood. «The Clements Checklist of Birds of the World, Version 6.5». Cornell University Press. Consultáu'l 12 de xunu de 2011.
  7. ↑ Sistema Integráu d'Información Taxonómica. «Cathartes melambrotus (TSN 175270)» (inglés). Consultáu'l 15 de mayu de 2011.
  8. ↑ http://www.oiseaux-birds.com/card-greater-yellow-headed-vulture.html
  9. ↑ 9,0 9,1 Ferguson-Lees, James; David A. Christie (2001). Raptors of the World. Houghton Mifflin Field Guides, páx. 86. ISBN 0618127623.
  10. ↑ Brown, Leslie and Dean Amadon (1968). Eagles, Hawks, and Falcons of the World. McGraw-Hill, páx. 178. ISBN 155521472X.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Hilty, Stephen L. (1977). A Guide to the Birds of Colombia. Princeton University Press, páx. 88. ISBN 069108372X.
  12. ↑ Blake, Emmett Reid (1977). Manual of Neotropical Birds. University of Chicago Press, páx. 262. ISBN 0226056414.
  13. ↑ 13,0 13,1 Channing, Keith. «Greater Yellow-headed Vulture». The Hawk Conservancy. Consultáu'l 2 d'ochobre de 2007.
  14. ↑ Fisher, Harvey I. (February). «The Pterylosis of the Andean Condor». Condor 44 (1):  páxs. 30–32. doi:10.2307/1364195. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Terres, J. K. (1980). The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds. New York, NY: Knopf, páx. 957. ISBN 0394466519.
  16. ↑ Feduccia, J. Alan (1999). The Origin and Evolution of Birds. Yale University Press, páx. 300. ISBN 0226056414.
  17. ↑ Amadon, Dean (1977). «Notes on the Taxonomy of Vultures». Condor 79 (4):  páxs. 413–416. doi:10.2307/1367720. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v079n04/p0413-p0416.pdf. 
  18. ↑ Ridgely, Robert S. & Paul Greenfield. (2001). The Birds of Ecuador. Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-8722-4.
  19. ↑ Sibley, Charles G. and Jon Y. Ahlquist (1991). Phylogeny and Classification of Birds: A Study in Molecular Evolution. Yale University Press. ISBN 0-300-04085-7.
  20. ↑ 20,0 20,1 Snyder, Noel F. R. and Helen Snyder (2006). Raptors of North America: Natural History and Conservation. Voyageur Press, páx. 40. ISBN 0760325820.
  21. ↑ 21,0 21,1 Gomez, LG; Houston, DC; Cotton, P; Tye, A, Luis G. (1994). «The role of greater yellow-headed vultures Cathartes melambrotus as scavengers in neotropical forest». Ibis 136 (2):  páxs. 193–196. doi:10.1111/j.1474-919X.1994.tb01084.x. http://md1.csa.com/partners/viewrecord.php?requester=gs&collection=ENV&recid=3646491&q=Cathartes+melambrotus&uid=791396595&setcookie=yes. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2007. 
  22. ↑ «Avian Olfaction». Cornell University. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2007.
  23. ↑ Muller-Schwarze, Dietland (2006). Chemical Ecology of Vertebrates. Cambridge University Press, páx. 350. ISBN 0521363772.
  24. ↑ Howell, Steve N.G., and Sophie Webb (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. New York: Oxford University Press, page 174. ISBN 0-19-854012-4.
  25. ↑ BirdLife International (2011) Species factsheet: Cathartes melambrotus. Consultáu: 23-05-2011.
  26. ↑ Tagliarini, Marcella Mergulhão; Pieczarka, Julio Cesar; Nagamachi, Cleusa Yoshiko; Rissino, Jorge; de Oliveira, Edivaldo Herculano C. (2009). «Chromosomal analysis in Cathartidae: distribution of heterochromatic blocks and rDNA, and phylogenetic considerations». Genetica 135 (3):  páxs. 299–304. doi:10.1007/s10709-008-9278-2. PMID 18504528. 
  27. ↑ Liddell, Henry George (1980). Greek-English Lexicon, Abridged Edition. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-910207-4.
  28. ↑ Holloway, Joel Ellis (2003). Dictionary of Birds of the United States: Scientific and Common Names. Timber Press, páx. 59. ISBN 0881926000.
  29. ↑ 29,0 29,1 Remsen, J. V., Jr.; C. D. Cadena; A. Jaramillo; M. Nores; J. F. Pacheco; M. B. Robbins; T. S. Schulenberg; F. G. Stiles; D. F. Stotz y K. J. Zimmer. «A classification of the bird species of South America» (inglés). South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Consultáu'l 15 d'ochobre de 2007.
  30. ↑ Sibley, Charles G. and Burt L. Monroe. 1990. Distribution and Taxonomy of the Birds of the World. Yale University Press. ISBN 0-300-04969-2. Accessed 2007-04-11.
  31. ↑ American Ornithologists' Union. «Check-list of North American Birds]». AOU. Consultáu'l 14 de xunu de 2011.
  32. ↑ Congresu Ornitolóxicu Internacional. «IOC World Bird List version 2.8». COI. Consultáu'l 14 de xunu de 2011.
  33. ↑ 33,0 33,1 SACC. «Cathatiformes» (inglés). Consultáu'l 14 de xunu de 2011.
  34. ↑ Ericson, Per G. P.; Anderson, Cajsa L.; Britton, Tom; Elżanowski, Andrzej; Johansson, Ulf S.; Kallersjö, Mari; Ohlson, Jan I.; Parsons, Thomas J.; Zuccon, Dario & Mayr, Gerald (2006). «Diversification of Neoaves: integration of molecular sequence data and fossils» (n'inglés). Biology Letters:  páxs. 1-5. doi:10.1098/rsbl.2006.0523. http://www.systbot.uu.se/staff/c_anderson/pdf/neoaves.pdf. 

Enllaces esternos editar

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Cathartes_melambrotus&oldid=4141497»