Circulación atmosférica
La circulación atmosférica ye un movimientu del aire atmosférico a gran escala y, xunto cola circulación oceánica ([1]), el mediu pol que'l calor distribúyese sobre la superficie de la Tierra. Sicasí, hai que tener en cuenta qu'anque'l papel de les corrientes oceániques paez más pequeñu acordies col so volume en comparanza col de la circulación atmosférica, la so importancia en cuanto al fluxu de calor ente les distintes zones geoastronómicas ye bien grande y enforma mayor que'l que rexistra l'atmósfera, pola notable diferencia de densidá ente l'aire y les agües oceániques que causa que'l calor específico tresportáu por un m³ d'agua oceánico seya bien cimeru al que puede mover un m³ d'aire.
La circulación atmosférica varia llixeramente d'añu n'añu, siquier a escala detallada, pero la estructura básica permanez siempres constante. Sicasí, los sistemes atmosféricos individuales -depresiones de media llatitú o célules convectivas tropicales- asoceden aparentemente en forma aleatoria y ta aceptáu que'l tiempu meteorolóxicu a escala local o rexonal nun puede agorase más allá d'un curtiu periodu: quiciabes un mes en teoría o (anguaño) sobre diez díes na práutica. Sicasí, la media al llargu plazu d'estos sistemes -el clima- ye bien estable.
Carauterístiques de la circulación llonxitudinal editar
Les célules d'Hadley, Ferrel, y Polar desempeñen un importante papel na circulación atmosférica, y vienen constituyir un efeutu y non una causa de la circulación atmosférica global. Ello significa que la circulación atmosférica ye la resultancia d'una combinación de munchos factores qu'actúen sobre'l patrón barométricu del aire determinao pelos centros d'aición (anticiclones y ciclones o depresiones).
La circulación llatitudinal apaez de resultes de que la radiación solar incidente per unidá d'área ye más alta nes baxes llatitúes ecuatoriales, y mengua según la llatitú aumenta, algamando'l so picu mínimu nos polos. La circulación llonxitudinal per otru llau, apaez yá que l'agua tien una capacidá mayor de calentamientu que la tierra anque precisa muncho más tiempu que l'aire p'absorber y espulsar calor yá que l'aire ye diatérmano, esto ye, déxase travesar polos rayos solares ensin calecer, ente que les agües absuerben amodo esi calor de los rayos solar y lliberar cuando l'atmósfera ta más fría. Inclusive en microescala esti efeutu ye perceptible yá que da orixe al oral marín mientres el día, cuando l'aire calecíu na parte terrestre próxima al mar alzar al menguar la so densidá y ello crea una especie de vacíu que ye ocupáu pol oral que vien del mar. Mientres la nueche, la situación inviértese: l'aire sobre les tierres esfrecer colo que la so densidá aumenta y baxa, ente que l'aire sobre los mares calecer al contautu coles agües y xube, dexando de la mesma, una especie de vacíu que ye ocupáu pel aire fríu de les tierres próximes creándose asina un sistema d'orales terrestres mientres les nueches.
El Neñu - Oscilación Meridional editar
El comportamientu de la célula de Walker ye la clave pa entender el fenómenu d'El Neñu (o más acertadamente, ENSO, ENOS n'español, o El Neñu - Oscilación Meridional).
Si l'actividá convectiva ralentizar nel Pacíficu occidental por dalgún motivu (esti motivu desconozse anguaño), el dominó del clima empieza a baltase. Primero, los vientos del oeste na capa cimera cesen. Esto corta la fonte d'enfriamientu del aire en fundimientu, y por tanto, los vientos Alisios cesen.
La consecuencia ye doble. Nel Pacíficu este, l'agua templao aumenta dende l'oeste, yá que nun hai vientu en superficie pa caltenelo. Esti y los efeutos correspondientes de la Oscilación Meridional dan como resultáu un patrón de vientos y precipitaciones n'América, Australia y África Suroriental de llarga duración, según la rotura de les corrientes oceániques.
Mentanto, nel Atlánticu, en capes altes, los vientos del oeste, que seríen bloquiaos pola circulación Walker ya incapaces d'algamar altes intensidaes, llograr. Estos vientos ruempen en dos les capes altes de los furacanes y mengua sensiblemente la cantidá d'ellos que llogren fortalecese.
El contrariu d'El Neñu ye La Neña. Nesti casu, la célula convectiva sobre'l Pacíficu occidental refuérzase extraordinariamente, dando como resultáu vientos más fríos de lo normal en Norteamérica y una temporada más intensa de furacanes nel Sureste asiáticu y Australia oriental. Hai un aumentu de la xubida d'agua frío del océanu y un intensu aumentu del vientu en superficie cerca de Suramérica, resultando nun aumentu de la seca, anque se diz de cutiu, que los pescadores nes costes suramericanes del Pacíficu llogren más beneficios del mar, al tar más nutríu de lo normal debíu, precisamente, al ascensu d'agües fondes, que traen los nutrientes pa la flora y la fauna dende grandes fondures.
La parte neutral del ciclu - el componente "normal" - foi denomada humorísticamente como "La Nada".
Salida del Sol sobre'l llimbu de la Tierra, y una nube tropical.
Ver tamién editar
Referencies editar
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Circulación atmosférica.
Datos: Q2615451- Multimedia: Atmospheric circulation
