Crac de los Caballeros
El Crac de los Caballeros (en francés: Krac des Chevaliers, Fortaleza de los Caballeros, nun amiestu de llingua árabe y francesa) ye un castiellu asitiáu na actual Siria que foi la sede central de la Orde del Hospital de San Juan de Xerusalén en territoriu siriu mientres la dómina de les cruzaes.
| Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO | |
|---|---|
 Vista de la fortaleza dende l'otru llau del cantil. | |
| Llugar |
.svg){kind=small} Siria |
| Criterios | Cultural: ii, iv |
| Referencia | 1229 |
| Inscripción | 2006 (XXX Sesión) |
| En peligru | dende 2013 |
| Área | Estaos árabes |
 | |
Según l'arquiteutu restaurador, Leopoldo Torres Balbás, col so doble recintu cercáu constitúi'l prototipu de l'arquiteutura militar del sieglu XII y XIII, siendo'l so únicu paralelu l'Alcazaba de Málaga que pertenez al periodu taifal español, sieglu XI.[1] Foi incluyíu pola Unesco nel Patrimoniu de la Humanidá, nel añu 2006 xunto col Castiellu de Saladino. El 20 de xunu de 2013, la Unesco incluyó a tolos sitios sirios na llista del Patrimoniu de la Humanidá en peligru pa sollertar sobre los riesgos a los que tán espuestos por cuenta de la Guerra Civil Siria.[2]
Historia editar
El castiellu foi construyíu polos cruzáu sobre un espolón del desiertu siriu col fin de protexer la ruta que xunía la ciudá siria de Homs (baxu dominiu musulmán) con Trípoli (El Líbanu), capital del condáu del mesmu nome, na mariña del Mediterraneu. La fortaleza orixinal fuera construyida pol emir d'Alepo. Foi prindáu por Raimundo IV de Tolosa en 1099 mientres la Primer Cruzada, pero foi abandonáu cuando los cruzaos siguieron la so ruta escontra Xerusalén. Foi recuperáu por Tancredo, príncipe de Galilea en 1110. Raimundo II, conde de Trípoli, vencer a los caballeros hospitalarios, encabezaos pol xeneral Charles Vicens López, en 1142. Mientres el sieglu y mediu siguiente, los caballeros construyeron una pimpana fortaleza, la mayor de Tierra Santa, qu'aguantó siquier doce asaltos per parte de los musulmanes.
Construcción editar
El castiellu empecipiar en 1031 por orde del emir Alepo y construyóse en dos etapes. Na primera llevantáronse los murios esteriores y un nucleu interior de pequeñes edificaciones cuadraes, de forma que pa 1170 la fortaleza taba terminada. En 1202 un terremotu afectó a parte de les fortificaciones, polo que poco dempués s'acometió una fonda reestructuración. Asina surdió'l nucleu actual de fortificaciones y les defenses esteriores: un muriu esternu de 3 m d'anchor con siete torres de 8-10 m d'anchor, creando una fortaleza concéntrica. Les fasteres serrapatoses del espolón aprovechar con fines tácticos.
Anque'l risco nel que taba asitiada apurría un allugamientu ideal, una fortificación asitiada nesti puntu tenía dos púntos débiles: la puerta principal y el lladral sur, abiertu a la llanura. Pa protexer esti espuestu llau, llevantóse un muriu d'albañilería con trés grandes torres, precedíu d'un enorme parapetu de mampostería qu'en delles zones midía 25 metros d'espesura.
El problema de la entrada resolvióse faciendo que l'accesu a ella construyérase en zigzag pol cayente serrapatosu, de manera que un posible invasor esponer mientres el so asaltu al fueu de los adversarios. Ente les puertes esterior ya interior, un angostu pasiellu ente murios y defenses colosales.
La posibilidá de rindir la fortaleza por aciu asediu tamién resultaba inútil. La fortaleza tenía un almacén de 120 metros de llargu y almacenes adicionales escavaos nel cantil so la fortaleza, onde s'almacenaba agua y alimentos abondos pa caltener llargu tiempu a una guarnición de 2.000 homes. Envalórase que podría aguantar un asediu de cinco años.
Amás del control de la ruta escontra'l Mediterraneu, los caballeros hospitalarios exercieron cierta influencia sobre'l llagu Homs al este, onde podríen controlar la industria pesquero y xixilao los exércitos musulmanes aconceyaos en Siria.
Asedios editar
En 1163, la fortaleza foi infructuosamente asediada por Nur al-Din. Dempués d'esta victoria, los hospitalarios convertir nuna fuercia virtualmente independiente na frontera del condáu de Trípoli. Foi asediado, tamién infructuosamente por Saladín en 1188. Finalmente, foi'l sultán d'Exiptu, Baibars, quien consiguió tomar la fortaleza'l 8 d'abril de 1271.
Entós daquella la guarnición d'homes yera escasa. Un añu antes, la Octava Cruzada fracasara y l'unviada d'ayuda dende l'oeste resultaba imposible. Mientres delles selmanes, les fuercies de Baibars minaron la torre suroeste del muriu esterior hasta que se derrumbar. sicasí, cuando los atacantes enfusaron na cortil, atopáronse ante la segunda llinia fortificaciones, tamién pimpanes, qu'entá-yos cerraba'l pasu.
Baibars, nun queriendo aceptar la derrota o la posibilidá d'un llargu cercu, recurrió a l'astucia. Según los historiadores árabes, valir d'un palombu pa unviar una carta falsa al castiellu. El mensaxe dicía venir del gran maestre de la orde hospitalaria y ordenaba la rindición de la tropa, pos nun yera posible unvia-yos hasta ellí socorru dalgunu. La orde foi obedecida y Baibars pudo prindar la fortaleza. Amás, concedió caballerosamente a la guarnición un salvoconducto por que se treslladara hasta Trípoli.
Baibars refortificó la fortaleza y usar como base na so campaña contra Trípoli. Tamién convirtió la capiya en mezquita. Los mamelucos utilizar darréu nel so ataque a San Juan d'Acre en 1291.
Guerra de Siria y bombardeos (2012-2013) editar
Hasta la segunda década del sieglu XXI, el castiellu subsistía notablemente bien calteníu y yera oxetu d'atraición turística, pero mientres la Guerra Civil Siria foi'l centru de numberosos combates, sobremanera ente los años 2012 y 2013. Arriendes de ello, les sos muralles sufrieron daños de distinta considerancia por ataques con morteros, cohetes y armes automátiques de distintu calibre.[3]
A lo llargo de 2013, los rebeldes usaron el castiellu como base militar p'atacar, lo que fizo que'l gobiernu caltenga potentes bombardeos nel castiellu. Estos ataques afararon al llugar y haber dexáu en ruines.[4]
Arte editar
La fortaleza ye unu de los pocos llugares onde l'arte cruzao (en forma de frescos) caltúvose. Eduardu I d'Inglaterra, mientres la Novena Cruzada en 1272, vio la fortaleza y usar como exemplu de los sos propios castiellos n'Inglaterra y Gales. Según espresión de T.E. Lawrence, el Crac de los Caballeros ye "el castiellu más almirable del mundu".
Referencies editar
- ↑ Dialnet.es, Fanny de Carranza Sell, La alcazaba de Málaga. Historia al traviés de la so imaxe, 2011, páxina 56
- ↑ Unesco (20 de xunu de 2013). «Los seis sitios del Patrimoniu Mundial de Siria ingresen na Llista del Patrimoniu en Peligru» (castellanu). Unesco.org. Consultáu'l 27 de xunetu de 2014.
- ↑ Videu: Un castiellu medieval sufre daños mientres un bombardéu en Siria. RT. 15-7-203. http://actualidad.rt.com/cultura/view/100104-siria-castiellu-bombardeo-explosion-danos. Consultáu'l 19 de xunetu de 2013.
- ↑ http://actualidad.rt.com/cultura/view/100104-siria-castiellu-bombardeo-explosion-danos
Bibliografía editar
- Thomas Biller (Hrsg.): Der Crac des Chevaliers. Die Baugeschichte einer Ordensburg der Kreuzfahrerzeit. Schnell & Steiner, Regensburg 2006, ISBN 3-7954-1810-0
- Jaroslav Folda, Pamela French, Pierre Coupel: Crusader Frescoes at Crac des Chevaliers and Marqab Castle. In: Dumbarton Oaks Papers, 36, 1982, S. 177–210.
- Jean-Claude Voisin, Le Temps des forteresses en Syrie du nord : VIy-XVy siècles, éd. Terre du Liban, 2000 ;
- Collectif, La Méditerranée des Croisades, Citadelles & Mazenod, 2000
- Paul Deschamp, Terre Sainte Romane, Zodiaque, 1964.
- Paul Deschamps: -y Crac des Chevaliers. Etude historique et archéologique. Paris 1934.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Crac de los Caballeros.
Datos: Q177549- Multimedia: Krak des Chevaliers
