Eleiciones xenerales d'Italia de 1924
Les eleiciones xenerales celebrar n'Italia el 6 d'abril de 1924.[1] Atopar so la Llei Acerbo, qu'establecía que'l partíu cola mayor parte de los votos recibiría automáticamente dos tercios de los escaños nel Parllamentu, siempres y cuando recibieren más del 25% de los votos. La Llista Nacional de Benito Mussolini (una alianza colos lliberales y conservadores) usó táctiques de intimidación, resultando nuna victoria per ábanu y una mayoría subsiguiente de dos tercios. Esta foi la última eleición llibre n'Italia hasta 1946.[2]
| |||||||||||
| Eleiciones xenerales d'Italia de 1924 | |||||||||||
Historia editar
El 22 d'ochobre de 1922 el mozu líder del Partíu Nacional Fascista, Benito Mussolini, intentó un golpe d'Estáu que foi tituláu pola propaganda fascista, la cola sobre Roma, na que participaron cuasi 30.000 fascistes. Los cuadrúviros que dirixíen el Partíu Fascista, el Xeneral Emilio De Bono, Italo Balbo (unu de los ras más famosos), Michele Bianchi y Cesara María de Vecchi, entamaron la marcha mientres el Duce perdíase la mayor parte de la marcha (anque autorizó semeyes que-y fueron tomaes xunto colos manifestantes fascistes). Los xenerales Gustavo Fara y Sante Ceccherini asistieron a los preparativos de la marcha del 18 d'ochobre.[3] Otru organizadores de la marcha incluyeron el Marqués Dino Perrone Compagni y Ulisse Igliori.
El 24 d'ochobre de 1922, Mussolini declaró ante 60.000 persones nel Congresu fascista de Nápoles: "El nuesu programa ye simple: queremos gobernar Italia". Los camises negres ocuparon dellos puntos estratéxicos del país y empezaron a treslladase a la capital. El 26 d'ochobre, l'ex primer ministru Antonio Salandra alvirtió al actual primer ministru Luigi Facta que Mussolini taba esixendo la so dimisión y que se taba preparando pa colar sobre Roma. Sicasí, Facta nun creyó a Salandra y pensó que Mussolini gobernaría silenciosamente al so llau. Luigi Facta (qu'arrenunciara pero siguía calteniendo'l poder), pa faer frente a l'amenaza de les bandes de les tropes fascistes qu'agora s'axuntaben fora de Roma, ordenó un estáu de sitiu para Roma. Teniendo conversaciones previes col rei sobre la represión de la violencia fascista, taba seguru de que'l rei taría d'alcuerdu. Sicasí, el rey Víctor Emmanuel III negar a roblar la orde militar. El 28 d'ochobre, el rei apurrió'l poder a Mussolini, que taba sofitáu pol exércitu, la clase empresarial y la derecha.[3]
La marcha en sí taba compuesta por menos de 30.000 homes, pero'l rei tarrecía una guerra civil, nun consideraba abondo fuerte'l gobiernu anterior, ente que el fascismu yá nun yera vistu como una amenaza pal establishment. A Mussolini pidióse-y que formara'l so gabinete'l 29 d'ochobre de 1922, ente que unos 25.000 camises negres desfilaron en Roma. Mussolini llegó asina llegalmente al poder, acordies con el Statuto Albertino, la Constitución italiana. La marcha sobre Roma nun foi la conquista del poder que'l fascismu celebró más tarde, sinón la fuercia precipitadora detrás d'una tresferencia de poder dientro del marcu de la constitución. Esta transición foi posible gracies a la entrega de les autoridaes públiques ante la intimidación fascista. Munchos líderes empresariales y financieros creíen que sería posible manipoliar a Mussolini, que los sos primeros discursos y polítiques enfatizaban la economía del llibre mercáu y del laissez faire. Esto demostró ser demasiáu optimista, una y bones la visión corporativista de Mussolini enfatizaba el poder estatal total tantu sobre les empreses como sobre los individuos, al traviés de los órganos gubernamentales ("corporaciones") controlaos pol partíu fascista, un modelu nel cual les empreses retuvieron les responsabilidaes de propiedá; Nenguna de les llibertaes.[3]
A pesar de que'l golpe fracasó en dar poder direutamente al Partíu Fascista, sicasí resultó nun alcuerdu paralelu ente Mussolini y el rei Víctor Manuel III que fizo Mussolini el xefe del gobiernu italianu
Poques selmanes dempués de les eleiciones, el dirixente del Partíu Socialista Unitariu, Giacomo Matteotti, pidió, mientres el so discursu ante'l Parllamentu, que les eleiciones fueren anulaes poles irregularidaes.
Pero dempués d'unos díes, el 10 de xunu Matteotti foi asesináu pelos camises negres fascistes y el so asesinatu provocó una crisis momentanea nel gobiernu de Mussolini. Mussolini ordenó un encubrimiento, pero los testigos vieron el coche que tresportaba'l cuerpu de Matteotti aparcáu fora de la residencia de Matteotti, que xunió a Amerigo Dumini, un fascista prominente na escolta personal de Mussolini, al asesinatu.
Mussolini confesó más tarde que dellos homes resueltos podríen alteriar la opinión pública y empecipiáu un golpe d'Estáu que llevaría al fascismu. Dumini foi encarceláu mientres dos años. Al ser lliberáu, Dumini dixo a otres persones que Mussolini yera responsable, polo que cumplió más tiempu en prisión.[3]
Los partíos d'oposición respondieron sele o polo xeneral nun respondieron. Munchos socialistes, lliberales y moderaos boicotiaron al Parllamentu na Secesión del Aventino, cola esperanza d'obligar a Víctor Emmanuel a destituyir a Mussolini.
El 31 d'avientu de 1924, los líderes de la Camisa negra axuntar con Mussolini y diéron-y un ultimátum -entartallar a la oposición o la fadríen ensin él-. Tarreciendo una revuelta polos sos propios militantes, Mussolini decidió dexar cayer toles trampes de la democracia.[3]
El 3 de xineru de 1925, Mussolini fixo un discursu truculento ante la Cámara na que se fixo responsable de la violencia escuderos (anque nun mentó l'asesinatu de Matteotti). Esti discursu suel tomase como l'empiezu de la dictadura fascista, yá que foi siguíu por delles lleis qu'acuten o anulen les llibertaes democrátiques comunes, votaes pol Parllamentu ocupáu por dos tercios de los fascistes por causa de la Llei Acerbo.[3]
Partíos principales y líderes editar
Resultaos editar
 | |||||
| Partíu !Votos | % | Escaños | +/− | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Llista Nacional | 4,305,936 | 60.09 | 355 | +250 | |
| Partíu Popular Italianu | 645,789 | 9.01 | 39 | −69 | |
| Partíu Socialista Unitariu | 422,957 | 5.90 | 24 | Nuevu | |
| Partíu Socialista Italianu | 360,694 | 5.03 | 22 | −101 | |
| Llista Nacional b | 347,552 | 4.85 | 19 | Nuevu | |
| Partíu Comunista Italianu | 268,191 | 3.74 | 19 | +4 | |
| Partíu Lliberal Italianu | 233,521 | 3.27 | 15 | −28 | |
| Partíu Democráticu Lliberal | 157,932 | 2.20 | 14 | −54 | |
| Partíu Republicanu Italianu | 133,714 | 1.87 | 7 | +1 | |
| Partíu Democráticu Social Italianu | 111,035 | 1.55 | 10 | −19 | |
| Partíu de los Llabradores d'Italia | 73,569 | 1.03 | 4 | Nuevu | |
| Eslavos y Xermanos | 62,491 | 0.87 | 4 | −5 | |
| Partíu Sardu d'Aición | 24,059 | 0.34 | 2 | Nuevu | |
| Fascistes disidentes | 18,062 | 0.25 | 1 | Nuevu | |
| Nulos/blancos | 448,949 | – | – | – | |
| Total | 7,614,451 | 100 | 535 | ±0 | |
| Total | 11,939,452 | 63.8 | – | – | |
Por rexón editar
| Region | 1° | 2° | 3° | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Abruzzo-Molise | LN | PSU | PLD | |||
| Puglia | LN | PLI | PCdI | |||
| Basilicata | LN | PLD | PSDI | |||
| Calabria | LN | PLD | PSDI | |||
| Campania | LN | PLD | PSU | |||
| Emilia-Romagna | LN | PPI | PSU | |||
| Lazio | LN | PPI | PSI | |||
| Liguria | LN | PSU | PPI | |||
| Lombardía | LN | PPI | PSU | |||
| Cole | LN | PPI | PSU | |||
| Piedmont | LN | PLI | PSU | |||
| Sardinia | LN | PSdAz | PPI | |||
| Sicilia | LN | PSDI | PLD | |||
| Trentín | LN | PPI | SeT | |||
| Tuscana | LN | PSU | PPI | |||
| Umbría | LN | PPI | PSI | |||
| Veneto | LN | PPI | PSI | |||
| Venecia Julia | LN | PPI | SeT | |||
Referencies editar
- ↑ Nohlen, D & Stöver, P (2010) Elections in Europe: A data handbook, p1047 ISBN 978-3-8329-5609-7
- ↑ Boffa, Federico (1 de febreru de 2004) (PDF). Italy and the Antitrust Law: an Efficient Delay?. Archivado del original el 5 de marzu de 2009. https://web.archive.org/web/20090305031636/http://129.3.20.41/eps/eh/papers/0402/0402001.pdf. Consultáu'l 5 d'ochobre de 2008.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Paxton, Robert (2004). Alfred A. Knopf: The Anatomy of Fascism. ISBN 1-4000-4094-9.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Eleiciones xenerales d'Italia de 1924.
Datos: Q1069951- Multimedia: 1924 elections in Italy
