Wikipedia

Estaos vasallos y tributarios del Imperiu otomanu

Los estaos vasallos y tributarios del Imperiu otomanu fueron una serie d'estaos vasallos o estaos tributarios, polo xeneral alcontraos na periferia del Imperiu otomanu, que taben so soberanía de la Porte, pero sobre los que nun exercía'l control direutu por diverses razones.

Mapa qu'amuesa dellos estaos vasallos n'Europa Central en 1683.

Funciones editar

Dalgunos d'estos estaos sirvieron como estado tapón: n'Europa, ente los otomanos y la Cristiandá, y n'Asia, col chiismu. El so númberu varió col tiempu pero los más notables fueron los kanatu de Crimea, Valaquia, Moldavia, Transilvania y los emiratos curdos. Otros estaos, tales como Bulgaria, Hungría, Serbia y la provincia de Bosnia fueron estaos vasallos antes de ser absorbíos pol Imperiu. Sicasí otros tuvieron valor comercial, como Imericia, Mingrelia, Chios, el ducáu de Naxos y la república de Ragusa (Dubrovnik). Delles árees, como les ciudaes santes y les zones tributaries venecianes de Xipre y Zante, nun fueron tampoco dafechu incorporaes. A lo último, delles pequeñes árees, como Montenegru/Zeta y Monte El Líbanu nun merecieron l'esfuerzu de la conquista y nun quedaron totalmente subordinaes al centru.

Formes editar

Los estaos vasallu y tributariu del imperiu otomanu teníen formes de dependicia bien distintes:

  • Dellos estaos del sistema de eyalatos íncluian: sanjacados-beys que fueron lleales a los sos sanjak o qu'heredaron la so posición (por casu, Samtsje, dellos sanjacados curdos); árees a les que se-yos dexó escoyer a los sos propios líderes (por casu, zones d'Albania, Epiru y Morea (la península de Mani yera nominalmente una parte de la Provincia de les islles del Exéu, pero los beys Maniot fueron vasallos tributarios de la Puerta), o de facto, eyalatos independientes (por casu, les rexencies barberiscas d'Arxel, Tunicia y Tripolitania, nel Magreb, y, más tarde, el Jedivato d'Exiptu).
  • Fora del sistema de eyalatos taben estaos como Moldavia, Valaquia y Transilvania, que pagaben tributu a los otomanos y sobre los cualos la Puerta tenía'l derechu de nomar o destituyir a los gobernantes, los derechos de guarnición, y el control de la política esterior. Yeren consideraos polos otomanos como parte de Dar al-'Ahd, anque-yos dexaron caltener el so autogobiernu, y nun taben so la llei islámica, como'l mesmu imperiu; a los súbditos otomanos, o musulmanes nesti casu, nun se-yos dexaba establecese de forma permanentemente o construyir mezquites.[1]
  • Nel últimu periodu de decadencia otomana, dellos estaos separatistes del Imperiu otomanu tuvieron la condición d'estaos vasallos (por casu, pagaron tributu al Imperiu otomanu), antes de consiguir la independencia completa. Fueron sicasí independiente de facto, incluyendo'l tener la so propia política esterior y el so propiu exércitu independiente. Este foi'l casu de los principaos de Serbia, Rumanía y Bulgaria.
  • Dellos estaos, como Ragusa, pagaben tributu pola totalidá del so territoriu y reconocieron la soberanía otomana.
  • Otros, como'l Jerife de la Meca, reconocíen la soberanía otomana, pero fueron subsidiarios de la Puerta.
  • Tamién hubo estaos vasallos secundarios, como la Horda Nogái y los circasianos, que fueron (siquier nominalmente) estaos vasallos de los kanes del kanatu de Crimea, o dellos estaos o tribus bereberes y árabes, que pagaben tributu a los beylerbeyis del norte d'África, que, de la mesma, yeren estaos vasallos otomanos ellos mesmos.

Otru tributu que pagaron les potencies estranxeres incluyía una especie de "dineru de proteición", dacuando llamáu impuestu de horda (similar a la Danegeld o «impuestu danés») que satisfacieron l'Imperiu rusu o la República de les Dos Naciones (Polonia-Lituania). Pagábase, polo xeneral, a los kanes vasallos otomanos del kanatu de Crimea más que al propiu sultán otomanu direutamente.

Estaos vasallos editar

(Esta llista ta incompleta, puedes ayudar ampliándola).
1372 1395 Señoríu de Prilep
1372 1403 Familia noble Dejanovic
1372 1395 Principáu d'Abkhasia
1372 1403 Imperiu bizantín, estáu vasallu dende 1372 a 1403, tributariu dende'l 1424 in poi.
1395
1417		 1397
1861		 Principáu de Valaquia (Eflâk Prensliği), con delles interrupciones; anexonáu de volao como eyalato en 1521-1522 y en 1595-1596;[2]
ca. 1402 1459 Despotado de Serbia[3]
1442 1459 República de Ragusa
1456
1503		 1457
1861		 Principáu de Moldavia (Boğdan Prensliği), con delles interrupciones; anexonáu de volao como eyalato en 1595-1596[4]);
1478 1774 Kanatu de Crimea (Kırım Hanlığı);

Horda Budzhak (? -1807) Horda Edisanskaya (? -1770) Horda Edichkulskaya (? -1770) Horda Dzhambuylutskaya (? -1770) Principaos circasianos y tribus Kabardinskaya (? -1739) Principáu de Moscú (1521) Moscovia (1571-1700 añu tributariu) Yedisán (1684-años 1760)

1516 1840 El Líbanu sol gobiernu de les dinastíes Ma'an (1516-1697) y Chehab (1697-1840)
1517 1803 Jerifato de La Meca
1523 1523 Kanatu de Kazán (Kazan Hanlığı), conquistáu de volao pol kanatu de Crimea, y Sahib I Giray foi entronizado como kan;[5]
Reinu Oriental d'Hungría
1533 1606 Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, vasallu nominal[6]
1554 1556 -valign=top 1555 1804 Reinu de Imereti
Principáu de Mingrelia (1557-1803)
Principáu d'Abkhasia (1555-1810)
1565 1597? Dinastía Hilaalee de Les Maldivas[7]
1566 1579 Ducáu de Naxos;
1543 1692 Principáu de Transilvania (Erdel), con delles interrupciones;
1569 fin s. XVIII Sultanatu de Aceh;[8][9]
1576 1586 República de les Dos Naciones (Polonia-Lituania) (Lehistan), de volao estáu vasallu nominal so la soberanía del vasallu otomanu Esteban Báthory, príncipe de Transilvania;[10]
1620 1620 Reinu de Bohemia, por curtiu tiempu baxu Federico I de Bohemia[11]
1681 1685 Principáu d'Alta Hungría (actual Eslovaquia), baxu Imre Thököly[12]
1669 1675 Hetmanato cosacu, Marxe derechu d'Ucraína sol gobiernu de Petro Doroshenko
República de les Islles Xóniques
1817 1830 Principáu de Serbia (Sırbistan Prensliği), mayor autonomía ente 1833-1878;
1862 1877 Principaos Xuníos de Rumanía (Romanya Prensliği)
1867 1914 Jedivato d'Exiptu (Mısır), de iure so soberanía otomana, n'efeutu, totalmente autónomu, y dende 1882 un protectoráu británicu; rompió cola soberanía otomana a la entrada de los otomanos na Primer Guerra Mundial, reformándose como sultanatu d'Exiptu. El día en que Gran Bretaña y Francia declararon la guerra contra ye Imperiu otomanu, Gran Bretaña tamién se anexonó formalmente de Xipre (so alministración británica dende la Convención de Xipre en 1878, pero inda nominalmente un territoriu otomanu) el 5 de payares de 1914.
1878 1908 Principáu de Bulgaria (Bulgaristan Prensliği)
1878 1878 Principáu de Montenegru (Karadağ Prensliği)
1835 1912 Principáu de Samos (Sisam), establecíu como un principáu tributariu autónomu so un gobernador cristianu; anexáu a Grecia mientres la Primer Guerra de los Balcanes;
1862 1877 Principaos Xuníos de Rumanía (Romanya Prensliği)
1878 1885 Rumelia Oriental (Doğo Rumeli), establecíu pol Tratáu de Berlín el 13 de xunetu de 1878 como una provincia autónoma; xuníu al estáu tributariu del Principáu de Bulgaria, el 6 de setiembre de 1885, pero permaneció de iure so soberanía otomana; independiente, xunto col restu de Bulgaria, el 5 d'ochobre de 1908;
1878 1914 Xipre (Kıbrıs), establecíu como un protectoráu británicu so la soberanía otomana cola Convención de Xipre de 4 de xunu de 1878; anexonáu pol Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda dempués de la entrada otomana na Primer Guerra Mundial;
1872 1913 Qatar (Katar);
1898 1912/13 Estáu de Creta (Girit), establecíu como un estáu tributariu supervisáu internacionalmente encabezáu por un gobernador cristianu; en 1908, el Parllamentu de Creta declaró unilateralmente la unión con Grecia; la islla foi ocupada per Grecia en 1912, y de iure anexonada en 1913.

Ver tamién editar

Referencies editar

  1. ↑ Romanian historien Florin Constantiniu points out that, on crossing into Wallachia, foreign travelers used to notice hearing church bells in every village, which were forbidden by Islamic law in the Ottoman empire. Constantiniu, Florin (2006). Univers Enciclopedic Gold: O istorie sinceră a poporului român.
  2. ↑ «An Historical Geography of the Ottoman Empire: From Earliest Times to the ... - Donald Edgar Pitcher - Google Boeken». Books.google.com. Consultáu'l 18 de setiembre de 2013.
  3. ↑ Constantinople 1453: the end of Byzantium p.10
  4. ↑ https://books.google.com/books?id=8gs4AAAAIAAJ
  5. ↑ «The Tatar Khanate of Crimea». All Empires. Consultáu'l 9 d'ochobre de 2010.
  6. ↑ https://books.google.com/books?id=LOln4TGdDHYC&pg=PA113&dq=ferdinand+I+ottoman+vassal&hl=en&ei=eTTbTuTPCKfv0gGM8p34DQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ved=0CEsQ6AEwAw#v=onepage&q=ferdinand%20I%20ottoman%20vassal&f=false
  7. ↑ «The European Tributary States of the Ottoman Empire in the Sixteenth and ... - Google Books». Books.google.com (20 de xunu de 2013). Consultáu'l 18 de setiembre de 2013.
  8. ↑ Palabiyik, Hamit, Turkish Public Administration: From Tradition to the Modern Age, (Ankara, 2008), 84.
  9. ↑ Ismail Hakki Goksoy. Ottoman-Aceh Relations According to the Turkish Sources.
  10. ↑ Y.J. Brill's first encyclopaedia of ... - Google Books. Books.google.com. Consultáu'l 9 d'ochobre de 2010.
  11. ↑ https://books.google.com/books?id=XgtpAl8HzjcC&pg=PA294&dq=Frederick+wrote+to+the+sultan+on+12+July,+making+Bohemia+a+tributary+state+of+the+Ottoman+empire&hl=en&ei=-fG1Tvv1FIHd0QGZnoTSBw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CC4Q6AEwAA#v=onepage&q=Frederick%20wrote%20to%20the%20sultan%20on%2012%20July%2C%20making%20Bohemia%20a%20tributary%20state%20of%20the%20Ottoman%20empire&f=false
  12. ↑ http://www.tacitus.nu/historical-atles/regents/balkan/transylvania.htm

Referencies editar


 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Estaos_vasallos_y_tributarios_del_Imperiu_otomanu&oldid=4039314»