Juan Bautista García
Juan Bautista García (24 de xunu de 1827, Guanare – 2 de marzu de 1889, Caraques) foi un militar y políticu venezolanu.
Juan Bautista García | |||||
|---|---|---|---|---|---|
1871 - 1871
| |||||
| Vida | |||||
| Nacimientu | Guanare, 24 de xunu de 1827 | ||||
| Nacionalidá |
 Venezuela | ||||
| Muerte | Caraques, 2 de marzu de 1889 (61 años) | ||||
| Oficiu | militar, políticu | ||||
 | |||||
Biografía editar
Ente 1858 y 1859 Bautista foi edecán d'Ezequiel Zamora, y ente 1861 y 1862 acompaña al xeneral federalista Prudencio Vásquez nes campañes de Barinas y Portuguesa.[1]
En mayu de 1863, siendo subjefe d'Estáu Mayor xeneral, ye unviáu a Zulia por Juan Crisóstomo Falcón. En xunu de 1864 presidente provisional del estáu Apure y ente avientu de 1864 y payares de 1865 ye confirmáu nel cargu, pero dimite de la so posición por cuenta de un movimientu llocal nel so contra. En 1895 exerz como senador pol estáu Apure y n'avientu de 1867 dirixe la campaña contra l'alzamientu del so amigu y antiguu condiscípulo el xeneral Gonzalo Cárdenas, a quien embosca el 10 de xineru de 1868 na batalla d'El Pao de San Juan Bautista, na cual esti ye peracabáu. Ente xunu y agostu 1868, mientres la Revolución Azul, Bautista acompaña a Manuel Ezequiel Brazual nel asediu de Puerto Cabello, y al ser tomada la plaza poles tropes azules al mandu de José Ruperto Monagas, fuxe a Curaçao.[1]
Al añu siguiente, n'agostu 1869, xunir con Antonio Guzmán Blanco y el 14 de febreru de 1870 acompañar nel desembarcu de Curamichate, nel estáu Falcón. El 22 de febreru Guzmán Blanco noma a Bautista como secretariu xeneral y ente marzu y abril participa nes batalles de Lara y Yaracuy. En 1871 exerz como ministru de guerra y marina, encargándose de la presidencia de Venezuela en dos oportunidad, en xineru y en payares de 1871. En xunu y en xunetu del mesmu añu dirixe les campañes de Carabobo y de Cojedes como xefe d'operaciones, respeutivamente, contra los focos de resistencia de les fuercies azules.[1]
Pal 15 de mayu de 1872 ye miembru del conseyu de guerra siguíu a Matías Salazar. En 1873 ye incluyíu na nómina de pensionados, pero nun recibe'l pagu que tien asignáu y allóñase de Guzmán Blanco. N'avientu de 1874 ye exiliáu; en xunu de 1877 torna a Venezuela por cuenta de la amnistía xeneral decretada pol presidente Francisco Linares Alcántara, pero en febreru de 1879 volver a expatriar voluntariamente dempués de la entrada a Caraques y el trunfu de la Revolución Reinvindicadora. Retiráu de la vida pública, torna al país en 1880 y ye reintegrado nel gocie de la so pensión de 600 bolívares mensuales.[1]
Referencies editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Fundación Empreses Polar. «García, Juan Bautista» páx. Diccionariu d'Historia de Venezuela.
Datos: Q55002154
