Llingua de señes otomana

La llingua de señes otomana, que tamién se conoció como llingua de señes de serrallo o llingua de señes de harén, foi una llingua de señes de les persones sordes nel ámbitu de la corte del Imperiu Otomanu.

Historia

Nada se sabe d'esta llingua, pero esiste evidencia de que dexaba comunicar idees de cualquier grau de complexidá. Tresmitir de xeneración en xeneración al traviés de fábules, narraciones y escritures.

Nos sieglos XVI y XVII, los paxes, porteros, verdugos y acompañantes del sultán que fueren sordomudos yeren particularmente apreciaos pola so habilidá pa comunicase en silenciu, pola so incapacidá pa escuchar información mientres les negociaciones secretes, y pola dificultá que los estraños atopaben pa comunicase con ellos o sobornalos. Na corte valorábase enforma'l silenciu, y dellos sultanes preferíen que s'utilizara la llingua de señes na so presencia. Podíen bromiar con ellos de tal manera que fora inadecuadamente familiar en turcu. El sultán Osman II foi seique'l primeru n'aprender la llingua de señes y dio-y la orde a dellos oyentes de la so corte d'aprendela tamién. Nel meyor momentu ye probable qu'hubiera más de cien cortesanos sordos. Considerábase indignu que'l sultán dirixiérase oralmente a los sos súbditos, y bien indecoroso que quien s'atoparen na so presencia falaren en voz alta o secreteasen.

Dilsiz

Nun ta claru si dio-y llugar a la llingua de señes turca, yá que nun se rexistraron señes.

Referencies

• Esta obra remanez de la traducción de Ottoman Sign Language de Wikipedia - inglés, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

Bibliografía

• Nicholas Mirzoeff, 1995, "Framed: the deaf in the harem". In Terry, Jennifer, and Jacqueline Urla, Deviant bodies: critical perspectives on difference in science and popular culture. Indiana University Press, p.49–77.
• Kristina Richardson, "New Evidence for Early Modern Ottoman Arabic and Turkish Sign Systems," Sign Language Studies (Winter 2017) 17.2: 172-192. doi=10.1353/sls.2017.0001 https://muse.jhu.edu/article/648902