Mar d'Ojotsk
| Mar d'Ojotsk Охотское море - Ojótskoe more - オホーツク海 - ohōtsuku-kai | ||
| Océanu o mar de la IHO (n.º id.: 54) | ||
| Llocalización alministrativa | ||
|---|---|---|
| División |  Rusia (RUS) Rusia (RUS) Rusia (RUS) Rusia (RUS)Prefeutura de Hokkaidō (JAP) |
|
| Xeografía | ||
| Mar | Océanu Pacíficu | |
| Islla(s) | Islles de Sajalin (76.400 km²), Gran Chantar (1766 km²) y Feklistova (372 km²) (RUS) Hokkaidō (83 453,57 km²) (JAP) | |
| Accidentes | ||
| • Otros | Península de Kamchatka, montes Dzhugdzhur | |
| Superficie | 1 583 000 km² | |
| Fondura media | 777 m | |
| Mapamapes | ||
 | ||
 | ||
El mar d'Ojotsk (en rusu: Охотское море, tr.: Ojótskoe more) ye un mar costeru de la parte occidental del océanu Pacíficu, llindáu pola península de Kamchatka, nel este; les islles Kuriles, nel sureste; la islla xaponesa de Hokkaidō, nel sur; la islla de Sajalín, nel oeste; y un llargu tramu de la parte oriental de la mariña de Siberia (incluyíes les islles Chantar), nel oeste y norte.[1]
Toponimia editar
Lleva'l so nome pol puertu d'Ojotsk, el primer asentamientu rusu nel Alloñáu Oriente.
En idioma xaponés, esti mar llamábase tradicionalmente Hokkai (北海), o «mar del Norte», pero como esti términu utilízase agora pa referise al mar del Norte européu, el nome camudóse por Ohōtsuku-kai (オホーツク海), que ye una treslliteración del nome rusu. Amás, la subprefeutura de Abashiri, la parte de la islla de Hokkaido que s'enfrenta a esti mar, de cutiu denomínase como la rexón de Ojotsk ( Ohōtsuku-chihō, オホーツク地方).
Xeografía editar
.jpeg)
El mar de Ojotsk ye un mar costeru que tien un llargor, en direición SO-NE, d'unos 2.450 km, y en direición SE-NON d'unos 1.400 km. Tien una superficie total de 1.590.000 km², lo que lo converten nel 15º mar del mundu por estensión.[2]
= El mar de Ojotsk ta conectáu al mar de Xapón a entrambos llaos de la islla de Sajalin: nel oeste al traviés del golfu de Sajalín y l'estrechu de Tartaria; nel sur del país, al traviés del estrechu de La Pérouse. En al parte norte atópase el gran golfu de Shélijov, coles badees de Guizhiguin y Penzhin.
Pel hibiernu, la mayor parte del mar de Ojotsk, sacante l'área qu'arrodia les Kuriles, ta conxeláu, faciendo difícil, ya inclusive imposible, la navegación peles sos agües. Esto debe a la esistencia de grandes témpanos de xelu que se formen pola gran cantidá d'agua duce qu'arrama'l ríu Amur, que mengua la salín y alza el puntu de conxelación del mar. La distribución y espesura de la banquisa de xelu depende de munchos factores: l'allugamientu, la dómina del añu, les corrientes d'agua, el mar y les temperatures. Pel branu, la banquisa derrítese y el mar vuelve ser navegable.
Cola esceición de Hokkaidō, una de les islles del archipiélagu de Xapón, el mar ta arrodiáu per tolos llaos per territoriu alministráu pola Federación de Rusia. Por esta razón, ye xeneralmente consideráu so soberanía rusa.
Islles editar
Dalgunes de les islles que llinden el mar de Ojotsk pel sur, como Hokkaido y Sajalín, son islles bien grandes. Práuticamente toles islles nel mar de Ojotsk son, o bien islles costeres, o islles que pertenecen al archipiélagu de les islles Kuriles. La islla de Iona (остров Ионы) ye la única islla nel mar de Ojotsk que s'atopa en mar abiertu, anque ye una islla diminuta. La mayoría de les islles del mar de Ojotsk tán despoblaes, siendo un llugar apropiáu pa la crecedera de foques y aves marines.
Puertos deportivos editar
Los principales puertos rusos de la rexón son Magadán (óblast de Magadán), Palana (Krai de Kamchatka) y Yuzhno-Sakhalinsk ( óblast de Sajalín). Amás, na islla xaponesa de Hokkaidō tán Abashiri, Monbetsu y Wakkanai.
Reserves de petroleu editar
Na plataforma del mar de Ojotsk que s'estiende a lo llargo de la mariña fueron identificaes ventinueve posibles zones petrolíferes y gasísticas. Les reserves totales envalorar en 3,5 millones de tonelaes de combustible equivalente, incluyíos los 1,2 millones de tonelaes de petroleu y 1,5 millones de metros cúbicos de gas.
Historia editar
.jpg)
Los esploradores rusos Iván Moskvítin y Vasili Poyárkov fueron los primeros europeos en visitar el mar de Ojotsk y la islla de Sajalín na década de 1640. El primer y principal asentamientu rusu na mariña foi Ojotsk: en 1647 los cosacos fundaron un asentamientu (зимовье), y en 1649 construyeron una fortaleza (острог).
Unu de los barcos de la espedición neerlandesa de la Compañía Holandesa de les Indies Orientales dirixida por Maarten Gerritsz Vries, el Castricum, tamién navegó peles sos agües en 1643. De Vries, nel branu d'esi añu 1643, pasu ente les islles d'Iturup y Urup del archipiélagu de les Kuriles (agora estrechu de Vries) y enfusóse nes agües meridionales del mar de Ojotsk. Nesa espedición nomaron el golfu y el cabu de Aniva, el cabu de la Paciencia y la islla del Estáu (Staten Island).
En 1716 Kuzmá Sokolov construyó en Ojotsk el primer barcu y con él llegó per mar a la península de Kamchatka. Ojotsk convirtióse nun puertu y esa ruta fíxose tan popular ente los navegantes de Rusia qu'en 1731 Ojotsk estableciérase firmemente como'l principal puertu rusu nel Pacíficu. Ojotsk tamién foi un centru pa les actividaes de pesca y comerciu de pieles, anque perdió la so supremacía comercial na década de 1840 en favor d'Ayán. La Compañía Rusu-americana monopolizó toa'l navegación comercial nel mar na primer metá del sieglu XIX.
Del puertu de Ojotsk foi d'onde partió Vitus Bering nos sos dos estraordinaries espediciones, nes qu'afayó l'estrechu de Bering, na primera, y Alaska, na siguiente. Na segunda espedición a Kamchatka, a partir de 1733, los homes al mandu de Bering cartografiaron sistemáticamente tola mariña d'esti mar. La Pérouse y Robert William Broughton fueron los primeros navegantes europeos non-rusos de que se tien noticia que navegaron per estes agües. Iván Krusenstern esploró la mariña oriental de Sajalin en 1805. Mamiya Rinzo y Gennady Nevelskoy determinaron que Sajalín yera una islla separada del continente por un angostu estrechu. El primer resume detalláu de la hidroloxía del mar foi preparada y publicáu por Stepán Makárov en 1894.
Mientres la Guerra Fría, el mar de Ojotsk foi escenariu de delles operaciones subversives esitoses de la Marina de los Estaos Xuníos (incluyida la Operación Ivy Bells) pa interceptar los cables submarinos de comunicaciones de l'Armada Soviética.[3] El mar (y contorna) tamién fueron escenariu del valtamientu poles bateríes antiaéreas soviétiques del vuelu 007 de Korean Air en 1983. La Flota Soviética del Pacíficu utilizó'l mar de Ojotsk como un bastión de los submarinos con misiles balísticos, una estratexa que Rusia entá sigue.
El mar de Ojotsk foi un destín habitual nel sieglu XIX de los buques dedicaos a la caza de ballenes de los Estaos Xuníos. Los buques partíen de Massachusetts, doblaben el cabu de Fornos y navegaben aldu norte escontra'l mar de Ojotsk, onde cazaben ballenes antes de tornar a la rexón oriental d'Estaos Xuníos. El viaxe tenía una duración d'unos trés años, pero realizar cola esperanza de los grandes ingresos acomuñaos col enorme valor dau al aceite de ballena («blubber»).
N'agostu de 2015, el gobiernu de Rusia anunció qu'había delimitado la so nueva frontera nel mar de Ojotsk, agora mar interior de Rusia, y que gracies a les Naciones Xuníes ganara unos 52.000 quilómetros cuadraos de plataforma continental. Esto asocedió nel marcu de la visita del Primer Ministru rusu Dmitri Medvédev a la islla de Iturup de les islles Kuriles, apostaes con Xapón. Rusia esclarió que l'acción foi consensuada con Comisión de Llendes de la Plataforma Continental de la ONX y Xapón. Yá en 2014 la ONX reconociera al mar como parte de la plataforma continental rusa, llogrando'l derechu esclusivu d'esplotación de los sos recursos. El gobiernu rusu anunció que quier utilizar el casu del Ojotsk como precedente nes sos reclamaciones nel Árticu, apostáu por Estaos Xuníos, Noruega y Canadá.<ref>== Delimitación de la IHO == La máxima autoridá internacional en materia de delimitación de mares, la Organización Hidrográfica Internacional («International Hydrographic Organization, IHO), considera'l mar de Okhotsk como un mar. Na so publicación de referencia mundial, «Limits of oceans and seas» (Llendes d'océanos y mares, 3ª edición de 1953), asígna-y el númberu d'identificación 54 y defínelu de la forma siguiente:
"Les llendes nordés y norte del mar de Xapón (52).
Nel sureste.
Una llinia que va dende Nosyappu Saki (cabu Noshap, 43°23'N) na islla de Hokusyû (Yezo) al traviés de les islles Kuriles o les Tisima hasta cabu Lopatka (sur de Kamchatka), de manera que toles agües del estrechu ente Hokusyû y Kamchatka tán incluyíes nel mar de Ojotsk".
Limits of oceans and seas, páx. 9. On the Southwest.
The Northeastern and Northern limits of the Japan Sea (52).
On the Southeast.
A line running from Nosyappu Saki (Cape Noshap, 43°23' N) in the Island of Hokusyû (Yezo) through the Kuril or Tisima Islands to Cape Lopatka (South point of Kamchatka) in such a way that all the narrow waters between Hokusyû and Kamchatka are included in the Sea of Okhotsk."
La versión orixinal, n'inglés, ta disponible en llinia nel sitiu oficial de la «International Hydrographic Organization» en:
[1] Recommendations prepared by the Subcommission established for the consideration of the Submission made by the Russian Federation.
Ver tamién editar
Referencies editar
- ↑ meteorologiaenred.com/
- ↑ Geo-data: the world geographical encyclopedia / John F. McCoy, project editor. 3ª ed. 2002.
- ↑ Estes operaciones fueron documentaes nel llibru Blind Man's Bluff: The Untold Story of American Submarine Espionage.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Mar d'Ojotsk 
.
Datos: Q41602- Multimedia: Sea of Okhotsk
