Pablo Roces Lamuño

Pablo Roces Lamuño (2 d'ochobre de 1772, Llangréu – 1834) foi un relixosu asturianu qu'aportó a rector de la Universidá d'Uviéu. Yera miembru de la Familia Lamuño y foi un opositor del lliberalismu mientres el reináu de Fernandu VII.

Pablo Roces Lamuño
Vida
Nacimientu	Llangréu, 2 d'ochobre de 1772
Nacionalidá	España
Muerte	1834 (61/62 años)
Estudios
Llingües falaes	castellanu

Biografía

Estudió la carrera eclesiástica na Universidá d'Uviéu tres trés años na Facultá de Filosofía y nueve na de Teoloxía, onde algamó'l grau de Bachiller en 1792 y los de llicenciáu y doctor en 1794. Foi profesor auxiliar na mesma Universidá y el 2 de marzu de 1796 llogró cátedra y canonjías en Teoloxía y Filosofía. Tamién opositó al curato, llogrando delles canonjías y siendo párrocu en parroquies como la de Santa María de los Cuquillos, que prefirió a la cátedra, dende 1797 hasta 1803, cuando foi treslladáu a la de San Félix de Llugones. En 1812 vuelve a Uviéu, ocupando la canonjía de maxistral de la Catedral d'Uviéu. Gracies a la so defensa del absolutismu yá na guerra contra los franceses, la so llucha en favor del absolutismu monárquico adquirió presencia y fama na vida pública, acerando la so pluma contra tou lo que pudiera suponer una manifestación de lliberalismu, inclusive contra los gobernadores del Obispáu. Al trunfar la reacción absolutista (Cien Mil Fíos de San Luis) en 1823, recibió'l pagu de dellos rectoraos de la Universidá como'l so pariente Francisco A. Lamuño Palacio , mientres los periodos 1822-24, 1827-28 y 1832-33. Al morrer SM Fernandu VII abrazó la causa de don Carlos María Isidro de Borbón, Carlos V pa los carlistes, siendo executáu poles tropes Isabelines por ello.

El Claustru de la Universidá d'Uviéu celebró funerales solemnes pol rector Pablo Roces Lamuño, el lluchador realista executáu en 1834. Llamar a Lamuño «primer mártir de la llealtá asturiana» y calificóse colos axetivos de deslleales, cobardes y perxuros, a los lliberales sublevaos n'Uviéu. Pensar en llevantar un monumentu al bachiller nel llugar del campu de San Francisco onde foi executáu y la xente senciello y supersticioso, bien dada a lo sobrenatural y estraordinario, tarrecía pasar por aquella contorna pos se dicía que peles nueches apaecía un palombu blancu, que yera l'alma del realista muertu, la que se presentaba, paez, non como alma en pena, sinón triunfante, a la manera del espíritu de Santolaya, nel martiriu.

Referencies

• Datos: Q6056389