Reynaldo Bignone
Reynaldo Benito Antonio Bignone (21 de xineru de 1928, Morón – 7 de marzu de 2018, Provincia de Buenos Aires) foi un militar arxentín y dictador qu'exerció como presidente de facto de la República Arxentina ente'l 1 de xunetu de 1982 y el 10 d'avientu de 1983, nel marcu de la dictadura cívicu-militar llamada Procesu de Reorganización Nacional. El 10 d'avientu de 1983 apurrió-y el mandu al presidente Raúl Ricardo Alfonsín, ganador de les eleiciones democrátiques realizaes un mes y 10 díes antes. Bignone tuvo al cargu de la transición escontra la democracia tres la derrota arxentina na guerra de Malvines. Foi l'últimu dictador de la hestoria arxentina.
Reynaldo Bignone | |||
|---|---|---|---|
 | |||
1r xunetu 1982 - 10 avientu 1983 ← Alfredo Saint-Jean - Raúl Alfonsín → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Morón, 21 de xineru de 1928[1] | ||
| Nacionalidá |
 Arxentina | ||
| Muerte | Provincia de Buenos Aires, 7 de marzu de 2018[2] (90 años) | ||
| Causa de la muerte |
sepsis (es)  | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Colexu Militar de la Nación | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu, oficial | ||
| Llugares de trabayu | Buenos Aires | ||
| Serviciu militar | |||
| Cuerpu militar | Exércitu Arxentín | ||
| Graduación |
general de división (es) | ||
| Lluchó en |
terrorismo en Argentina en las décadas de 1970 y 1980 (es) | ||
| Creencies | |||
| Relixón | cristianismu | ||
| Partíu políticu | políticu independiente | ||
 | |||
 | |||
Foi condergáu en seis causes por delitos de lesa humanidá cometíos mientres la dictadura militar;[3] la primera, del añu 2010, a 25 años de prisión[4] y al añu siguiente otra a prisión perpetua.[5]
Vida personal editar
Bignone nació en Morón (provincia de Buenos Aires), fíu de Reynaldo René Bignone y Adelaida María Ramayón. Ingresó na arma d'Infantería del Exércitu a los 19 años d'edá. Estudió na Escuela Cimera de Guerra y na España gobernada por Franco antes de ser nomáu xefe del VI Reximientu d'Infantería en 1964.
Casóse'l 8 de xineru de 1953 en Bolívar (provincia de Buenos Aires) con Nilda Raquel Belén, que finó'l 13 de marzu de 2013.[6][7]
Procesu de Reorganización Nacional editar
En 1975 foi nomáu secretariu xeneral del Exércitu coles mesmes que Jorge Rafael Videla yera designáu comandante en xefe de felicidá fuercia.
N'avientu de 1975 foi nomáu como Direutor del Colexu Militar de la Nación, a cargu del Área 480.[8][9] Dende esti puestu participó viviegamente nel derrocamientu de María Estela Martínez de Perón.[ensin referencies] Participó nes operaciones del Terrorismu d'Estáu.
Cuatro díes dempués del golpe d'Estáu, el 28 de marzu de 1976, tuvo al cargu de la ocupación militar del Hospital Posadas, onde depués s'estableció un centru clandestín de detención nel que fueron torturaos miembros del personal del hospital, dalgunos de los cualos fueron darréu sumíos.
Dende avientu de 1976 a avientu de 1977 foi 2° Comandante y Xefe del Estáu Mayor del Comandu d'Institutos Militares en Campu de Mayu, y en 1980 foi nomáu Comandante d'Institutos Militares. En dambos cargos atopábase al cargu de la Zona 4» dientro de la zonificación militar que realizó la dictadura militar.[9] En Campu de Mayu funcionó'l centru clandestín de detención El Campito y amás taben so la so dependencia otros centros clandestinos de la zona.
En 1981, tres la remoción de Jorge Rafael Videla de la presidencia, Bignone pidió'l so pase a retiru cuando tenía'l grau de xeneral de División.
Presidencia editar
| Añu | Crecedera del PIB |
|---|---|
| 1982[10] |  -3,1%
|
| 1983[11] |  3,7%
|
Ganar ante los británicos na guerra de les Malvines de 1982 sumada a les crecientes dificultaes económiques provocó una crisis política y l'arrenunciu del presidente Leopoldo Galtieri. El so distanciamientu coles cúpules militares de los gobiernos de Viola y Galtieri facer un candidatu ideal p'asumir la presidencia'l 1° de xunetu de 1982, tres la decisión del Exércitu de responsabilizase de la conducción política; el conflictu colos titulares de les dos fuercies restantes, Jorge Isaac Anaya y Basilio Lami Dozo —que tomaren la decisión de retirase de la xunta militar— imponía una renovación, y pallo foi electu'l xeneral Bignone.[12]
Principales midíes editar
Mientres la so presidencia, el ministru d'Economía, José Dagnino Pastore, declaró l'estáu d'emerxencia” frente a los zarros de fábriques, la inflación —que superaría'l 200% nel añu— y la constante devaluación de la moneda. Nel Bancu Central designó a Domingo Felipe Cavallo pa tratar de nacionalizar la delda de les empreses privaes.
El 13 de setiembre de 1982, el ministru d'Economía Jorge Wehbe llanzó un control de precios» que «punxo so control del Gobiernu los productos de 675 empreses», por cuenta de «la necesidá de "abellugar el salariu real", amenaciáu por una "estructura industrial monopólica"».[13]
En 1982, por aciu un decretu, aprobó la delimitación internacional de les llendes ente l'Arxentina y el Paraguái, d'alcuerdu a los borradores realizaos pola Entidá Binacional Yacyretá (EBY), organismu creáu pa entamar y executar la obra de la represa hidroeléctrica, pola que los brazos norte y sur del ríu Paraná qu'arrodien la isla arxentina Apipé pasaron a ser de xurisdicción paraguaya.[14]
El 13 de setiembre de 1983 Bignone promulgó'l decretu llei 22.909, conocida como la Llei de Vacunación Obligatoria», que creaba'l calendariu oficial de vacunación obligatoria.[15][16]
Gabinete de ministros editar
Transición a la democracia editar
Magar la intención del comandante en xefe del Exércitu, teniente xeneral Cristino Nicolaides, de retrasar lo máximo posible la entrega del poder, Bignone anunció dende'l so primer discursu públicu que la so intención yera convocar a eleiciones pa empiezos de 1984.[12]
Les presiones polítiques amontáronse: una xunta multisectorial fundada por Ricardo Balbín y de la que formaba parte Raúl Alfonsín, intentaba llograr una entrega antemanada ya incondicional del poder; les organizaciones de derechos humanos intensificaben la campaña pal esclarecimiento del paradoriu de los sumíos y llegaben per vía diplomática reclamos d'otros países por sumíos estranxeros. El 16 d'avientu de 1982 una manifestación masiva, convocada pola xunta multisectorial, foi reprimida pola policía, causando la muerte d'un manifestante.
L'ex fiscal Luis Moreno Ocampo afirmó que Bignone intentó condicionar el trespasu del poder con una serie de puntos que quixo imponer a los políticos entós daquella arrexuntaos na Multipartidaria: la non investigación d'ilícitos figuró, xunto a la non revisión de lo actuao na llucha antiterrorista, como un pactu n'acurres que depués nun cuayó.[17]
Coles mesmes, los cuestionamientos de l'Armada y la Fuercia Aérea, comandadas respeutivamente pol almirante Rubén Franco y el brigadier xeneral Augusto Hughes, llevaron al Exércitu a nomar al teniente xeneral (R) Benjamín Rattenbach pa investigar les responsabilidaes de l'anterior Xunta Militar de Gobiernu mientres la guerra de Malvines.[12]
Autoamnistía y Documentu Final editar
El 28 d'abril de 1983, en habiéndose fitu pal mes d'ochobre la fecha de les eleiciones, Bignone dictó'l decretu confidencial 2726/83, ordenando la destrucción de la documentación esistente sobre la detención, tortura y asesinatu de los sumíos y l'emisión del Documentu Final sobre la Llucha contra la Subversión y el Terrorismu, qu'ente los sos conceutos afirmaba:
"Fálase coles mesmes de persones sumíes” que s'atoparíen deteníes pol gobiernu arxentín nos más ignotos llugares del país. Tou esto nun ye sinón una falsedá utilizada con fines políticos yá que na República nun esisten llugares secretos de detención, nin hai nos establecimientos carcelarios persones deteníes clandestinamente.
En consecuencia tien de quedar definitivamente claro que quien figuren en nómines de sumíos y que nun s'atopen exiliaos o na clandestinidá, a los efeutos xurídicos y alministrativos considérense muertos, entá cuando nun pueda precisase hasta'l momentu la causa y oportunidá del eventual decesu, nin l'allugamientu de los sos sepultures..."[18][19][20]
El 23 de setiembre el gobiernu dictó la llei 22.924, llamada de Amnistía, de "Autoamnistía" o de Pacificación Nacional pa los miembros de les fuercies armaes sobre tolos actos cometíos na guerra contra la subversión; más palantre, yá en democracia, la mesma foi declarada nula pol Congresu. Per otra parte, la perda de los rexistros militares sobre la represión quitó d'información pervalible, anque dellos archivos parciales fueron atopaos.
Trespasu del mandu editar
Nes eleiciones xenerales del 30 d'ochobre resultó electu presidente Alfonsín, el candidatu de la Unión Cívica Radical, col 52% de los votos. El nuevu Congresu xuró'l 29 de payares, y tanto Alfonsín como tolos electos asumieron los sos cargos el 10 d'avientu.
Causes na so contra editar
Depués de qu'apurrió'l poder, Bignone foi imputáu en delles causes polos delitos cometíos mientres la dictadura. En principiu, nun tuvo incluyíu nel Xuiciu a les Xuntes nel que se resolvió la responsabilidá de los integrantes de les primeres xuntes militares. Depués, empecipióse-y procesu por secuestros, tortures y asesinatos cometíos mientres la so comandancia del campu de concentración de Campu de Mayu pero antes de dictase condena foi lliberáu por cuenta de les lleis de Puntu Final y Obediencia Debida en 1986. Tamién, foi xulgáu pola destrucción de documentos de la represión antes de terminar el so últimu gobiernu de facto, permaneció deteníu dende xunetu de 1989 hasta que foi indultáu pol presidente Carlos Menem n'ochobre d'esi añu.[21]
En 1999, tres la reapertura de les causes por secuestru de menores, Bignone foi puestu de nuevu a disposición de la xusticia. Hasta agostu de 2016 foi sentenciáu en siete oportunidad por delitos de lesa humanidá: a 25 años de prisión en 2010; a reclusión perpetua en 2011; a 15 años en 2011; a 15 años en 2012; a reclusión perpetua en 2013; a 23 años en 2014 y a 20 años en 2016.[21]
Causes en tribunales civiles editar
==== Desapaición de dos soldaos y un químicu ====.
En 1984, un xuez federal imputó a Bignone pola desapaición d'Alfredo Antonio Giorgi, un téunicu del Institutu Nacional de Teunoloxía Industrial, que foi secuestráu nel so llugar de trabayu en 1978; y de dos soldaos conscriptos secuestraos en 1976 nel Colexu Militar de la Nación. Nel primer casu axudicóse-y l'autoría por ser quien s'atopaba encargáu del Grupo de Xeres 1 (GT1) en 1978, y nel segundu por ser l'encargáu del Colexu Militar.[22][23]
Depués de que Bignone nun se presente a declarar en dos oportunidad, el xuez ordenó la detención nos cuarteles del Primer Cuerpu d'Exércitu en Campu de Mayu, y procesar polos trés delitos.[24][25] Depués de cinco meses, la Corte Suprema treslladó la causa polos dos conscriptos al fueru militar, por reclamu de Bignone.[26]
Nesta causa conociéronse, per primer vegada, les órdenes escrites emanadas de los altos mandos militares, pa la represión nel marcu del sistema de terrorismu d'Estáu.[27]
Cola aprobación y la reglamentación per parte de Raúl Alfonsín de les lleis de Puntu Final y d'Obediencia Debida, conocíes como les Lleis d'Impunidá, el procesu xudicial en contra de Bignone foi atayáu primero que se dicte una sentencia.[21]
Destrucción de documentos editar
Bignone foi imputáu y atopáu culpable de «destrucción de documentos» por cuenta del so decretu confidencial 2726/83 nel qu'ordenaba la destrucción de tola documentación sobre los deteníos y sumíos.[8]
En 1989, l'entós presidente Carlos Saúl Menem dicta 4 decretos onde s'indulta a tolos xefes militares procesaos que nun fueren beneficiaos poles lleis de Puntu Final y Obediencia Debida. Incluyendo nestos a Bignone na causa por destrucción de documentos.[28]
Plan sistemáticu d'apropiación de neños editar
El 30 d'ochobre de 1996, les Güeles de Plaza de Mayu Cercu de Carlotto, María Isabel Chorobik de Mariani, Cecilia Fernández de Viñes, Elsa Pavón, Rosa Roisinblit y Rosaria Ysabella Valenzi, presentaron una denuncia contra Eduardo Albano Harguindeguy, Carlos Suárez Mason, Cristino Nicolaides, Rubén Oscar Franco y Reynaldo Bignone, quien nun fueren imputáu na Causa 13, pola apropiación de los sos nietos como parte d'un plan sistemáticu. Esta denuncia dio entamu a la causa que se conoz como «plan sistemáticu d'apropiación de neños». Dempués ampliaríase la denuncia pa entender tamién a dalgunos de los militares que fueren xulgaos na Causa 13, como Jorge Rafael Videla y Emilio Eduardo Massera, según a otros que nun fueren señalaos nel escritu inicial, como Santiago Omar Riveros, Jorge Eduardo Acosta y Héctor Febres, ente otros.La causa quedó aniciada nel Xulgáu Criminal y Correccional N° 7, a cargu del xuez Adolfo Bagnasco.[29]
La causa nun principiu foi cuestionada porque supuestamente taría volviendo xulgar delitos condergaos nel Xuiciu a les Xuntes. Sicasí, tantu la Cámara Federal como la Corte Suprema determinaron qu'esto nun yera asina porque nun se-yos imputaba genéricamente l'urdir un plan d'apropiación de neños, sinón que se -yos endilgaban apropiaciones de neños concretes, pa lo cual aquel plan sería un mediu. Coles mesmes, dambes cortes afirmaron qu'estos crímenes nun s'atopaben amparaos nes lleis d'impunidá por tratase d'un delitu que siguía en cursu porque los neños y neñes siguíen secuestraos.
Por esto, recién depués de dos años dieron les primeres declaraciones indagatorias y confirmáronse los procesamientos poles apropiaciones de 34 ñiños y neñes. En 1999, Bignone foi deteníu por esta causa y el xuez dio-y el beneficiu de la prisión domiciliaria alegando la elevada edá del acusáu, 71 años.
N'agostu del 2000, la Corte Suprema tamién determinó que'l xuiciu tenía de realizase nos xulgaos civiles y non nos xulgaos militares, onde los imputaos reclamaben que se realice. En 2007 les causes fueron alzaes a xuiciu nel contestu de los xuicios por delitos de lesa humanidá.[29]
Causes en tribunales militares editar
Desapaición de trés soldaos editar
En 1984, Bignone fuera imputáu poles desapaiciones de los soldaos consciptos Daniel García, Pablo Steinberg y Mario Molfino del Colexu Militar de la Nación en 1976. Pol reclamu del propiu exdictador, foi xulgáu nel fueru militar, a cargu del Conseyu Supremu de les Fuercies Armaes, máximu tribunal d'esti fueru.[26]
Los conscriptos fueron secuestraos, vendados y esposados treslladaos a «El Campito» y torturaos. Depués, de dellos díes, otros deteníos que s'atopaben xunto a los que sumieron, fueron lliberaos nel despachu de Bignone, nesi momentu a cargu del Colexu Militar y del centru clandestín de detención, quién-yos pidir# esculpes por ser «equivocadamente torturaos» y llicenciar hasta la baxa.[30] El mesmu Bignone almitió ante tercer persones que la desapaición de dichos soldaos foi debida a un error d'información y afirmó que «en toa guerra siempres hai víctimes inocentes».[26]
Cinco meses dempués, el Conseyu Supremu de les Fuercies Armaes sobreseyó a tolos implicaos nos secuestros.[30]
Xuicios por delitos de Lesa Humanidá editar
N'agostu de 2003, promulgóse la llei 25.779, qu'anula les lleis de Puntu Final y d'Obediencia Debida,[31] y un fallu de la Corte Suprema de Xusticia, que declara la invalidez ya inconstitucionalidá de dambes lleis,[32] polo que s'habilitó la meyora de les causes xudiciales polos delitos cometíos mientres la dictadura militar. Amás, la Corte Suprema de Xusticia declaró inconstitucionales los indultos concedíos pol ex-presidente Carlos Menem,[33] lo cual quitó la última torga llegal a la realización de los xuicios. Nesta nueva etapa histórica, productu de los procesos de Memoria, Verdá y Xusticia, les causes fueron encuadraes nel marcu de les violaciones a los derechos humanos, polo que se sorrayó'l so imprescriptibilidad y l'imposibilidá de ser indultáu.[34]
Condena por Campu de Mayu II editar
La Megacausa Campu de Mayu ye'l casu qu'arrexunta a tolos delitos de lesa humanidá cometíos nel el centru clandestín de detención de Campu de Mayu. Por cuenta de la cantidá de delitos, la Megacausa estremar en dellos xuicios.
Nel segundu xuiciu de la Megacausa, los xueces confirmaron que Bignone foi'l segundu responsable de tolos fechos acaecíos na so xurisdicción –Zona IV- y de lo qu'asocedió dientro del Comandu mientres l'añu 1977. Na condena, n'abril de 2010, topar coautor penalmente responsable de 11 casos d'allanadura illegal; 6 casos de robu agraváu; 15 casos de privación illexítima de la llibertá; y 29 casos d'imposición de tormentos a cumplir nuna cárcel común.[35][36]
Nel so defensa Bignone emplegó espresiones equiparables a otres emitíes por sectores partidarios de la última dictadura militar arxentina:[37][38]
Trenta y cinco años más tarde, quien s'atribúin ser herederos de los principios y doctrines se arrogan el derechu de pretender faer xusticia frayando los más claros postulaos de la xusticia penal pa xulgar y condergar a quien nos tocó cumplir con aquellos claros propósitos.Reynaldo Bignone
Tamién xustificó la represión illegal contra les organizaciones guerra de guerrilles guerrilleres izquierdistes mientres el Terrorismu d'Estáu», afirmando ente otres coses que:
La llucha contra'l terrorismu nos sesenta y nos setenta tratar d'una guerra contra integrantes de grupos subversivos que nun yeren nin demasiáu nuevos nin idealistes, [...] el so ideal yera tomar del poder pola fuercia subversiva.Reynaldo Bignone
Llómasenos de xenocides y represores. Lo de xenocida nun aguanta'l menor analís, lo asocedío nel nuesu país nun s'afai lo más mínimu al conceutu internacional de xenocidiu. [...] Acá nun hubo más de 8000 sumíos, cifra que nun ye cimera a les cifres de la inseguridá actual.
Machucar con qu'hai 30 000 sumíos. Enxamás s'amosó la veracidá d'esta cifra. Nun niego que la desapaición de persones sía delitu en paz; en tiempos de guerra tien otra clasificación. Nunca se demostró qu'en diez años de guerra fueron más d'ocho mil. Embaráxase la cifra de ñácaros sumíos; resulta sensible y atanante. Pero d'eses desapaiciones nenguna figura'l poder militar. En tolos casos son dichos por terceros.
Condena per Hospital Posadas editar
En xineru de 2009 anuncióse l'entamu d'un xuiciu oral nel so contra, pol secuestru, tortura y desapaición d'emplegaos del Hospital Posadas, asitiáu n'El Palombar, Buenos Aires.[39]
El xuiciu empezó n'ochobre de 2011 por diversu demorances.[40] Xulgar los crímenes cometíos nel centru clandestín de detención denomináu «El Xalé», allugáu dientro del predio del hosptal.
Nel xuiciu condergar a Bignone a 15 años de prisión y inhabilitación especial por doble tiempu de la condena por privación illegal de la llibertá cometíu por funcionariu públicu con abusu de les sos funciones o ensin les formalidaes prescriptas pola llei, agraváu pol usu de violencia o amenaces, repitíu en quince (15) oportunidaes.[41]
La condena quedó firme'l 21 d'agostu de 2013 cuando la Corte Suprema refugó l'últimu recursu que-y quedaba a la defensa.[42]
Condena por Campu de Mayu III editar
Nel tercer xuiciu polos delitos comentidos en «El Campito», en mayu de 2011, el Tribunal Oral Criminal Federal de San Martín condergó a Luis Patti, Santiago Omar Riveros, Martín Rodríguez y a Bignone, a prisión perpetua. Foi atopáu culpable de la privación illegal de la llibertá de Gastón Roberto Gonçalves, asocedida'l día 24 de marzu de 1976, que'l so cuerpu ensin vida foi topáu carbonizáu pocos díes dempués. Tamién pola privación illegal de la llibertá de Diego Muñiz Barreto y Juan José Fernández; asocedíes el 16 de febreru de 1977. Darréu, el cuerpu de Muñiz Barreto sería atopáu ensin vida nel interior d'un automóvil, ente que Fernández llograría escapar del so cautiverio. A lo último, pola privación illegal de la llibertá de Carlos Daniel Souto, Guillermo David y Luis Rodolfo D'Amico, n'agostu de 1976, y la privación illegal de la llibertá n'abril de 1976 de Osvaldo Tomás Ariosti, quien depués de ser treslladáu a la cárcel de Devotu y darréu a la Unidá 9 de La Plata antes de ser lliberáu en 1978.
Condena per Plan Sistemáticu d'apropiación de menores editar
En 2011, nel marcu de los xuicios por delitos de lesa humanidá empezó'l xuiciu oral y público proveniente de la investigación qu'empezó en 1996 y la causa que s'alzó a xuiciu en 2007. Al pie de Bignone, tamién fueron imputaos Jorge Rafael Videla como Comandante del Exércitu hasta'l 31 de xunetu de 1978; Santiago Omar Riveros como Comandante d'Institutos Militares, con intervención sobre de Campu de Mayu; Antonio Vañek y Jorge Eduardo Acosta poles nacencies asocedíos na ESMA y Rubén Oscar Franco. Amestar al xuiciu imputaciones contra dellos apropiadores, que fueren instruyíes en procesos separaos: Juan Antonio Azic, pola apropiación de Victoria Donda Pérez; Víctor Alejandro Gallu y Inés Susana Colombo, pola apropiación de Francisco Madariaga Quintela; el médicu Jorge Luis Magnacco, pola so intervención nel casu de Javier Gonzalo Penino Viñes; y Eduardo Ruffo, pola so intervención nel casu de Simón Gatti Méndez. Nel xuiciu declararon más de 200 testigos, y 20 d'ellos fueron nietos restituyíos.
El 5 de xunetu de 2012, el Tribunal dictó'l so veredictu, condergando a tolos imputaos, sacante a Rubén Oscar Franco y Eduardo Ruffo. Bignone foi consideráu parte necesariu los 31 casos de retención y tapecimientu de neños y foi condergáu a 15 años de prisión y inhabilitación absoluta pol mesmu tiempu de duración la condena.
Ente los casos polo que foi condergáu atópense Macarena Gelman, Hilda Victoria Montenegro, Victoria Donda, Juan Cabandié y Guido Carlotto.
Condena por Campu de Mayu IV editar
El 12 de marzu de 2013, el Tribunal Oral Federal 1 de San Martín, topó responsable de la comisión de crímenes de lesa humanidá al otrora últimu dictador de la República d'Arxentina, xeneral Bignone, polos casos de Campu de Mayu (secuestros, tormentos y desapaiciones producíes nel centru clandestín de detención que funcionó mientres la dictadura nel mayor cuartel militar del país), condergándolo a cadena perpetua.[7]
Condena per Plan Cóndor editar
En marzu de 2013 empecipióse'l xuiciu pol Plan Cóndor. El llamáu Plan Cóndor foi la coordinación represiva de les fuercies armaes d'Arxentina, Brasil, Bolivia, Chile, Paraguái, Perú y Uruguái. Nel xuiciu tratar en forma paralela, trés causes sobre'l Plan Cóndor y un sobre'l centru clandestín de detención Automotores Orletti.[43] Nes causes sobre'l Plan Cóndor fueron xulgaos por 106 casos, onde la mayoría de les víctimes yeren uruguayos, pero tamién hai paraguayos y chilenos, na de Orletti xulgar por otres 67 víctimes. Ente los represores sentaos nel banquín atopábense, amás de Bignone, Jorge Rafael Videla, Cristino Nicolaides, Luciano Benjamín Menéndez, Albano Harguindeguy, Antonio Domingo Bussi, Santiago Omar Riveros, Jorge Olivera Rovere, Bernardo José Menéndez, Hugo Pascarelli, Eugenio Guañabens Perelló, Ernesto Alais, Antonio Vañek, Carlos Landoni, Juan Pablo Saa, Ramón Genaro Díaz Bessone, Carlos Tragant, Eduardo De Llíu y Carlos Caggiano Tedesco.
En mayu de 2016, Bignone foi atopáu autor responsable del delitu d'asociación ilícita nel marcu del denomináu “Plan Cóndor” y autor mediato de privación illexítima de la llibertá cometida por funcionariu públicu con abusu de les sos funciones o ensin les formalidaes prescriptas pola llei, polo que foi condergáu a 20 años de prisión y inhabilitación especial pol doble de tiempu de la condena.
Ver tamién editar
- Xuicios por delitos de lesa humanidá n'Arxentina
- Sentencies de xuicios por delitos de lesa humanidá n'Arxentina
- Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.
Referencies editar
- ↑ Afirmao en: Munzinger Personen. Identificador Munzinger: 00000017067. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Apaez como: Reynaldo Bignone. Llingua de la obra o nome: alemán.
- ↑ URL de la referencia: https://www.lanacion.com.ar/2114804-murio-reynaldo-bignone-el-ultimo-dictador-de-la-junta-militar.
- ↑ «condenes-del-xenocida-que-sono-con-la impunidá Les condenes del xenocida que suañó cola impunidá». Diariu Páxina/12 (9 de marzu de 2018).
- ↑ Condergaron a Reynaldo Bignone
- ↑ Causa Nro. 15425 -Sala IV – C.F.C.P. “MUIÑA, Luis; BIGNONE, Reynaldo Benito Antonio; MARIANI, Hipólito Rafael s/rec. de casación”. Consultáu'l 26 de xineru de 2013.
- ↑ [Ficha de Belén, Nilda Raquel] nel padrón eleutoral arxentín, publicáu nel sitiu web Buscar Datos. Afirma que nació'l 20 de xunetu de 1928.
- ↑ 7,0 7,1 «Condergaron a perpetua a Bignone pola represión en Campu de Mayu», artículu del 14 de marzu de 2013 nel diariu Clarín (Buenos Aires).
- ↑ 8,0 8,1 sumíos.org. «Represores Arxentinos. Xeneral (R) Reynaldo Benito Bignone». Consultáu'l 20 de payares de 2016.
- ↑ 9,0 9,1 D'Andrea Mohr, José Luis (1999). Memoria debida. Buenos Aires: Colihue. ISBN 950-581-602-2. Consultáu'l 23 de payares de 2016.
- ↑ https://www.datosmacro.com/pib/argentina?anio=1982
- ↑ https://www.datosmacro.com/pib/argentina?anio=1983
- ↑ 12,0 12,1 12,2 1982: Los documentos secretos de la guerra de Malvines/Falklands y el derrumbe del Procesu, páxs. 491-520, por Juan Bautista Yofre, Editorial Suramericana. 2011.
- ↑ http://www.lanacion.com.ar/1552317-el control-de-precios-en-l'arxentina-una hestoria repitida
- ↑ http://www.lanacion.com.ar/1386509-el suelu-ye-arxentín-les agües-paraguayas
- ↑ http://www.lanacion.com.ar/1097927-exigiran-la vacuna-de fiebre mariello
- ↑ http://www.msal.gob.ar/dicei/index.php/institucional/marcu-llegal/361-llei-22909
- ↑ http://www.lanacion.com.ar/211354-por-que se malven-los-politicos
- ↑ http://www.desaparecidos.org/nuncamas/web/document/militar/docfinal.htm
- ↑ http://www.desaparecidos.org/nuncamas/web/investig/saydom/lasombra/lasombr9.htm
- ↑ http://www.memoriaabierta.org.ar/materiales/documentu_final_xunta.php
- ↑ 21,0 21,1 21,2 Trial International. «Reynaldo Benito Antonio Bignone» (inglés). Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ http://www.desaparecidos.org/arg/victimas/g/giorgia/
- ↑ Mosches, Julio César. La seronda de los asesinos. Méxicu: Plaza y Valdéz, páx. 258. ISBN 968-856-510-5. Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ El País (11 de xineru de 1984). «Encarceláu'l postreru, presidente militar arxentín, Reynaldo Bignone». Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ El País (9 de xineru de 1984). «Bignone tien de presentase güei a la xusticia arxentina». Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ 26,0 26,1 26,2 El País (24 de xunu de 1984). «La xusticia castrense procesa al xeneral Bignone, últimu presidente militar d'Arxentina». Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ «Curriculum Vitae de Marcelo Parrilli». Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ http://www.derechos.org/nizkor/arg/doc/indultos.html
- ↑ 29,0 29,1 Iud, Alan (2013). «El xuiciu pol Plan sistemáticu d'apropiación de neños”, un finxu na llucha contra la impunidá». Revista Derechos Humanos II (3): páxs. 3-35. http://www.saij.gob.ar/doctrina/dacf130364-iud-xuiciu_per_plan_sistematico.htm. Consultáu'l 29 de payares de 2016.
- ↑ 30,0 30,1 Nunca Más. «Nunca Más. Steimberg, Luis Pablo». Consultáu'l 25 de payares de 2016.
- ↑ Asociación Derechos Civiles: NULIDÁ DE LES LLEIS D'OBEDIENCIA DEBIDA Y PUNTU FINAL
- ↑ Páxina 12
- ↑ Páxina/12
- ↑ Roniger, Luis; Sznajder, Mario. «El legáu de les violaciones de los derechos humanos», Arxentina, 1976: estudios en redol al golpe d'estáu. Méxicu: El Colexu de Méxicu. ISBN 968-12-1301-7.
- ↑ «Condergaron a Reynaldo Bignone a 25 años de prisión por crímenes de lesa humanidá». Centru d'Información Xudicial (29 de payares de 2012). Consultáu'l 24 de payares de 2016.
- ↑ Bignone tendrá de pasar 25 años nuna cárcel común
- ↑ Bignone: "Los subversivos nun yeren nin demasiáu nuevos nin idealistes"
- ↑ dictadura-los-subversivos-nun yeren-nin-demasiáu-jovenes-nin-idealistes.html Bignone xustificó la dictadura: "Los subversivos nun yeren nin demasiáu nuevos nin idealistes"
- ↑ Van Empecipiar un xuiciu oral y públicu contra Bignone
- ↑ «Lesa humanidá: arrincó nuevu xuiciu oral contra Reynaldo Bignone». Centru d'Información Xudicial (20 d'ochobre de 2011). Consultáu'l 21 d'agostu de 2016.
- ↑ «Posadas.html Lesa humanidá: Casación Penal ratificó condena por delitos n'Hospital Posadas». Centru d'Información Xudicial (29 de payares de 2012). Consultáu'l 14 d'agostu de 2016.
- ↑ «dos-por unu-a dos represores-pa-el-computo-de-la so-pena/ Negaron l'aplicación del "dos por unu" a dos represores pal cómputu de la so pena» (22 de mayu de 2014). Consultáu'l 23 d'agostu de 2016.
- ↑ «martes-el xuiciu-en-la causa-pol Plan-Condor-.html Lesa humanidá: arrincó'l xuiciu oral na causa pol Plan Cóndor”». Centro d'Información Xudicial. 5 de marzu de 2013. http://www.cij.gov.ar/nota-10789-Lesa-humanidá--arrincara-el martes-el xuiciu-en-la causa-pol Plan-Condor-.html. Consultáu'l 15 de xineru de 2016.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Reynaldo Bignone 
.
Datos: Q298430- Multimedia: Reynaldo Bignone
