Roquete
El roquete[1] ye una vistidura eclesiástica de llinu asemeyada al alba pero más curtia y que se lleva ensin ceñir al cuerpu. Es asemeyada al sobrepelliz pero cola diferencia de que les mangues son estrenches.
L'usu del roquete quedó dende'l sieglu XIII pa los obispos y pa dellos callondrigos siendo'l sobrepelliz propiu de tolos clérigos. El roquete parez que yá s'utilizaba nel sieglu IX pero'l so nome actual deriváu del llatín roccus o del alemán rock (hábitu) nun s'entama a usar hasta'l sieglu XIII. Nel sieglu XX, el roquete ye d'usu común nes celebraciones llitúrxiques nos ministros relixosos seyan ordenaos o ten en víes de selo. Los obispos, presbíteros y diáconos úsenlos según del derechu. Los seminaristes y los acólitos tamién lu usen.
Existen dos tipos:
- el Roquete de cuellu romanu (cuadráu)
- el Roquete de cuellu redondu
El Papa, los cardenales y los obispos úsenlu debaxo de la muceta.
Referencies editar
- ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: roquete
- El conteníu d'esti artículu incorpora material d' Arqueología y bellas artes, de 1922, de Francisco Naval y Ayerbe, que ta nel dominiu públicu.
Datos: Q648608
