Wikipedia

Secretariu Xeneral del Partíu Comunista de la Xunión Soviética

Llíder del PCUS
(Redirixío dende Secretariu Xeneral del Partíu Comunista de la Unión Soviética)

El Secretariu Xeneral del Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética (rusu: Генеральный секретарь ЦК КПСС) foi'l títulu dau al líder del Partíu Comunista de la Xunión Soviética. Con delles esceiciones, el cargu foi sinónimu de líder de la Xunión Soviética. A lo llargo de la so historia, el cargu tuvo otros cuatro nomes; Secretariu Téunicu (1917-1918), Presidente del Secretariáu (1918–1919), Secretariu Responsable (1919–1922) y Primer Secretariu (1953–1964). Josif Stalin alzó'l cargu escontra'l comandu xeneral del Partíu Comunista y por definición de tola Xunión Soviética.[1]

Secretariu Xeneral del Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética
Antiguu cargu políticu
Emblema del Partíu Comunista de la Xunión Soviética

Josif Stalin

Vladímir Ivashko (interín)

Residencia oficial Kremlin de Moscú
Designáu por Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética

3 d'abril de 1922

29 d'agostu de 1991

Pretendiente actual -

Nos sos dos primeres encarnaciones el cargu realizó la mayor parte del trabayu secretarial. Depués en 1919 creóse'l puestu de Secretariu Responsable pa realizar llabores alministrativos.[2] En 1922, el cargu de Secretariu Xeneral siguió siendo una posición puramente alministrativa y disciplinaria, que la so función nun yera más que determinar la composición de miembros del partíu. Stalin, el so primer titular, utilizó los principios del centralismu democráticu pa tresformar el so cargu nel de líder del partíu y darréu líder de la Xunión Soviética.[1] En 1934, el XVII Congresu del Partíu nun escoyó a un Secretariu Xeneral[3] y Stalin foi un secretariu ordinariu de magar, anque se caltuvo como líder de facto, ensin menguar la so propia autoridá.

Na década de 1950, pa poner a prueba a Georgi Malenkov como un potencial socesor, Stalin retiróse cada vez más de los asuntos de la Secretaría, dexándo-y la supervisión del órganu.[4] N'ochobre de 1952, Stalin reestructuró'l lideralgu del partíu y abolió oficialmente'l cargu del Secretariu Xeneral.[5] Cuando Stalin morrió'l 05 de marzu de 1953, Malenkov yera'l miembru más importante de la Secretaría, que tamién incluyía ente otros, a Nikita Khrushchov. Malenkov convertir en Presidente del Conseyu de Ministros, pero viose obligáu a arrenunciar a la Secretaría'l 14 de marzu de 1953, dexando a Khrushchov con control efectivu del órganu.[6] Khrushchov foi escoyíu como Primer Secretariu nel plenariu del Comité Central el 14 de setiembre de 1953. Anque orixinalmente foi concebíu como un lideralgu coleutivu, Khrushchov removió a los sos rivales del poder ente 1955 y 1957 y reforzó la preeminencia del Primer Secretariu.[7]

En 1964 la oposición dientro del Politburó y del Comité Central llevó a la destitución de Khrushchov como Primer Secretariu. Leonid Brézhnev asoceder nel puestu y ésti foi renombráu a Secretariu Xeneral en 1966.[8] Mientres la dómina de Brézhnev el lideralgu coleutivu foi capaz de llindar los poderes del Secretariu Xeneral.[9] Yuri Andrópov y Konstantin Chernenko viéronse obligaos por protocolu a gobernar el país de la mesma manera que Brézhnev lo fixera.[10] Mikhaíl Gorbachov gobernó la Xunión Soviética al traviés del cargu de Secretariu Xeneral hasta 1990, cuando'l Partíu Comunista perdió'l so monopoliu del poder nel sistema políticu. El cargu de Presidente de la Xunión Soviética foi establecíu por que Gorbachov entá caltuviera'l so papel como líder de la Xunión Soviética.[11] Tres el fallíu intentu de golpe d'agostu de 1991, Gorbachov arrenunció como Secretariu Xeneral.[12] Foi asocedíu pol so suplente, Vladímir Ivashko, que namái sirvió mientres cinco díes como Secretariu Xeneral interín primero que Borís Yeltsin, el Presidente de Rusia, suspendiera toles actividaes de Partíu Comunista.[13]

Llista de Secretarios Xenerales editar

Nome
(nacimiento-muerte) 		Semeya Duración del mandatu Notes
Secretaria Téunica del Comité Central del Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia (1917-1918)
Elena Stásova
(1873–1966)[14] 		  Abril de 1917 – 1918 Como Secretaria Téunica, Stásova y el so personal de cuatro muyeres, fueron responsables de caltener correspondencia coles célules provinciales del partíu, la asignación de trabayu, el caltenimientu de los rexistros financieros, la distribución de los fondos del partíu,[15] la formulación de la estructura política del partíu y del nomamientu de nuevu personal.[16]
Presidente del Secretariáu del Comité Central del Partíu Comunista de Rusia (1918-1919)
Yákov Sverdlov
(1885–1919)[17] 		  1918 – 16 de marzu de 1919 Sverdlov caltener nel cargu hasta la so muerte'l 16 de marzu de 1919. Mientres el so mandatu foi'l principal responsable de los asuntos téunicos en llugar de los políticos.[18]
Elena Stásova
(1873–1966)[14] 		  Marzu de 1919 – avientu de 1919 Cuando'l so cargu eslleióse, Stásova nun yera considerada una seria competidora pal cargu de Secretariu Responsable, el cargu socesor del Presidente de la Secretaría.[19]
Secretariu Responsable del Comité Central del Partíu Comunista de Rusia (1919-1922)
Nikolái Krestinski
(1883–1938)[20] 		  Avientu de 1919 – marzu de 1921 El cargu de Secretariu Responsable funcionaba como un secretariu, que yera una posición más o menos servil, yá que Krestinski foi tamién miembru del Politburó del Partíu, del Orgburó y del Secretariáu. Sicasí, Krestinski nunca trató de crear una base de poder independiente como Josif Stalin que lo fixo más tarde mientres la so xestión como Secretariu Xeneral.[2]
Viacheslav Mólotov
(1890–1986)[21] 		  Marzu de 1921 – abril de 1922 Foi electu Secretariu Responsable nel XX Congresu del Partíu celebráu en marzu de 1921. El Congresu decidió que'l cargu de Secretariu Responsable tenía de tener presencia nes cámares del Politburó. De resultes d'ello Mólotov pasó a ser miembru candidatu del Politburó.[22]
Secretariu Xeneral del Comité Central del Partíu Comunista de tola Unión (Bolxevique) (1922-1952)
Josif Stalin
(1878–1953)[23] 		3 d'abril de 1922 – 16 d'ochobre de 1952 Stalin utilizó'l cargu de Secretariu Xeneral pa crear una fuerte base de poder pa sigo mesmu. Más tarde Vladímir Lenin acusar de manipoliar los poderes de la Secretaría Xeneral. Stalin casi perdió'l so cargu nel XVII Congresu del Partíu en 1934, pero la muerte del so principal rival, Serguéi Kírov debilitó'l movimientu pa remover.[24] Presentó'l so arrenunciu en 1934, y raramente foi referíu como Secretariu Xeneral dempués d'esto.[12] El cargu foi suprimíu nel XIX Congresu del Partíu n'ochobre de 1952.[5]
Primer Secretariu del Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética (1953-1966)
Nikita Khrushchov
(1894–1971)[25] 		  14 de setiembre de 1953 – 14 d'ochobre de 1964 Khrushchov restableció'l cargu'l 14 de setiembre de 1953 sol nome de Primer Secretariu. En 1957 casi foi destituyíu del so cargu pol Grupu Anti-Partíu, yá que Georgi Malenkov, unu de los principales miembros del Grupu Anti-Partíu, taba esmolecíu de que los poderes del Primer Secretariu yeren práuticamente ilimitaos.[26] Khrushchov foi destituyíu como líder el 14 d'ochobre de 1964, y reemplazáu por Leonid Brézhnev.[8]
Leonid Brézhnev
(1906–1982)[27] 		14 d'ochobre de 1964 – 8 d'abril de 1966 El cargu de Primer Secretariu pasó a llamase Secretariu Xeneral nel XXIII Congresu del Partíu.[9]
Secretariu Xeneral del Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética (1966-1991)
Leonid Brézhnev
(1906–1982)[27] 		8 d'abril de 1966 – 10 de payares de 1982 De primeres nun había un claru líder de la direición coleutiva con Brézhnev y el primer ministru Alekséi Kosygin gobernando de pies d'igualdá.[28] Sicasí, na década de 1970 la influencia de Brézhnev yera cimera a la de Kosygin y foi capaz de caltener esti sofitu, evitando cualquier reforma radical. Les atribuciones y funciones del Secretariu Xeneral viéronse llindaes pola direición coleutiva mientres el mandatu de Brézhnev.[29]
Yuri Andrópov
(1914–1984)[30] 		  12 de payares de 1982 – 9 de febreru de 1984 Yera vistu como'l más probable candidatu pa la Secretaría Xeneral cuando se supo que fuera'l presidente del comité encargáu d'entamar, alministrar y preparar el funeral de Brézhnev.[31] Andropov foi obligáu por protocolu a gobernar el país de la mesma manera que Brézhnev lo fixera antes de morrer.[10]
Konstantín Chernenko
(1911–1985)[27] 		13 de febreru de 1984 – 10 de marzu de 1985 Chernenko tenía 72 años cuando foi escoyíu pal cargu de Secretariu Xeneral y con un débil estáu de salú.[32] Chernenko tamién se vio obligáu por protocolu, según Yuri Andrópov, a gobernar el país de la mesma manera que Brézhnev lo fixera.[10]
Mikhaíl Gorbachov
(nació en 1931)[33] 		  11 de marzu de 1985 – 24 d'agostu de 1991 El Congresu de los Diputaos del Pueblu de 1990 votó a favor d'esaniciar l'artículu 6 de la Constitución soviética de 1977. Esto significaba que'l Partíu Comunista perdería la so posición como la "fuercia dirixente y guía de la sociedá soviética" y que los poderes del Secretariu Xeneral amenorgaríense drásticamente. Nel restu del so mandatu de Gorbachov gobernó al traviés del cargu de Presidente de la Xunión Soviética.[11] Arrenunció al so cargu'l 24 d'agostu de 1991 nes remortines del intentu de golpe d'estáu d'agostu.[12]
Vladímir Ivashko
(1932–1994)[34] 		24 d'agostu de 1991 – 29 d'agostu de 1991 Foi escoyíu Secretariu Xeneral Axuntu, otru nome pa designar el líder axuntu, nel XXVIII Congresu del Partíu. Ivashko convertir en Secretariu Xeneral en funciones tres l'arrenunciu de Gorbachov, pero aquel día el partíu yera políticamente impotente y el 29 d'agostu de 1991 foi abolíu.[13]

Ver tamién editar

Referencies editar

  1. ↑ 1,0 1,1 Hough, Jerry; Fainsod, Merle (1979). How the Soviet Union is Governed. Harvard University Press, páx. 142–146. ISBN 978–0674410300.
  2. ↑ 2,0 2,1 Hough, Jerry; Fainsod, Merle (1979). How the Soviet Union is Governed. Harvard University Press, páx. 126. ISBN 978–0674410300.
  3. ↑ «Secretaría, Orgburó, Politburó y Presidium del CC del PCUS en 1919-1990 – Izvestia del CC del PCUS.» (rusu) (7 de payares de 1990). Archiváu dende l'orixinal, el 7 de payares de 2011. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2011.
  4. ↑ Medvédev, Zhores; Medvédev, Roy (2006). The Unknown Stalin. I.B. Tauris, páx. 40. ISBN 978–185043980X.
  5. ↑ 5,0 5,1 Brown, Archie (2009). The Rise & Fall of Communism. Bodley Head, páx. 231–232. ISBN 978–1–845–95076–5.
  6. ↑ Ra'anan, Uri (2006). Flawed Succession: Russia's Power Transfer Crises. Lexington Books, páx. 29–31. ISBN 978–0739114034.
  7. ↑ Ra'anan, Uri (2006). Flawed Succession: Russia's Power Transfer Crises. Lexington Books, páx. 58. ISBN 978–0739114034.
  8. ↑ 8,0 8,1 Service, Robert (2009). History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-first Century. Penguin Books Ltd, páx. 378. ISBN 978–0141037970.
  9. ↑ 9,0 9,1 McCauley, Martin (1997). Who's who in Russia since 1900. Routledge, páx. 48. ISBN 0415138981.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Baylis, Thomas A. (1989). Governing by Committee: Collegial Leadership in Advanced Societies. State University of New York Press, páx. 98. ISBN 978–0887069444.
  11. ↑ 11,0 11,1 Kort, Michael (2010). The Soviet Colossus: History and Aftermath. M.E. Sharpe, páx. 394. ISBN 978–0765623874.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Ulam, Adam (2007). Stalin: The Man and His Yera. Tauris Parke Paperbacks, páx. 734. ISBN 978–1845114221. Error de cita: La etiqueta <ref> ye inválida; el nome «resignation» ta definíu delles vegaes con distintu conteníu
  13. ↑ 13,0 13,1 McCauley, Martin (1997). Who's who in Russia since 1900. Routledge, páx. 105. ISBN 0415138981.
  14. ↑ 14,0 14,1 McCauley, Martin (1997). Who's who in Russia since 1900. Routledge, páx. 117. ISBN 978–0415138981.
  15. ↑ Evans Clements, Barbara (1997). Bolshevik Women. Cambridge University Press, páx. 140. ISBN 978–0521599202.
  16. ↑ Fairfax, Kaithy (1999). Comrades in Arms: Bolshevik Women in the Russian Revolution. Resistance Books, páx. 36. ISBN 978–090919694X.
  17. ↑ Williamson, D.G. (2007). The Age of the Dictators: A Study of the European Dictatorships, 1918–53. Pearson Education, páx. 42. ISBN 978–0582505801.
  18. ↑ Zemtsov, Ilya (2001). Encyclopedia of Soviet Life. Transaction Publishers, páx. 132. ISBN 978–0887383505.
  19. ↑ Noonan, Norma (2001). Encyclopedia of Russian Women's Movements. Greenwood Publishing Group, páx. 183. ISBN 978–0313304386.
  20. ↑ Rogovin, Vadim (2001). Stalin's Terror of 1937–1938: Political Genocide in the USSR. Mehring Books, páx. 38. ISBN 978–1893638049.
  21. ↑ Phillips, Steve (2001). The Cold War: conflict in Europe and Asia. Heinemann, páx. 20. ISBN 978–0435327364.
  22. ↑ Grill, Graeme (2002). The Origins of the Stalinist Political System 74. Cambridge University Press, páx. 72. ISBN 978–0521529360.
  23. ↑ Brown, Archie (2009). The Rise & Fall of Communism. Bodley Head, páx. 59. ISBN 978–1–845–95076–5.
  24. ↑ Rappaport, Helen (1999). Josif Stalin: A Biographical Companion. ABC-CLIO, páx. 95–96. ISBN 978–1576072088.
  25. ↑ Taubman, William (2003). Khrushchev: The Man and His Yera. W.W. Norton & Company, páx. 258. ISBN 978–0393324842.
  26. ↑ Ra'anan, Uri (2006). Flawed Succession: Russia's Power Transfer Crises. Lexington Books, páx. 69. ISBN 978–0739114034.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Chubarov, Alexander (2003). Russia's Bitter Path to Modernity: A History of the Soviet and post-Soviet Eras. Continuum International Publishing Group, páx. 60. ISBN 978–0826413501.
  28. ↑ Brown, Archie (2009). The Rise & Fall of Communism. Bodley Head, páx. 403. ISBN 978–1845950765.
  29. ↑ Baylis, Thomas A. (1989). Governing by Committee: Collegial Leadership in Advanced Societies. State University of New York Press, páx. 98–99, and 104. ISBN 978–0887069444.
  30. ↑ Nikolaevna Vasilʹeva, Larisa (1994). Kremlin Wives. Arcade Publishing, páx. 218. ISBN 978–1559702605.
  31. ↑ White, Stephen (2000). Russia's New Politics: The Management Of a Postcommunist Society. Cambridge University Press, páx. 211. ISBN 978–0521587379.
  32. ↑ Service, Robert (2009). History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-first Century. Penguin Books Ltd, páx. 433–435. ISBN 978–0141037970.
  33. ↑ Service, Robert (2009). History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-first Century. Penguin Books Ltd, páx. 435. ISBN 978–0141037970.
  34. ↑ McCauley, Martin (1998). Gorbachev. Pearson Education, páx. 314. ISBN 978–058243758X.



 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Secretariu_Xeneral_del_Partíu_Comunista_de_la_Xunión_Soviética&oldid=4177256»