Fonoloxía del ido

L'ido ye una llingua derivada del esperantu y sigue en principiu la idea de Zamenhof, el creador d'esti postreru, de «una lletra, un soníu». Pero nel casu del ido, delles lletres son dobles y suélense corresponder coles lletres acentuaes del esperantu.

De siguío amuésase la correspondencia ente les lletres del alfabetu del ido y l'alfabetu fonéticu internacional:

Consonantes				Vocales
Lletra	AFI		Lletra	AFI
b	[b]		a	[a]
c	[ʦ]		y	[y]
ch	[ʧ]		i	[i]
d	[d]		o	[o]
f	[f]		o	[o]
g	[g]
h	[h]
j	[ʒ]
k	[k]
l	[l]
m	[m]
n	[n]
p	[p]
r	[ɾ]
s	[s]
sh	[ʃ]
t	[t]
v	[v]
y	[j]
z	[z]

Acentuación

En cada pallabra, l'acentu recái siempres na penúltima sílaba; sacante en pallabres d'una sola sílaba, o en delles pallabres ensin terminación, que úsense en poesía y cantares pa forzar una pallabra aguda. Diches pallabres nun tienen terminación, pos ésta sustitúyese con un apóstrofu ('); tienen de ser un sustantivu o axetivu. Por casu: Poezio - Poezi'.

Referencies

• Kompleta Gramatiko Detaloza (n'inglés)