Gerard Kuiper

astrónomu d'Estaos Xuníos

Gerard Peter Kuiper ([ˈdʒɛɾəld ˈpiːtɚ ˈkœypər], nome orixinal Gerrit Pieter Kuiper [/ˈχɛrit ˈpitər ˈkœypər]; 7 d'avientu de 1905Tuitjenhorn – 24 d'avientu de 1973Ciudá de Méxicu) foi un astrónomu d'Estaos Xuníos d'orixe neerlandés.[10] Educador activu, como astrónomu tien nel so haber el suxerir la esistencia del denomináu cinturón de Kuiper y el descubrimientu de les llunes Nereida (de Neptunu) y Miranda (d'Uranu).

Gerard Kuiper
Vida
Nacimientu Tuitjenhorn[1]7 d'avientu de 1905[2]
Nacionalidá Bandera de Países Baxos Reinu de los Países Baxos
Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos  (1937 -  1973)[3]
Llingua materna neerlandés
Muerte Ciudá de Méxicu[4]24 d'avientu de 1973[2] (68 años)
Causa de la muerte infartu de miocardiu[5]
Familia
Casáu con valor desconocíu (1936 – m. 1973)[6]
Estudios
Estudios Universidá de Leiden
(setiembre 1924 - 1927) bachiller de ciencies : astronomía
Universidá de Leiden
(1927 - 30 xunu 1933) Philosophiæ doctor : astronomía
Direutor de tesis Ejnar Hertzsprung
Direutor de tesis de Tom Gehrels
Carl Sagan
Tobias C. Owen (en) Traducir
Llingües falaes neerlandés
inglés[7]
Oficiu astrónomu, científicu planetariu, cartógrafuprofesor universitariu
Emplegadores Observatorio Lick (es) Traducir  (agostu 1933 –  agostu 1935)
Observatorio Harvard College (es) Traducir  (agostu 1935 –  agostu 1936)
Observatorio Yerkes (es) Traducir  (agostu 1936 –  agostu 1960)
Lunar and Planetary Laboratory  (agostu 1960 –  avientu 1973)
Premios
Miembru de Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos
Real Academia d'Artes y Ciencies de los Países Baxos
Academia Nacional de Ciencies de los Estaos Xuníos
Cambiar los datos en Wikidata

Biografía

editar

Foi'l mayor de los cuatro fíos del matrimoniu formáu por Gerrit Kuiper y Antje de Vries. Asistió de primeres a la escuela na so pequeña ciudá natal destacar dende'l principiu pola so constancia y bon rendimientu escolar. Tuvo De treslladase más tarde a Haarlem pa poder siguir estudios, matriculándose primeramente nuna institución educativa que lo llevaría a titulase como maestru d'escuela primaria. Pa ser almitíu na Universidá de Leiden, sicasí, tuvo que rindir un exame especial porque provenía d'un tipu d'escuela secundaria que de normal nun conducía a la Universidá. Anque aprobó esti exame con ésitu y pudo inscribise pal semestre académicu qu'empezó en setiembre de 1924, tuvo sometíu al empiezu a cierta discriminación social por llegar a Leiden (una Universidá bien elitista) al traviés d'esta vía tan pocu elegante, amás de nun provenir, como la mayoría de los estudiantes d'esa dómina, d'una familia acomodada. Paralelamente tramitó'l so habilitación como profesor de matemátiques d'escuela secundaria.[10]

Les sos llectures de la obra filosófica y científica de Descartes, según les observaciones astronómiques realizaes con un primer telescopiu pequeñu que recibió de regalu del so güelu y el so padre, motivaren l'interés tempranu de Kuiper pola astronomía.[10]

En 1927 llogró'l bachilleratu en ciencies en Leiden y nel intre siguió colos sos estudios de posgráu, llogrando en 1933 el grau de doctor (Ph.D.) con una tesis alrodiu de sistemes estelares binarios, so la tutoría d'Ejnar Hertzsprung.[10]

Kuiper llegó a los Estaos Xuníos en 1933 onde desenvolvió una carrera granible nel campu de l'astronomía del sistema solar siendo de fechu consideráu como'l padre les ciencies planetaries modernes.

 
Representación del Cinturón de Kuiper

Obra y descubrimientos

editar

Ente los sos trabayos teóricos desenvolvió numberosos aspeutos de la teoría de formación del sistema solar, tales como la formación de planetesimales y el papel desempeñáu polos choques na hestoria primitiva del sistema solar, siendo'l impulsor de la idea de que munchos cráteres terrestres proveníen d'impactos con cuerpos esteriores a la Tierra. Naquellos momentos pensábase que toos ellos yeren d'orixe volcánicu.

Kuiper lideró un importante programa d'astronomía nel infrarroxu dende vuelos a gran altor (12 000 m). Ente los sos munchos descubrimientos de calter observacional cabo destacar los descubrimientos de Nereida, una de les llunes de Neptunu y Miranda una de les llunes d'Uranu. Amás afayó l'atmósfera de Titán y demostró la esistencia de dióxidu de carbonu na atmósfera de Marte. Tamién collaboró nel proyeutu Apollo estudiando la superficie de la Lluna ya identificando posibles llugares d'aterrizaxe pa la misión. Kuiper ye especialmente famosu por suxerir la esistencia d'un cinturón de material cometario remanente de la formación del sistema solar, confirmáu dende 1991 y conocíu na actualidá como Cinturón de Kuiper.

Nel ámbitu académicu foi asesor de los estudios doctorales de Carl Sagan.[11]

Eponimia

editar

Lleven el nome de Kuiper nel so honor:

Referencies

editar
  1. Afirmao en: Gerard P. Kuiper and the Rise of Modern Planetary Science. Páxina: 4. Editorial: University of Arizona Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 26 marzu 2019. Autor: Derek W. G. Sears.
  2. 2,0 2,1 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  3. URL de la referencia: http://www.azarchivesonline.org/xtf/view?docId=ead/uoa/UAMS480.xml.
  4. URL de la referencia: http://www.nasonline.org/publications/biographical-memoirs/memoir-pdfs/kuiper-gerard.pdf. Editorial: Academia Nacional de Ciencies de los Estaos Xuníos.
  5. URL de la referencia: https://www.universetoday.com/91203/gerard-kuiper/.
  6. Afirmao en: Gerard P. Kuiper and the Rise of Modern Planetary Science. Páxina: 39. Editorial: University of Arizona Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 26 marzu 2019. Autor: Derek W. G. Sears.
  7. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  8. URL de la referencia: https://saf-astronomie.fr/en-janssen-prize/.
  9. URL de la referencia: http://aas.org/grants/awards.php. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20101222143454/http://aas.org/grants/awards.php.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 Cruikshank,Dale P. Gerard Peter Kuiper (1905–1973). A Biographical Memoir. National Academy of Sciences, 1993. (Disponible (n'inglés y formatu PDF))
  11. Astrobiografías - Carl Sagan

Enllaces esternos

editar