Nihilismu

El nihilismu (del llatín nihil, "nada") ye la corriente artístico y filosófico que toma como base la negación d'unu o más de los supuestos sentíos de la vida.

El nihilismu suel presentase como nihilismu esistencial, forma na que se sostién que la vida escarez de significáu oxetivu, propósitu, o valor intrínsecu. El nihilismu puede considerase crítica sexual, política y cultural a los valores, costumes y creencies d'una sociedá, na midida na que éstes participen del sentíu de la vida, negáu por felicidá corriente filosófica. El términu nihilista foi creáu pol novelista rusu Iván Turguénev na so novela Padres y fíos (1862): "Nihilista ye la persona que nun s'inclina ante nenguna autoridá, que nun acepta nengún principiu como artículu de fe" y estendióse de manera estraordinaria na sociedá rusa de la segunda metá del sieglu XIX con distintu significáu: pa los conservadores yera ofensivu, pa los llamaos "revolucionarios demócrates" yera una señal d'identidá.

Nietzsche estructuró la conceptualización del términu, pero ésti yá esistía como corriente na antigua Grecia representáu pola Escuela cínica y nel escepticismu.

El nihilismu niega lo que pretenda un sentíu cimeru, oxetivu o determinista de la esistencia yá que dichos elementos nun tienen una esplicación verificable. Sicasí, ye favorable a la perspeutiva d'un aportar constante o concéntricu de la historia oxetiva, ensin nenguna finalidá cimera o llinial. Ye partidariu de les idees vitalistes y lúdiques, de desfacer de toles idees preconcebíes pa dar pasu a una vida con opciones abiertes de realización, una esistencia que nun xire en redol a coses inesistentes.

Nesti sentíu'l nihilismu nun significa creer "en nada", nin pesimismu nin tanto "terrorismu" como suel pensase, magar estes acepciones fuéronse-y dando col tiempu a la pallabra. De toes formes hai autores que al nihilismu, entendíu como negación de too dogma pa dar apertura a opciones infinites non determinaes, llámenlu 039;nihilismu positivu, ente que al sentíu de negación de too principiu éticu que traiga la neglixencia o l'autodestrucción llámenlu 039;nihilismu negativu, anque tamién los conoz como nihilismu activu y nihilismu pasivu.

Una de les referencies más alloñaes atopar nel filósofu sofista Gorgias quien afirmaba: "Nada esiste, si daqué esiste nun ye cognoscible pol home; si fora cognoscible, nun sería comunicable" o na actitú vital del discípulu de Antígenes, Diógenes de Sinope.

Popularización del términu

Anque'l términu foi popularizáu pol novelista rusu Iván Turguénev na so novela Padres y fíos (1862) pa describir les visiones de los emerxentes intelectuales radicales rusos, la pallabra nihilismu foi introducida nel discursu filosóficu per primer vegada por Friedrich Heinrich Jacobi (1743-1819) nuna carta unviada a Fichte en 1799.

Jacobi usó'l términu pa carauterizar el racionalismu, y en particular a la filosofía crítica d'Immanuel Kant col fin de llevar a cabu una reductio ad absurdum según el cual tol racionalismu (la filosofía como crítica) amenorgar a nihilismu, y polo tanto ten de ser evitáu y reemplazáu con una torna a dalgún tipu de revelación o conocencia trascendente.

Los intelectuales que describió Turguénev na so novela yeren principalmente estudiantes de clase alta que taben desilusionaos cola lenta meyora del reformismu. En Padres y Fíos Turguénev escribió "Nihilista ye la persona que nun s'inclina ante nenguna autoridá, que nun acepta nengún principiu como artículu de fe", nel sentíu de persona crítica con tou lo que lu arrodia. El voceru principal d'esta nueva filosofía foi Dmitri Písarev (1840-1868).

La pallabra llueu se convirtió nun términu de burlla pa les xeneraciones nueves radicales. Utilízase de cutiu pa indicar un grupu o filosofía carauterizáu pola falta de sensibilidá moral, creencia na verdá, guapura, amor o cualesquier otru valor y nengún respetu poles convenciones sociales anteriores.

La Escuela Cínica

Los antecedentes históricos del nihilismu tán na Escuela Cínica, fundada en Grecia por Antístenes mientres la segunda metá del sieglu IV e.C. y que'l so mayor representante foi Diógenes de Sinope. Al igual que los nihilistes rusos de mediaos del sieglu XIX, los cínicos criticaben l'orde y la moral de la so dómina por aciu sátires contra la corrupción de los costumes y los vicios de la sociedá griega del so tiempu, y practicando una actitú munches vegaes irreverente: la llamada "anaideia".

Antístenes foi discípulu de Gorgias hasta que decidió fundar la so propia escuela filosófica. Facer nun ximnasiu nes contornes d'Atenes llamáu Cinosargo, que quier dicir "perru blancu". A los sos siguidores empezáronlos a llamar kínicos ("perru", en griegu) yá que los sos comportamientos asemeyar al de los perros. Antístenes vivía según la so propia llei, la qu'él mesmu escoyó pa sigo. Les lleis establecíes, les convenciones sociales nun yeren pa esti sabiu que, como tolos cínicos, despreciaba les normes, les instituciones, les costumes y tou lo que representa una atadura pal home.

Diógenes de Sinope foi discípulu d'Antístenes. Optó por llevar una vida austera y adoptó la indumentaria cínica, como'l so maestru. Dende los sos empiezos n'Atenes amosó un calter apasionáu. Pon en práutica d'una manera radical les teoríes del so maestru Antístenes. Lleva al estremu la llibertá de pallabra, la so dedicación ye criticar y denunciar tou aquello que llinda al homesobremanera les instituciones. Propón una nueva valoración frente a la valoración tradicional y enfréntase constantemente a les normes sociales. Considérase cosmopolita, esto ye, ciudadanu del mundu, en cualesquier parte atopa'l cínicu como na so casa y reconoz esto mesmu nos demás, per tanto'l mundu ye de toos. La lleenda cunta que se desfacer de tolo que nun yera indispensable, inclusive abandonó la so escudiella cuando vio qu'un rapazu bebía agua nel buecu de les manes.

Crates de Tebas yera un ciudadanu adineráu y de bona posición social, qu'arrenunció a tola so fortuna pa faese filósofu cínicu. Foi discípulu de Diógenes y maestru de Zenón de Citio. Crates, a diferencia del so maestru, yera un home atentu y tranquil, que-y valió'l nomatu de "el filántropu", según el de "abrepuertas" porque la xente llamába-y a les sos cases pa pidi-y conseyu y charrar con él. Pa Crates la filosofía llibéra-y de la so esclavitú esterna, tocantes a la familia, la propiedá o'l costumes sociales y llibéralu tamién d'esclavitú interna, de les sos opiniones, calteniendo la so radical llibertá individual.

El nihilismu rusu

Desenvuelvo

El fenómenu cultural rusu conocíu como nihilismu desenvolver mientres el reináu d'Alexandru II (1855-1881), zar de calter lliberal y reformista. La década de los sesenta ye considerada como la década del nihilismu. La perda de la Guerra de Crimea (1854-1856), l'apertura del réxime al esterior (apertura non yá económica, sinón tamién cultural ya ideolóxica) y les relatives llibertaes concedíes pol zar –por casu, en prensa– sirvieron de caldu de cultivu pa esta nueva subcultura. De calter fundamentalmente intelectual, el nihilismu representó una reacción contra les antigües concepciones relixoses, metafísiques ya idealistes. Los mozos nihilistes, retrataos como axataos y cínicos, combatieron y fixeron risión les idees de los sos padres. La so sinceridá rayaba la ofiensa y el mal gustu, y esta actitú foi lo que más paeció definir a esti movimientu. L'actitú despreciatible y negativo quedó perfectamente retratada nel personaxe Bazárov de la novela Padres y fíos d'Iván Turguénev.

Nel estremu sentimentalismu de los padres, estos mozos namái víen una forma de hipocresía. Reparaben cómo los sos románticos padres esplotaben a los sos siervos, maltrataben a les sos esposes ya imponíen una disciplina estricta nos sos llares y, paradóxicamente, depués dedicábense a faer poemes y exhibir un comportamientu risible, como ilustró darréu'l conocíu anarquista Piotr Kropotkin nos sos Memories d'un revolucionariu (1899). "Los nihilistes refugaben y abandonaben, en nome del progresu, tou lo que nun podía ser xustificáu científicamente, como supersticiones, prexuicios y costumes."

Criticaben les posiciones esteticistes nel arte por recrease cola guapura n'astractu y escarecer d'una utilidá social real. Adoptaron tamién una postura ética utilitarista denomada "egoísmu racional" pola cual buscaron redefinir les rellaciones sociales n'ámbitos como l'amistá, l'amor o'l trabayu.

El Rússkoe Slovo: primer etapa (1859-1862)

L'enclín nihilista foi una parte del radicalismu rusu de la dómina. Tuvo'l so mediu d'espresión nuna publicación llamada Rússkoe Slovo (Pallabra Rusa, Русское слово), creada l'añu 1859. Pero nun foi sinón hasta la incorporación del nuevu Dmitri Písarev (1840-1868) l'añu 1860 que la publicación convertir en representativa d'esti enclín. Písarev –a pesar de tener una formación de lletres– dedicar a popularizar les últimes meyores en ciencies naturales, y n'especial en fisioloxía. Los mayores referentes ideolóxicos fueron los materialistes alemanes, denominaos vulgares pol so reduccionismu y estremu determinismu. Destacó'l triunviratu formáu por Büchner, Moleschott y Vogt. Písarev interpretaba les rellaciones personales, afeutives o llaborales ya inclusive el desenvolvimientu históricu, dende una aguada fisiolóxica. N'unu de los sos artículos sobre Moleschott, llegó a afirmar que la hostilidá en redol al progresu yera consecuencia d'una dieta pocu nutritiva y que, al contrariu, una dieta equilibrada conduciría a un desenvolvimientu completu del potencial intelectual. Contrariu al idealismu, Písarev calificaba los ideales d'allucinaciones, por non poder ser esperimentaos por aciu los sentíos. Otra de les bases del movimientu foi'l positivismu, col qu'estos mozos compartieron el so enfotu ilustrador y la so apoloxía de la manera de pensar científicu. Autores positivistes como Comte o Buckle fueron un claru referente de Písarev y otros mozos nihilistes.

Nel so artículu "Bazárov" (febreru de 1862) Písarev identificar col personaxe de Padres y fíos, col que simpatizaba en gran midida, tantu pel so estremu individualismu como pol so proceder científicu. Nesti artículu Písarev defendía que nengún tipu de conocencia o convencimientu tenía de ser aceptáu como artículu de fe. Namái los sentíos podíen constituyir la base pa la construcción de la conocencia, dexando de llau toa especulación y teorización vacida. El métodu científicu, cola observación y l'esperimentación, nutría perfectamente esa necesidá d'asimilar la conocencia fisiológicamente. La concepción sensualista emplegar tamién Písarev pa xustificar la conducta de los individuos. Estos teníen d'emponese por impulsos naturales y por un calculáu egoísmu, despreciando convenciones y tradiciones de too tipu. Los prexuicios y obligaciones relixosos, familiares o sociales debíen tamién ser refugaos. Bazárov convertíase asina nel referente de la publicación. “Si'l bazarovismu ye una enfermedá, ye la enfermedá del nuesu tiempu”, sentenciaba Písarev. El bazarovismu o nihilismu estendíase como'l cólera, y naide podía paralo, espresaba ésti.

Una folada represiva contra les instituciones y publicaciones radicales terminó esi mesmu añu col arrestu de Písarev y el zarru del Rússkoe Slovo (l'intelectual Chernyshevski y “la so” publicación Sovreménnik - El contemporaneu - corrieron la mesma suerte). Písarev protestó dende l'anonimatu contra la campaña represiva y defendió al intelectual Herzen de los llevantos arramaos por un axente zarista llamáu Shedo-Ferroti. Adoptó nesta ocasión un tonu descomanadamente violentu, terminando'l panfletu con una invitación –a los mozos “vivos y frescos”- a l'aniquilación completa de la casa real –“corrupta y podre”. Sicasí, la imprenta illegal foi detectada y les pistes llograes dieron cola identidá de Písarev. L'episodiu terminó cola encarcelación d'ésti na Fortaleza de San Pedro y San Pablo, onde permanecería cuatro años (1862-1866).

A pesar d'esti capítulu, pocos meses dempués dexóse la reapertura del Rússkoe Slovo y foi concedíu a Písarev un permisu pa siguir publicando dende'l presidiu.

El Rússkoe Slovo: segunda etapa (1863-1866)

La segunda etapa de Rússkoe Slovo la marca la incorporación del nuevu Varfoloméi Záitsev (1842-1882) l'añu 1862 y la rotura ideolóxica definitiva d'esta publicación cola otra publicación radical de la dómina, el Sovreménnik (El contemporaneu). Varfoloméi Záitsev siguió una orientación similar a la de Písarev, compartiendo les mesmes bases ideolóxiques qu'ésti. Destacó pol tonu agresivu de los sos escritos. La diverxencia empecipiar cola identificación de Písarev con Bazárov, quien yera vistu por Maksim Antonóvich –unu de los redactores del Sovreménnik- como un personaxe fríu y carente de sentimientos, y una caricatura porcaz de la mocedá de la dómina. Pero foi l'enfrentamientu ente Mijaíl Saltykov-Shchedrín y Záitsev el que determinó finalmente la división. Los mozos nihilistes apaecíen a güeyos del populista Saltykov como una banda de charranes cargaos de pesimismu y negatividad. Y pa Záitsev y Písarev les postures populistes, esto ye, la fe nel llabrador analfabetu ya ignorante como motor de too progresu en Rusia, yeren una soberana babayada. Topetaben igualmente en dellos referentes ideolóxicos. Nel Sovreménnik impúnxose la filosofía hegeliana (concretamente'l hegelianismu d'izquierdes representáu por Feuerbach y la so relixón humanista) y nel Rússkoe Slovo el materialismu vulgar y el cientifismu radical. Pa Písarev y Záitsev la filosofía de Hegel y la dialéutica polo xeneral constituyíen un cúmulu d'astracciones carentes de sentíu.

Los mozos de Rússkoe Slovo carauterizar pol so egoísmu racional”, que se contrapuso al altruísmu y sacrificiu personal que predicaron los integrantes del Sovreménnik y darréu los populistes de la década de los setenta. Nos sos escritos sobre la obra de Darwin, L'orixe de les especies (la traducción rusa salía a la lluz l'añu 1864), Písarev vía xustificáu científicamente esti egoísmu, pos cada especie actuaba namái en función del propiu interés. Záitsev adoptó una postura amestada al darvinismu social, sosteniendo la inferioridá de les races de color inspiráu, sobremanera, por Karl Vogt– y negando que tuvieren una función importante na historia. Otru de los puntos de discutiniu ente les dos publicaciones radicales foi'l referente al arte. Pa Antonóvich, por casu, el placer estéticu yera una necesidá natural. Písarev y Záitsev criticaron, en contraposición, les postures esteticistes nel arte (el llamáu “arte pol arte”) por escarecer d'utilidá social.

Písarev desenvolvió toa una teoría del egoísmu racional que, sobremanera n'artículos como "Realistes" (1864) o "Proletariáu pensante" (1865), convertir en variante del utilitarismu. Per una parte la lliberación de la personalidá”, que nos sos primeros artículos representaba la depuración del propiu ego de too aquello que ye artificial o impuestu por axentes esternos, como deberes y obligaciones. Y por la otra, esta nueva concepción del egoísmu racional, que foi adquiriendo progresivamente un tonu utilitarista, abandonando les concepciones iniciales más hedonistes. Písarev proclamaba en Proletariáu Pensante” que l'egoísmu, concebíu de forma racional, nun tenía porqué tar reñíu col amor pola humanidá, que l'interés individual podía coincidir col bien común. Si los homes y muyeres nuevos dedicar a llabores d'utilidá social – y Písarev vía a los científicos como una nueva vanguardia – les contradicciones quedaben esaniciaes. En "Realistes", Písarev trataba temes como la lliberación de la muyer, la necesaria industrialización en Rusia, la necesidá de divulgadores de ciencies naturales y –n'oposición al enclín populista- lo inútil d'entamar la ida escontra'l pueblu” con tan gran númberu de llabradores analfabetos. Nun yera inda la dómina d'una ilustración masiva”, y lo únicu que podía traer el progresu a Rusia yeren científicos, téunicos y otros proletarios pensantes”.

Les postures sensualistes, positivistes, darvinistes y desaxeradamente egoístes de los mozos del Rússkoe Slovo estremar y enfrentaron, asina, a los integrantes del Sovreménnik, publicación na cual predicábase l'altruísmu y se mitificaba al pueblu, siguiendo la tradición moralista del publicista Nikolái Dobroliúbov, qu'integró tamién esa publicación, y que morrió prematuramente l'añu 1861.

A pesar de que Písarev y Záitsev compartíen munchos puntos de mancomún con Chernyshevski, estremar d'ésti nes sos posiciones. Darréu, Chernyshevski criticó les posiciones positivistes y darvinistes d'esos mozos, anque publicara la so novela "¿Qué faer?" (1863) inspiráu pola nuevu enclín y el so calter moral. Chernyshevski ye conocíu por ser un partidariu del socialismu agrario basáu nel mir o comuña rural rusa. Písarev, sicasí, recibió gran influencia de Saint-Simon y adoptó una postura industrialista. Siempres dende una dimensión apolítica, defendió'l desenvolvimientu económico y social pacíficu al traviés del llabor educativu y modernizadora (industria, teunoloxía, etc.). Záitsev llamentábase del baxu nivel intelectual y educativu del campesinado rusu y, a diferencia de los posteriores populistes, yera escépticu al respective de esta clase social, viendo nel obreru occidental una clase social muncho más avanzada. Záitsev, al igual que'l so compañeru de publicación Nikolái Sokolov, redactor económicu del Rússkoe Slovo, identificar col pensamientu del anarquista francés Pierre Joseph Proudhon.

El zarru de Rússkoe Slovo ya influencies posteriores

Col atentáu del miembru de Naródnaya Volia Dmitri Karakózov (abril de 1866), les publicaciones radicales de la dómina, el Rússkoe Slovo y el Sovreménnik, fueron clausuraes por alimentar enclinos subversivos. A pesar d'esto, Grigori Blagosvétlov, antiguu editor del Rússkoe Slovo, taba autorizáu a publicar en Delo (El Fechu), onde participaron otros componentes del Rússkoe Slovo como Piotr Tkachov o Nikolái Shelgunov que, a diferencia de Písarev y Záitsev, nun yeren representativos del enclín nihilista. Písarev participó nesta publicación, pero tres unes disputes con Blagosvétlov, rompió cola mesma. Morría supuestamente afogáu l'añu 1868. Se hipotetiza col suicidiu (diversos intentos nel pasáu per parte de Písarev faen creíble esta hipótesis). Záitsev, que tenía prohibíu publicar, fuxía al exiliu l'añu 1869, venceyándose a grupos anarquistes suizos. Tamién se xunía a grupos anarquistes suizos Sokolov, antiguu redactor económicu del Rússkoe Slovo, qu'escapaba nel añu 1872 al so cautiverio.

La subcultura nihilista perdía asina'l so mediu d'espresión y los sos principales representantes. Aun así les obres de Pisarev siguieron exerciendo una fascinación importante na mocedá rusa hasta principios del sieglu XX. Llegar a calificar el nihilismu como una etapa de la primer mocedá pola que munchos pasaben. Los siguidores de Písarev (o písarevtsy) fueron criticaos polos miembros de Naródnaya Volia de la década de los setenta. Nikolái Mijáilovski, conocíu poeta radical, vía nesta corriente un egoísmu y un solipsismu contrarios al espíritu populista. El terrorista de Naródnaya Volia Lev Tijomírov criticaba a los siguidores de Písarev por basalo tou n'impulsos personales, inorando al pueblu, y calificaba el nihilismu de pretensión aristocrática, surdida a la solombra d'una nobleza decadente. Más qu'una adautación del utilitarismu inglés a la realidá rusa Tijomírov consideraba que'l nihilismu rusu yera una caricaturización del mesmu, y que'l so pretendíu utilitarismu namái yera una escusa pa la inmoralidá y un llamamientu a la vida disoluta.

Conceutu filosóficu

El nihilismu tien antecedentes bien antiguos y atópase yá en dellos testos filosóficos hebreos, como'l Eclesiastés. Ente otros filósofos qu'escribieron sobre esta materia incluyir a Friedrich Nietzsche y a Martin Heidegger. Nietzsche describió a la cristiandá como una relixón nihilista porque safaba'l desafíu d'atopar sentíu na vida terrenal, y qu'en cuenta de eso crea una proyeición espiritual onde la mortalidá y el sufrimientu yeren suprimíos en cuenta de trescendíos. Nietzsche creía que'l nihilismu yera resultáu de la muerte de Dios, y aportunó en que tenía de ser superáu, dándo-y de nuevu significáu a una realidá monista. Buscó un idealismu pragmáticu en vegada del idealismu cósmicu de Schopenhauer.

Heidegger describió al nihilismu como l'estáu nel que nun queda nada del ser en sí, y argumentó que'l nihilismu sofitar nel reduccionismu del Ser a un meru valor. El nihilismu ye'l procesu que sigue la conciencia del home occidental y que quedaría espresáu nestos trés momentos:

1. El nihilismu como resultáu de la negación de tolos valores vixentes: ye la resultancia de la dulda y la desorientación.
2. El nihilismu como autoafirmación d'esa negación inicial: ye'l momentu de la reflexón de la razón.
3. El nihilismu como puntu de partida d'una nueva valoración: ye'l momentu de la intuición, que queda espresada na voluntá de poder, en quien s'espresa de la mesma el valor de la voluntá.

Al respeutu Heidegger afirma la esistencia de dos tipos de verdá; aquella efectuada por Dios na que tou tien una correspondencia a la idea cola que creáu, y la verdá entendida pol humanu na que tou afacer a la comprensión d'ésti, negando la idea d'una verdá absoluta. Más importante entá para Heidegger "Solo hai verdá en tanto'l Dasein esisti" considera asina que la verdá atópase intrínsecamente rellacionada cola esistencia del propiu ser, y que al perdese esti, los conceutos de la verdá que sintetiza, perder con él. De cuenta que nada tien una esencia o verdá propia, sinón que toma significáu na forma en que'l Dasein concebir, pa volver perdelo una vegada qu'ésti dexa d'esistir.

.

Esta ye la base sobre la qu'hai de construyise, según Nietzsche, la nueva filosofía. L'home provoca, de primeres, la muerte de Dios o la destrucción de los valores caducos. De segundes, l'home toma conciencia plena del fin d'estos valores o de la muerte de Dios y reafítase nella. De terceres, y de resultes de too lo anterior, l'home afayar a sigo mesmu como responsable de la destrucción de los valores o de la muerte de Dios, afayando, coles mesmes, la voluntá de poder, y albidrando la voluntá a lo más valor; asina s'abrir el camín a unos nuevos valores.

Na cultura

Na lliteratura

El términu "nihilismu" foi popularizáu por Ivan Turgenev na so novela Padres y fíos, na cual l'héroe, Bazarov, ye un nihilista que consigue convencer a otros por que se xunten como siguidores a esta filosofía. Solamente l'amor failo duldar sobre los sos principios basaos nel nihilismu.

Antón Chéjov representó'l nihilismu nel so llibru Los trés hermanes. La frase “¿Qué importa?” y les sos variaciones fueron emplegaes polos personaxes en numberoses ocasiones como respuesta a los eventos na novela. El significáu de dalgunos d'estos eventos suxure que los personaxes utilizaben el nihilismu como métodu pa soportar la so realidá. En adición a lo anterior, Chekhov ye conocíu por ser el principal representante del xéneru lliterariu conocíu como “pieza” que se caracteriza por ser hestories que los sos protagonistes tienen un deséu, adquieren la oportunidá d'algamar y por dalgún motivu son incapaces de faelo realidá. Polo qu'estes hestories terminen como empiecen, dando l'apariencia en que “nun pasó nada” mientres la historia. Daqué que por sigo mesmu pue ser interpretáu como un adición de la obra Chekjov al nihilismu, pos la vida de los sos personaxes nun tien significáu en tantu nun hai cambeos aparentes nes sos vides tres el desenvolvimientu de los eventos.

Ayn Rand denunció vehemente al nihilismu como una abdicación de la razón y de la busca de la felicidá, lo qu'ella vía como'l propósitu moral de la vida. Por ello, la mayor parte de los villanos nes sos obres son nihilistes peracabaos. Exemplos d'ello son Ellsworth Mockton Toohey en El manantial quien ye autu-definida como una nihilista y el gobiernu corruptu en La rebelión del atles que los sos miembros tán inconcientemente motivaos pol nihilismu, esto amuésase na representación que fai'l llibru de la sociedá americana cola falsa frase popular “¿Quién ye John Galt?” siendo usáu como una forma griespa de dicir “¿Quién sabe?” o ¨ ¿A quién lu importa?¨ que los personaxes que se rindieron na vida menten constantemente. Les idees filosófiques del autor francés, el marqués de Sade, son comúnmente señalaes como principios de nihilismu.

Nel cine

Trés de los antagonistes de la película “The Big Lebowski” de 1997 son explícitamente descritos como “nihilistes”, sicasí nun se-yos puede ver exhibiendo nengún comportamientu o comentarios nihilistes mientres el filme. Al respeutu de los nihilista, el personaxe Walter Sobchak comenta: “ !Nihilistes¡ Podrézanse. Lo que quiero dicir ye que digan lo que quieran sobre los principios del Nacional Socialismu, güey, pero siquier ye un ethos”.

Na película de 1999 “Matrix” el protagonista Thomas A. Anderson almacena archivos robaos nuna copia vacida de la obra de Jean Baudrillard, Simulacro y simulación, específicamente debaxo del capítulu “Sobre'l nihilismu”. Asina mesmu, l'antagonista principal, el axente Smith tamién ye frecuentemente presentáu como un nihilista, lo que ye más evidente en Matrix: revolución cuando se quexa sobre la paz, l'amor y la xusticia describiéndolos como insignificantes.

La película El club de la llucha tamién esplota los conceutos carauterísticos del nihilismu per mediu de la esploración de los contrastes ente los valores artificiales impuestos pol consumismu y la busca de la felicidá espiritual.

De la mesma, la representación del Joker fecha por Heath Ledger amuesa un amiestu d'idees anarquistes y principios de nihilismu al describise como “un axente de caos” y quemando un cuetu de dineru mientres enuncia que'l crime “nun se trata del dineru. Trátase d'unviar un mensaxe: tou muerre.” Al respeutu, Alfred Pennyworth declara: “Hai homes que nun busquen nada lóxicu, como'l dineru – ellos nun pueden ser mercaos, amedranaos nin convencíos – hai homes que namái quieren ver el mundu amburar”.

Video xuegos

El video xuegu Nier: Automata contién alusiones a Nietzsche y al nihilismu nel so conxuntu. El final del xuegu, conocíu como "Final Y" foi interpretáu numberoses vegaes como'l refugáu del nihilismu esistencia, faciendo que'l xugador refugue la noción un mundu ensin significáu pa poder salvar a los protagonistes del xuegu.

Ver tamién

• Absurdismo
• Amoralismo
• Anomia
• Ateísmu
• Escepticemia
• Escepticismu
• Escepticismu científicu
• Escepticismu relixosu
• Esistencialismu
• Esistencialismu atéu
• Irracionalismo
• Madhyamaka
• Positivismu
• Post-Estructuralismu
• Relativismu moral
• Sofismo
• Vitalismo
• Paradoxa del nihilismu

Bibliografía

• Pereira, N. G. O. (1975). «Challenging the principle of authority: the polemic between Sovremennik and Russkoe Slovo, 1863-1865». The Russian Review 34 (2). ISSN 0036-0341. 
• Rossano Pecoraro, O Niilismo, Rio de Janeiro, Zahar, 2007, ISBN 9788537800171
• Franco Volpi, El Nihilismu, Buenos Aires, Ed. Biblios, 2005, ISBN 9788498410686.
• Rossano Pecoraro, Niilismo y (Pós)Modernidade, Rio de Janeiro-São Paulo, Loyola, 2005, ISBN 8515031345
• Rogers, J.A. (1960). «Darwinism, Scientism, and Nihilism». The Russian Review 10 (1). ISSN 0036-0341. 
• Vicente Serrano Marín (2005). Nihilismu y modernidá. Dialéutica de la antiilustración. Madrid: Plaza y Valdés. ISBN 84-934395-5-3.
• Kropotkin, Petr A. (2005). Memories d'un revolucionariu. Uviéu: Krk Ediciones. ISBN.
• Pozefsky, Peter C. (2003). The Nihilist Imagination. Dmitrii Pisarev and the Cultural Origins or Russian Radicalism. New York: Peter Lang Publishing. ISBN 0-8204-6161-X.
• Venturi, Francu (1975). El Populismu Rusu. Revista d'Occidente. ISBN 84-292-3027-0.
• Turguéniev, Ivan S. (1987). Padres ya Fíu. Alianza Editorial, S. A.. ISBN 84-206-1322-3.

Enllaces esternos

• Wikcionariu tien definiciones y otra información tocante a nihilismu.

N'español

• "Revista NADA" Revista online y en papel sobre nihilismu, cinismu y epicureismu.
• Friedrich Nietzsche. Nihilismu: Escritos póstumos de G. Mayos (UB).
• Los dioses camudaron (de cuenta que tou lo demás yá podría camudar), un artículu de Miguel Ángel Quintana Paz sobre la filosofía nihilista de Gianni Vattimo en cuestiones relixoses.

N'inglés

• "Counterorder"
• Internet Encyclopedia of Philosophy: Nihilism
• "Fathers and Sons" por Ivan Turgenev
• Stanford Encyclopedia of Philosophy: Moral Skepticism, "Skeptical Hypotheses"
• Plantía:Cita NIE

• Datos: Q80968
• Multimedia: Nihilism