Wikipedia

Segunda República Filipina

La Segunda República Filipina, que'l so nome oficial foi República de les Filipines (en Xaponés: フィリピン共和国, tresllit.: Firipin Kyowakoku, en filipín: República ng Pilipinas) y conocida popularmente dientro del país como República Filipina patrocinada per Xapón[1] foi'l réxime políticu instauráu en Filipines ente 1943 y 1945, tres la ocupación poles fuercies xaponeses en 1942 mientres la Segunda Guerra Mundial, en sustitución de la Mancomunidá Filipina que rixera'l país dende 1935 baxu tutelar de los Estaos Xuníos.

Segunda República Filipina
(de 14 ochobre 1943 a 17 agostu 1945)
estáu desapaecíu
Himnu nacional Marcha Nacional Filipina (es) Traducir
Alministración
Capital Manila
Baguió (es) Traducir
Forma de gobiernu unipartidismu
Autoritarismu
República
Llingües oficiales tagalu
Xeografía
Coordenaes 12°N 123°E / 12°N 123°E / 12; 123
Superficie 300000 km²
Demografía
Cambiar los datos en Wikidata

La República foi proclamada tres la ratificación d'una nueva Constitución preparada pola Comisión Executiva de Filipines, l'organismu de gobiernu temporal establecíu en 1942 a instancies de los ocupantes y presidíu pol abogáu Jorge B. Vargas.

N'ochobre de 1943, el Parllamentu escoyó como Presidente de la República a José P. Laurel, políticu graduáu na Universidá de Tokiu destacáu pola so oposición a la política d'Estaos Xuníos.

Nun país ensangrecíu pola llucha de la guerrilla lleal a la Mancomunidá y del Exércitu filipín contra les fuercies xaponeses, el gobiernu de la República exerció'l poder solamente nes árees sol so control xeneralmente per mediu de decretos.[2] A finales de 1944, la Segunda República Filipina, que solamente controlaba 12 de les 48 provincies del país,[3] impunxo la llei marcial y declaró l'estáu de guerra en contra los Estaos Xuníos y l'Imperiu británicu.

Tres el desembarcu en Leyte de les fuercies empobinaes pol xeneral Douglas MacArthur el 20 d'ochobre de 1944 que progresaron hasta la capital Manila, el gobiernu de Laurel viose forzáu al exiliu en Taiwán y dempués en Xapón, onde Laurel proclamó la disolución del réxime tres la rindición incondicional xaponesa en setiembre de 1945.

Antecedentes editar

Invasión xaponesa editar

Xapón llanzó un ataque a les Filipines el 8 d'avientu de 1941, namái diez hores dempués del so ataque a Pearl Harbor.[4] El bombardéu aereu inicial foi siguíu por desembarcar de les tropes de tierra al norte y al sur de Manila.[5] Los que defendíen les tropes filipines y norteamericanes taben sol mandu del xeneral Douglas MacArthur, que fuera llamáu al serviciu activu nel exércitu d'Estaos Xuníos a primeros d'añu y foi designáu comandante de les Fuercies Armaes d'Estaos Xuníos na rexón d'Asia y el Pacíficu.[6] Los sos aviones de comandu fueron destruyíos; les fuercies navales recibieron la orde de retirada; y por cuenta de les circunstancies na rexón del Pacíficu, el refuerzu y el reabastecimiento de les sos fuercies de tierra yeren imposibles.[7] So la presión de la superioridá numbérica, les fuercies de defensa retirar de la península de Bataan y de la islla de Correxidor a la entrada de la badea de Manila.[8] Manila declaróse ciudá abierta pa evitar la so destrucción,[9] foi ocupada polos xaponeses el 2 de xineru de 1942.[10] La defensa de Filipines siguió hasta la cayida definitiva de les fuercies d'Estaos Xuníos y Filipines na península de Bataan n'abril de 1942 y en Correxidor en mayu.[11]

La mayor parte de los 80.000 prisioneros de guerra prindaos polos xaponeses en Bataan viéronse obligaos a realizar la famosa "colái y la muerte de Bataan" a un campu de prisioneros a 105 quilómetros al norte.[11] Miles d'homes, debilitaos pola enfermedá y la malnutrición y trataos con durez polos sos captores, morrieron antes de llegar al so destín.[12] El presidente filipín al momentu de la ocupación, Manuel L. Quezón, y el so vicepresidente, Sergio Osmeña acompañaren a les tropes a Correxidor y más tarde coló a Estaos Xuníos, onde establecieron un gobiernu nel exiliu.[13] MacArthur recibió la orde de retirase a Australia, onde empezó a faer planes pa un regresu a les Filipines.[14]

Independencia editar

 
José P. Laurel siendo juramentado como presidente de Filipines el 14 d'ochobre de 1943.

Antes de la formación de la Comisión preparatoria, los xaponeses dieron a la Comisión Executiva de Filipines (PEC poles sos sigles n'inglés) la posibilidá de poner al país so la dictadura d'Artemio Ricarte, a quien los xaponeses tornaron de Yokohama pa reforzar el so movimientu propagandísticu. Sicasí, la Comisión refugó tal idea y optó por establecer un estáu republicanu. El 8 d'avientu de 1942, prohibiéronse tolos partíos políticos y fundóse la Organización al Serviciu de les Nueves Filipines (en filipín: Kapisanan ng Paglilingkod sa Bagong Pilipinas o KALIBAPI poles sos sigles) que sería'l partíu únicu que rexiría a la nueva república. El Partíu Ganap, partíu pro-xaponés que vía a los nipones como salvadores del archipiélagu, foi absorbíu pol KALIBAPI.[15] Mientres la so primer visita a Filipines el 6 de mayu de 1943, el primer ministru Hideki Tōjō comprometer a devolver la independencia a Filipines como parte de la so propaganda de panasianismo (Asia pa los asiáticos).[16]

Esto llevó al KALIBAPI a crear el Comité Preparatorio de la Independencia de Filipines el 19 de xunu de 1943.[17] Un proyeutu de constitución foi redactáu pol Comité, conformáu por 20 miembros del KALIBAPI.[18] La Comisión, presidida por José P. Laurel,[19] presentó'l proyeutu'l 4 de setiembre,y tres díes más tarde, l'Asamblea xeneral del KALIBAPI ratificar.[18]

Pal 20 de setiembre de 1943, los grupos representativos del KALIBAPI fueron escoyíos como cincuenta y cuatro miembros de la nueva Asamblea Nacional de Filipines. Tres díes más tarde, foi oficilamente establecida la República de Filipines, y José P. Laurel foi escoyíu como tercer Presidente de la República (reconociéndose los mandatos d'Emilio Aguinaldo y Manuel L. Quezón), siendo juramentado xunto col órganu llexislativu'l 14 d'ochobre. L'ex-presidente Emilio Aguinaldo y el xeneral Artemio Ricarte enarbolaron la bandera filipina, la mesma utilizada na guerra ente Filipines y Estaos Xuníos, mientres la ceremonia.[16]

El mesmu día, en contraste col ambiente independentista, la posición d'estáu títere xaponés de la nueva República viose sellada por un "Pactu d'Alianza", que foi robláu ente'l Gobiernu filipín y el Gobiernu xaponés, siendo ratificada dos díes depués pola Asamblea Nacional.[16]

La República editar

Conferencia de la Gran Asia Oriental editar

Artículu principal: Conferencia de la Gran Asia Oriental

La Conferencia de la Gran Asia Oriental (大東亜会議 Dai Tōa Kaigi?) foi un cume internacional celebrada en Tokiu (Xapón) los díes 5 y 6 de payares de 1943, na cual Xapón acoyó a los xefes d'Estáu de los miembros de diversos componentes de la Esfera de coprosperidad del este d'Asia. L'alcuentru tamién recibió'l nome de la Conferencia de Tokiu. La Conferencia encetó poques temes d'importancia, yá que dende'l principiu tuvo destinada a ser un meru preséu propagandísticu, pa ilustrar asina los compromisos panasiáticos del Imperiu xaponés y destacar el so papel como'l "llibertador" d'Asia respeuto del colonialismu occidental.[20]

La conferencia y la declaración formal el 6 de payares foi pocu más qu'un xestu de propaganda diseñada pa consiguir el sofitu rexonal pa la siguiente etapa de la guerra, destacando los ideales de la que se llibró.[21] Sicasí, la Conferencia marcó un puntu d'inflexón na política esterior xaponesa y les sos rellaciones con otres naciones asiátiques. La derrota de les fuercies xaponeses en Guadalcanal (nes Isla Salomón) y una conciencia cada vez mayor de les llimitaciones a encomalo militar xaponesa llevó a la direición civil xaponesa a dase cuenta de qu'un marcu basáu na cooperación, en llugar de la dominación colonial dexaría una mayor movilización de mano d'obra y recursos contra les renacientes fuercies aliaes. Tamién foi l'empiezu de los esfuercios pa crear un marcu que dexe dalgún tipu de compromisu diplomáticu casu de que la solución militar fallara por completu.[21] Sicasí estos movimientos llegaron demasiáu tarde pa salvar l'Imperiu, que se rindió a los aliaos menos de dos años dempués de la conferencia.

Problemes internos editar

 
Los soldaos xaponeses publiquen cartelos instructivos sobre l'idioma xaponés.

En llogrando la so independencia nominal, la nueva República tuvo d'enfrentase a diversos problemes internos: la escasez d'alimentos, ropa y necesidaes básiques yera unu de los principales. El gobiernu de Laurel dio prioridá a esti puntu, y entamó una axencia pa distribuyir l'arroz, a pesar de que la mayor parte del arroz foi confiscado polos soldaos xaponeses. La capital Manila foi unu de los munchos llugares nel país que sufrió d'una grave escasez, principalmente por cuenta de un tifón qu'azotó'l país en payares de 1943. Les persones fueron obligaes a prauticar una economía de subsistencia cultivando raigaños en parceles de tierra privaes.[22] Los xaponeses, col fin d'aumentar la producción d'arroz nel país, traxeron un arroz horai de rápida maduración, que s'utilizó per primer vegada en Taiwán.[23] Esperábase que dichu arroz solucionara la crisis alimenticia del país, pero les agües de 1942 torgaron qu'esto asocediera.[24]

Otru problema al que tuvo d'enfrentase'l gobiernu títere, foi la fuerte presencia militar xaponesa na rexón, lo cual torgaba sostener por enforma tiempu la idea de que la independencia de Filipines yera xenuina.[25] Los xaponeses teníen el control absolutu sobre'l tresporte, les comunicaciones y los medios informativos.[25] Al igual que nos demás países ocupaos, el crime, el saquéu, la corrupción y los mercaos negros yeren reinales.[26] Les condiciones de vida yeren bien males en casi tol país. El tresporte ente les islles foi difícil por cuenta de la falta de combustible. La comida yera bien escasa, con fames y epidemies esporádiques.[27][28]

Los xaponeses intentaron esaniciar toles influencies culturales occidentales y americanes. Esistió una fuerte resistencia local cuando trataron de socavar la Ilesia Católica cola detención de 500 misioneros cristianos. Los filipinos llegaron a sentise moralmente cimeros a la brutalidá xaponesa y refugó les sos meyores.[29] Los periódicos y los medios de comunicación fueron fuertemente censuraos. Los xaponeses intentaron reformar les escueles ya imponer l'idioma xaponés. Formáronse asociaciones de vecinos pa informar sobre la oposición interna.[30]

Invasión aliada y cayida del réxime editar

Artículu principal: Campaña de Filipines (1944-1945)

El 21 de setiembre de 1944, Laurel decretó'l estáu d'emerxencia,[31] y dos díes depués, declaró formalmente la guerra al Reinu Xuníu y a los Estaos Xuníos.[32] Les fuercies aliaes empecipiaron la ocupación del país el 20 d'ochobre, entraron en Manila y lliberar de manera oficial el 3 de marzu de 1945. El gobiernu de la Segunda República treslladar a la ciudá de Baguio.[33] Laurel finalmente partió al exiliu en Xapón, onde declaró la disolución formal del réxime tres la rindición de la potencia asiática, el 17 d'agostu.[33]

Gabinete editar

Ministeriu Nome Periodu
Presidente José P. Laurel 1943–1945
Vicepresidente Benignu S. Aquino 1943–1945
Xefe del Gabinete de Ministros Jorge B. Vargas 1943-1945
Ministeriu d'Agricultura y Comerciu Rafael Alunan 1943–1945
Ministeriu de Salú, Trabayu ya Instrucciones Públiques Emiliano Tria Tirona 1943–1945
Ministeriu de Finances Antonio de las Alas 1943–1945
Ministeriu d'Asuntos Esteriores Claro M. Rectu 1943–1945
Ministeriu de Xusticia Teofilo Sison 1943–1945
Ministeriu d'Educación Camilo Osías 1943–1945
Ministeriu d'Obres Públiques y Comunicaciones Quentin Paredes 1943–1945

Notes editar

  1. ↑ Today in Philippine history, September 4, 1943, the Japanese-sponsored Constitution was signed and ratified
  2. ↑ Agoncillo, History of the Filipín People, p. 392
  3. ↑ Agoncillo, History of the Filipín People, p. 415
  4. ↑ MacArthur General Staff (1994). United States Army: Report of Xeneral MacArthur: The Campaigns of MacArthur in the Pacific Volume I. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  5. ↑ Astor, Gerald (2009). Random House Dixital, Inc.: Crisis in the Pacific: The Battles for the Philippine Islands by the Men Who Fought Them. ISBN 978-0-307-56565-5. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    «Japanese Landings in the Philippines». ADBC (American Defenders of Bataan and Correxidor) Museum. Morgantown Public Library System. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  6. ↑ «Douglas MacArthur». History.com. A&Y Television Networks, LLC.. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  7. ↑ Morton, Louis United States Army: The Fall of the Philippines. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  8. ↑ Morton, Louis (1960). United States Army: Command Decisions. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  9. ↑ Manila an Open City. 28 d'avientu de 1941. http://trove.nla.gov.au/ndp/del/article/59163276. Consultáu'l 25 de marzu de 2013. 
  10. ↑ Manila Occupied by Japanese Forces. 3 de xineru de 1942. http://trove.nla.gov.au/ndp/del/article/17781735. Consultáu'l 24 de marzu de 2013. 
    «Timeline: World War II in the Philippines». American Experience. WGBH. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    Kintanar, Thelma B.; Aquino, Clemen C. (2006). UP Press: Kuwentong Bayan: Noong Panahon Ng Hapon : Everyday Life in a Time of War. ISBN 978-971-542-498-1. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  11. ↑ 11,0 11,1 «Philippines Map». American Experience. WGBH. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    Rottman, Gordon L. (2002). Greenwood Publishing Group: U.S. Marine Corps World War II Order of Battle: Ground and Air Units in the Pacific War, 1939–1945. ISBN 978-0-313-31906-8. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  12. ↑ «The Bataan Death March». Asian Pacific Americans in the United States Army. United States Army. Archiváu dende l'orixinal, el 31 de marzu de 2013. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    «Bataan Death March». History.com. A&Y Television Networks, LLC. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    Dyess, William Y. (1944). University of Nebraska Press: Bataan Death March: A Survivor's Account. ISBN 978-0-8032-6656-8. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    «New Mexico National Guard's involvement in the Bataan Death March». Bataan Memorial Museum Foundation, Inc. Consultáu'l 23 de marzu de 2013.
  13. ↑ Hunt, Ray C.; Norling, Bernard (2000). University Press of Kentucky: Behind Japanese Lines: An American Guerilla in the Philippines. ISBN 978-0-8131-2755-2. Consultáu'l 23 de marzu de 2013.
    Rogers, Paul P. (1990). Greenwood Publishing Group: The Good Years: MacArthur and Sutherland. ISBN 978-0-275-92918-3. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  14. ↑ Rogers, Paul P. (1990). Greenwood Publishing Group: The Good Years: MacArthur and Sutherland. ISBN 978-0-275-92918-3. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    «President Roosevelt to MacArthur: Get out of the Philippines». History.com. A&Y Television Networks, LLC. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
    Bennett, William J. (2007). Thomas Nelson Inc: America: The Last Best Hope, Volume 1: From the Age of Discovery to a World at War, 1492–1914. ISBN 978-1-59555-111-5. Consultáu'l 24 de marzu de 2013.
  15. ↑ William J. Pomeroy, The Philippines: Colonialism, Collaboration, and Resistance, International Publishers Co, 1992, páxs. 113-114
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 (1990) Reader's Digest: Kasaysayan: History of the Filipín People, Volume 7.
  17. ↑ Aluit, Alphonso (1994). Bookmark, Inc.: By Sword and Fire: The Destruction of Manila in World War II, 3 February-3 March 1945.
  18. ↑ 18,0 18,1 «el_dean/lloréu.htm Jose P». Angelfire. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2007.
  19. ↑ «The Philippine Presidency Project». Manuel L. Quezon III, et al.. Archiváu dende l'orixinal, el 3 de marzu de 2009. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2007.
  20. ↑ Gordon, Andrew (2003). The Modern History of Japan: From Tokugawa Times to the Present. Oxford University Press, páx. 211. ISBN 0195110609. Consultáu'l 13 d'abril de 2008.
  21. ↑ 21,0 21,1 *Smith, Ralph (1975). Routledge: Changing Visions of East Asia, 1943-93: Transformations and Continuities. ISBN 0-415-38140-1.
  22. ↑ Joaquin, Nick (1990). Vera-Reyes, Inc.: Manila,My Manila.
  23. ↑ Howe, Christopher. The Origins of Japanese Trade Supremacy: Development and Technology in Asia. ISBN 9780226354866. Consultáu'l 17 de xineru de 2013.
  24. ↑ Halili, M. C. (2004). Philippine History' 2004 Ed. ISBN 9789712339349. Consultáu'l 17 de xineru de 2013.
  25. ↑ 25,0 25,1 «World War 2 Database: Philippines». Consultáu'l 17 de xineru de 2013.
  26. ↑ Dear and Foot, eds. Oxford Companion to World War II pp 877–79
  27. ↑ Satoshi Ara, "Food supply problem in Leyte, Philippines, during the Japanese Occupation (1942–44)," Journal of Southeast Asian Studies (2008) 39#1 pp 59–82.
  28. ↑ Francis K. Danquah, "Japan's Food Farming Policies in Wartime Southeast Asia: The Philippine Example, 1942–1944," Agricultural History (1990) 64#3 páxs. 60–80 in JSTOR
  29. ↑ Alfredo G. Parpan, "The Japanese and the Philippine Church, 1942–45," Philippine Studies (1989) 37#4 pp 451–466.
  30. ↑ Victory Gosiengfiao, "The Japanese Occupation: 'The Cultural Campaign,'" Philippine Studies (1966) 14#2 pp 228–242.
  31. ↑ «PROCLAMATION NON. 29». Archiváu dende l'orixinal, el 27 de xineru de 2013. Consultáu'l 17 de xineru de 2013.
  32. ↑ JOSE P. LLORÉU. «PROCLAMATION NON. 30». Consultáu'l 25 de xineru de 2011.
  33. ↑ 33,0 33,1 Ooi, Keat Gin (2004). ABC-CLIO: Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, Volume 1. ISBN 978-1-57607-770-2. Consultáu'l 27 de xineru de 2011.

Bibliografía editar

  • Agoncillo, Teodoro C. [1960] (1990). History of the Filipín People, 8th edition, Quezon City: Garotech Publishing, p. 22. ISBN 971-8711-06-6.

Ver tamién editar







 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Segunda_República_Filipina&oldid=4136602»