Suecu estándar
El suecu estándar (standardsvenska) fai mención al idioma suecu, faláu y escritu como una llingua estándar. El suecu escritu tien una gran homogenidad a lo llargo de tolos falantes del idioma, sicasí la fonética del idioma varia sensiblemente d'unes zones a otres. Asina se desenvolvieron diversos dialeutos de prestíu alredor de les grandes zones urbanes, como Estocolmu, Gotemburgu y Malmö-Lund. El suecu estándar deriva del dialeutu emplegáu n'Estocolmu.
Na actualidá casi la totalidá de los suecos usen el suecu estándar, y tamién la mayoría de falantes de suecu en Finlandia. El términu standardsvenska úsase casi puramente de forma académica, ente que los non llingüistes usen más comúnmente los términos rikssvenska (suecu nacional), y en menor midida högsvenska (altu suecu). L'altu suecu tenía orixinalmente'l mesmu significáu que suecu nacional, faciendo mención al dialeutu relativu a la capital sueca, pero mientres el Sieglu XX el so significáu camudó pa designar el dialeutu de prestíu propiu de Ḥélsinki.
A diferencia d'otros idiomes, la llingua estándar del suecu nun ye falada de forma totalmente uniforme. Anque sí esiste una uniformidá tocantes a fonoloxía, nun la hai tocantes a fonética. Asina s'acepten trés grandes dialeutos del suecu estándar, el central, el del sur y el de Finlandia. Hai munches variedaes rexonales de la llingua estándar específiques d'árees xeográfiques de distintos tamaños. Estes variedaes reciben con frecuencia inflúi de los dialeutos auténticos, ente que la so estructura gramatical y fonolóxico paezse enforma a los dialeutos del suecu central, que ye'l faláu por más persones. Nos medios de comunicación nun ye estrañu atopar periodistes que falen con un marcáu acentu rexonal, magar la pronunciación más común, que tamién ye considerada la más formal, ye'l suecu estándar central.
Referencies
editar- Bolander, Maria (2002) Funktionell svensk grammatik ISBN 91-47-05054-3
- Engstrand, Olle (2004) Fonetikens grunder ISBN 91-44-04238-8