Wikipedia

Teoría de l'arquiteutura

(Redirixío dende Teoría de l'arquitectura)

La Teoría de l'Arquiteutura ye l'actu de pensar, aldericar, y escribir sobre arquiteutura. La teoría arquitectónica enseñar na mayoría d'escueles d'arquiteutura y ye practicada polos principales arquiteutos del mundu. Delles formes que toma la teoría d'arquiteutura son la conferencia o'l diálogu, el tratáu o llibru, y el proyeutu de papel o Concursu d'arquiteutura entrada de competición. La teoría arquitectónica ye de cutiu didáctica, y los teóricos tienden a caltenese cerca o a trabayar dientro d'escueles. La Teoría de l'Arquiteutura Esistió en dalguna forma dende la antigüedá, y según la publicación fíxose más común, la Teoría de l'Arquiteutura ganó una mayor riqueza. Llibros, revistes, y diarios publicaron un númberu ensin precedentes de trabayos d'arquiteutos y críticos nel sieglu XX. Como resultáu d'esto, los estilos y los movimientos formáronse y eslleieron muncho más rápido que relativamente les maneres perdurables de la hestoria posterior. Ye d'esperar que l'usu d'Internet va fomentar el discursu sobre l'arquiteutura nel sieglu XXI.

Discursu arquiteutónicu del Diccionariu francés ilustráu d'Arquiteutura (1856) por Eugène Viollet-le-Duc

Historia editar

Antigüedá editar

Hai poca información o evidencia importante sobre teoría arquitectónica na antigüedá, hasta'l sieglu I aC, col trabayu de Vitruvius. Esto nun significa, sicasí, que tales trabayos nun esistieron. Munchos trabayos nunca sobrevivieron a l'antigüedá.

Vitruvius foi un escritor Romanu, arquiteutu, y inxenieru activu nel sieglu I aC. Él foi'l teóricu arquiteutónicu más prominente nel Imperiu Romanu conocíu hasta güei, escribiendo De architectura (conocíu güei como Los Diez Llibros d'Arquiteutura), un tratáu escritu en llatín y griegu sobre arquiteutura, dedicáu al emperador Augustus. Probablemente escritu ente 27 y 23 BCE, ye la única fonte contemporánea importante sobre arquiteutura clásica que sobrevivió.[1] Estremáu a diez seiciones o "llibros", cubre casi cada aspeutu de l'arquiteutura Romana, de la planificación de ciudá, los materiales, les decoraciones, templos, suministros d'agua, etc. Rigorosamente define los órdenes clásicos d'arquiteutura. Tamién propón los trés lleis fundamentales que l'arquiteutura tien qu'obedecer, col fin de ser tan consideráu: firmitas, utilitas, venustas, traducíu nel sieglu XVII por Sir Henry Wotton col eslogan inglés la firmeza, comodidá y prestu (significando adecuación estructural, funcional, y guapura). El redescubrimientu del trabayu de Vitruvius' tuvo una influencia fonda n'arquiteutos del Renacimientu, añadiendo subxacente arqueolóxicu al aumentu del estilu d'el Renacimientu, que yá taba en marcha. Arquiteutos de renacencia, como Niccoli, Brunelleschi y Leon Battista Alberti, atopáu en "De Architectura" el so rationale pa llevantar la so caña de conocencia a una disciplina científica.

Edá Media editar

Mientres la Edá Media, la conocencia arquitectónica foi pasáu por trescripción, de la pallabra de falada y téunicamente nes presentaciones de los maestros constructores.[2] Por cuenta de l'aballadora naturaleza de la trescripción, pocos exemplos de teoría arquitectónica fueron escritos nesti periodu de tiempu. La mayoría de los trabayos d'esti periodu yeren teolóxicos, y yeren trescripciones de la biblia, asina que les teoríes arquiteutóniques yeren notes sobre les estructures ellí incluyíes. L'Abá Suger Liber de rebus en administratione sua gestis, foi un documentu arquiteutónicu que remaneció colaArquiteutura gótica. Otru foi'l portafolio de dibuxos de Villard de Honnecourt sobre la década de 1230. Na dinastía China Song, Li Jie publicó'l Yingzao Fashi en 1103, que yera un tratáu arquiteutónicu que codificaba elementos d'arquiteutura china.[3][4]

Renacimientu editar

El primer trabayu grande de la teoría arquitectónica d'esti periodu pertenez a Leon Battista Alberti, De Re Aedificatoria, que asitió a Vitruvius nel nucleu de la tradición teórica más fonda de les edaes modernes. De Alberti, la bona arquiteutura ta validada al traviés de la triada Vitruviana, que define'l so propósitu. Esti tríu caltuvo tola so validez hasta'l sieglu XIX. Una transición importante al sieglu XVII y finalmente a la fase d'Ilustración tuvo asegurada al traviés de la matemática avanzada y l'investigación óptica del célebre arquiteutu y xeómetra Girard Desargues, con una énfasis nos sos estudios en cóniques, perspeutiva y xeometría proyectiva.

Ilustración editar

La Edá de la Ilustración guardó desenvolvimientu considerable en teoría arquitectónica nel continente européu. Nuevos descubrimientos arqueolóxicos (como aquellos de Pompeya y Herculano) impulsaron un nuevu interés na arquiteutura y l'arte Clásico. Asina, el términu neoclasicismu, ejemplificado poles escritures del críticu d'arte prusiano Johann Joachim Winkelmann, surdió pa designar arquiteutura del sieglu XVIII, que buscaba nestos nuevos precedentes clásicos, inspiración pal diseñu d'edificios.[5]

Los teóricos arquiteutónicos más importantes de la Ilustración inclúin a Julien-David Leroy, Abbé Marc-Antoine Laugier, Giovanni Battista Piranesi, Robert Adam, James Stuart, Georg Friedrich Hegel[6] y Nicholas Revett.

Sieglu XIX editar

Una tensión vibrante de Neoclasicismu, heredáu del ensayu seminal de Marc-Antoine Laugier, apurrió'l fundamentu pa dos generación d'actividá internacional en redol a les temes centrales del clasicismu, primitivism y un "regresu a la Naturaleza."

La reacción en contra del dominiu de laArquiectura Neoclásica fíxose patente na década de 1820 con Augustus Pugin, quien apurrió una base moral y teórica pal Resurdimientu de l'Arquiteutura Gótica [Arquiteutura Neogótica], y na década de 1840 John Ruskin desenvolvió esti calter distintivu.

L'escultor americanu Horatio Greenough publicó l'ensayu Arquiteutura americana n'agostu 1843 en qué refugaba la imitación d'estilos antiguos d'edificios y perfiló la rellación funcional ente arquiteutura y decoración. Estes teoríes antemanaron el desenvolvimientu de Funcionalismu en arquiteutura moderna.

Escontra'l fin del sieglu, asocedió un florecimientu de l'actividá teórica. N'Inglaterra, los ideales Ruskin apuntaben a l'apaición de les Artes y movimientu d'Oficios ejemplificado poles escritures de William Morris. Esto de la mesma formó les bases p'Art Nouveau nel Reinu Xuníu, ejemplificado pol trabayu de Charles Rennie Mackintosh, ya influyíu pola Secesión de Viena. Nel Continente, les teoríes de Viollet-le-Duc y Gottfried Semper apurrieron el trampolín pa vitalidá enorme de pensamientu dedicada a la innovación arquitectónica y la renovación de la noción d'estilu. Semper en particular desenvolvió un siguimientu internacional, n'Alemaña, Inglaterra, Suiza, Austria, Bohemia, Francia, Italia y los Estaos Xuníos. La xeneración nacida mientres la tercer metá del sieglu XIX tuvo cautivada en gran midida coles oportunidaes presentaes pola combinación Semper, d'un impresionante algame históricu y una granularidad metodolóxica.En contraste coles más recién, y asina "modernes", tematicamente autu-entamaes actividaes teóriques, esta xeneración nun se xunió a un "movimientu". Ellos paecíen , sicasí, converxer col usu de Semper del conceutu de Realismus, y  polo tanto tán etiquetaos como defensores del realismu arquiteutónicu. Ente los realistes arquiteutónicos más activos tuvieron: Georg Heuser, Rudolf Redtenbacher, Constantin Lipsius, Hans Auer, Paul Sédille, Lawrence Harvey, Otto Wagner y Richard Streiter.

Sieglu XX editar

En 1889 Camillo Sitte publicó Der Städtebau nach seinem künstlerischen Grundsätzen (traducíu del alemán como Planificación de la Ciudá Según los sos Principios Artísticos) cuál nun foi esautamente una crítica de la forma arquitectónica, sinón, una crítica estética (inspirada na planificació de la ciudá medieval y Barroca) del urbanismu del sieglu XIX. Principalmente un trabayu teóricu, tenía un impautu inmediatu na arquiteutura, cuando s'enxareyaben los dos disciplines de l'arquiteutura y la planeación. La demanda yera tan alta qu'apaecieron cinco ediciones n'alemán ente 1889 y 1922 y una traducción francesa salió en 1902. (Nenguna edición inglesa salió hasta que 1945.) Para Sitte, la cuestión más importante nun foi la figura o la forma arquitectónica d'un edificiu sinón la calidá de los espacios urbanos que los edificios zarren colectivamente, siendo'l conxuntu más que la suma de los sos partes. El Movimientu Modernu refugó estos pensamientos y Le Corbusier energéticamente refugó'l trabayu.  Sicasí, el trabayu de Sitte foi revisáu polos arquiteutos y teóricos postmodernos de los años 70, especialmente dempués del so republicación en 1986 por Rizzoli, nuna edición correxida por Collins y Collins (agora publicaos por Dover). El llibru ye de cutiu citáu anacrónicamente güei como vehículu pa la crítica del Movimientu Modernu.

Ve tamién editar

Notes editar

  1. ↑ Kruft, p. 447.
  2. ↑ Evers, Thoenes, et al., p.13.
  3. ↑ Liang Ssu-ch'eng.
  4. ↑ Nancy Shatzman Steinhardt ed.
  5. ↑ Robin Middleton and David Watkin, Neoclassicism and 19th-century architecture.
  6. ↑ Mark Jarzombek, *"The Cunning of Architecture's Reason," Footprint (#1, Autumn 2007), páxs. 31-46.

Referencies editar

  • Reyner Banham. Theory and Design in the First Machine Age. Praeger Publishers, 1960. ISBN 0-262-52058-3
  • Bernd Evers, Christoph Thoenes, et al. Architectural Theory from the Renaissance to the Present. Taschen, 2003. ISBN 3-8228-1699-X
  • Saul Fisher, "Philosophy of Architecture", Stanford Encyclopedia of Philosophy (Fall 2015 Edition), Edward N. Zalta (ed.)
  • K. Michael Hays (ed.). Architecture Theory since 1968. Cambridge: MIT Press, 1998. ISBN 0-262-58188-4
  • Mark Jarzombek, "The Cunning of Architecture's Reason," Footprint (#1, Autumn 2007), pp. 31–46.
  • Stephen R. Kellert, Judith Heerwagen, y Martin Mador (eds.), "Biophilic Design: the Theory, Science, and Practice of Bringing Buildings to Life", John Wiley, New York, 2008. ISBN 978-0-470-16334-4
  • Hanno-Walter Kruft. A history of architectural theory: from Vitruvius to the present. Princeton Architectural Press, 1994. ISBN 1-56898-010-8
  • Harry F. Mallgrave, Modern Architectural Theory: A Historical Survey, 1673-1969. Cambridge University Press, 2005. ISBN 0-521-79306-8
  • Kate Nesbitt. Theorizing a New Axenda for Architecture: An Anthology of Architectural Theory. Princeton Architectural Press, 1996. ISBN 1-56898-054-X
  • Joan Ockman, Edward Eigen. Architecture Culture 1943-1968: A Documentary Anthology. Rizzoli, 1993. ISBN 0-8478-1511-0
  • Nikos Salingaros. "A Theory of Architecture". Umbau-Verlag, 2006. ISBN 3-937954-07-4.
  • Andrea Sauchelli, "On Architecture as a Spatial Art" Nordic Journal of Aesthetic, 43 (2012)
  • Manfredo Tafuri, traducíu por Giorgio Verrecchia. Theories and History of Architecture. Harper & Row, 1968. ISBN 0-06-438580-9
  • Vitruvius, Translation: Morris Hicky Morgan (1960). The Ten Books On Architecture. Dover Publications.

Enllaces esternos editar


 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Teoría_de_l%27arquiteutura&oldid=4162226»