Alfonso Clemente de Aróstegui

Alfonso Clemente de Aróstegui y Cañavate (5 de marzu de 1698, Villanueva de la Jara – 2 d'ochobre de 1774, Madrid), eclesiásticu, xurista, escritor y diplomáticu español.

Alfonso Clemente de Aróstegui
embajador de España ante la Santa Sede (es) 1747 - 1748 ← Troiano Acquaviva d'Aragona - Joaquín Fernández Portocarrero (es) → Consejero de Castilla (es)
Vida
Nacimientu	Villanueva de la Jara, 5 de marzu de 1698
Nacionalidá	España
Muerte	Madrid, 2 d'ochobre de 1774 (76 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Salamanca bachiller (es) Universidá d'Alcalá llicenciatura
Llingües falaes	llatín castellanu
Oficiu	sacerdote, diplomáticu, escritor, abogáu

Biografía

Yera orixinariu d'una familia de poderosos hacendados manchegos asitiaos en Villanueva de la Jara. Foi fíu de Pedro Clemente de Aróstegui y Garrido y d'Isabel Cañavate y Moragón. El so hermanu mayor, Pedro Clemente de Aróstegui, foi amigu del cardenal Portocarrero, tesoreru de la catedral de Toledo y provisor de la diócesis mientres l'episcopáu del infante don Lluis de Borbón, según obispu d'Osma, en que'l so desempeñu morrió.

Pedro llevó a Alfonso consigo a Toledo en 1708 y supervisó los sos primeros estudios; yá yera clérigu de corona y graos en 1711 y tomó los cuatro órdenes menores en setiembre de 1714; dempués pasó a la Universidá de Salamanca onde se graduó de bachiller en 1715 y al añu siguiente llicenciar na d'Alcalá de Henares.

Cola proteición del Cardenal de Astorga y Arzobispu de Toledo llogró la beca d'escolín nel Colexu Mayor de San Ildefonso el 20 de mayu de 1725. Nesi añu y nos siguientes fixo oposiciones a cátedres y en 1728 llogró la de Instituta y dempués la de Decretu na Complutense. El 16 de marzu de 1733 foi nomáu alcalde del crime en Zaragoza y el 20 d'ochobre de 1739 oidor d'esa mesma audiencia. Mentanto, en 1734 publicara en Alcalá una obra de xurisprudencia canónica que-y fixo famosu, la Concordia patoralis super iure diocesanu inter episcopos et praelatos inferiores, obra bien almirada y usada pol canonista Prósperu Lambertini, depués papa col nome de Benedicto XIV (1740-1758). Estudió entós el derechu aragonés y el rei encamentó-y concluyir l'interminable pleitu ente los dos catedrales de Zaragoza. Nesti cometíu tuvo hasta 1744, cuando vacó la plaza d'auditor del tribunal de la Rota en Roma por fallecimientu de la so detentante, Tomás Núñez. El so hermanu consiguió-y esi puestu y coló a ocupalo n'abril de 1745 con otros encargos secretos del monarca español Felipe V, por casu el Patronatu regio universal; llegó'l 30 de xunu y presentóse ante l'embaxador español na corte pontificia, el cardenal Acquaviva.

En 1747, a la muerte del cardenal el 21 de marzu, foi nomáu ministru plenipotenciario interín d'España en Roma; ocupó importantes cargos políticos y relixosos nos Estaos Pontificios. Estableció una Academia Española d'Historia Eclesiástica nel Palaciu d'España de Roma y publicó dalgunes de les sos disertaciones na mesma, por casu D'historia ecclesiae hispaniensis excolenda exhortatio ad hispanos (1747), una exhortación a los españoles por qu'estudiaren la so propia historia eclesiástica. En 1749 delles torpeces al respective de la inclusión d'un llibru filojansenista nel Index librorum prohibitorum fixeron que fuera más tarde sustituyíu nel cargu pol cardenal Joaquín Fernández Portocarrero el 26 de payares de 1748, de quien, por demás, yera un asolapáu adversariu: depués dieron esi puestu en 1750 a Ventura Figueroa. Antes, en 1748, recibiera a la fin les órdenes mayores y el Papa dio-y una canonjía en Cuenca, dignidá a atropar más tarde la d'Abá de Santiago (títulu de párrocu de la Catedral), cola dispensa de tener que morar en Cuenca, pos foi nomáu tamién preláu domésticu del Papa, quien quería tener cerca a tan sabiu xurista.

Volvió sicasí a España pa incorporase al Conseyu de Castiella, pal que foi nomáu conseyeru supernumerario el 18 de setiembre de 1749 y titular el seis de xunetu de 1750, y tamién foi nomáu viceprotector de l'acabante crear Real Academia de Belles Artes de San Fernando en 1752, anque dexó'l cargu un añu dempués; retomar, sicasí, más tarde, dende 1771 hasta la so muerte en 1774. El 9 de xineru de 1753 apaez el so nome na Gaceta nomáu embaxador d'España de Fernandu VI ante Carlos VII de Nápoles, futuru Carlos III d'España, lo que se confirma'l 13 d'abril. Llega'l 3 de xunetu de 1754. El futuru Carlos III va nomar depués caballeru de la Real Orde que lleva'l so nome. El 21 d'avientu de 1756 xube a miembru de la Cámara de Castiella y al Conseyu d'Estáu'l 23 d'ochobre de 1759.

Abandona Nápoles en 1771 y el siete d'agostu d'esi mesmu añu ye nomáu en Madrid Conseyu y Comisaría de Cruzada Comisariu regio de la Santa Cruzada, cargu que consistía n'alministrar el dineru tresferíu de rentes eclesiástiques a la facienda regia por concesión pontificia. Morrió en 1774 y mandó tolos sos llibros al Colexu del Seminariu de Santuyano en Cuenca, dexando amás rentes pa sofitar dos bibliotecarios y les estanteríes correspondientes, y dos beques pa estudiantes.

Obres

• Concordia patoralis super iure diocesanu inter episcopos et praelatos inferiores, Alcalá de Henares, 1734.
• D'historia ecclesiae hispaniensis excolenda exhortatio ad hispanos Roma, 1747.
• Historia de la ciudá d'Osma y de la ereición del so obispáu, escrita en latin por D. Alfonso Clemente de Arostegui, manuscritu.

Bibliografía

• Miguel Jiménez Monteserín, Escontra Cervantes: de los llibros al home. Univ. de Castiella La Mancha, 2005.
• Didier Ozanam, Les diplomates espagnols du XVIIIe siècle: introduction et répertoire biographique [1700-1808], Madrid: Casa de Velázquez, 1998.
• José de Rezabal y Ugarte, Biblioteca de los escritores que fueron individuos de los seis colexos mayores: de San Ildefonso de la Universidá d'Alcalá, de Santa Cruz de la de Valladolid, de San Bartolomé, de Cuenca, San Salvador d'Uviéu, y del Arzobispáu de la de Salamanca, con dellos indices... Madrid: Impr. de Sancha, 1805, p. 74 y ss.

• Datos: Q2834858
• Multimedia: Alfonso Clemente de Aróstegui