Batalla del ríu Órbigo

Batalla del ríu Órbigo
	Parte de guerra gótica de 456 (es)
Fecha	5 ochobre 456
Llugar	Ponte del ríu Órbigo, provincia de Lleón; (actual España)
Coordenaes	42°00′N 5°42′W / 42°N 5.7°O
Resultáu	Victoria visigoda
Belixerantes
Reinu visigodu de Tolosa	Reinu suevu
Comandantes
Teodorico II	Requiario
	[editar datos en Wikidata]

La batalla de Órbigo tuvo llugar en 456 y debe el so nome al ríu Órbigo que foi onde tuvo l'enfrentamientu ente suevos y visigodos. Inda nesti mesmu llugar, a lo llargo de los tiempos, hubo delles otres batalles, ente elles, la que foi trabada nel añu de 900 ente'l rei Alfonso III d'Asturies, llamáu'l Magno (866-910), y les tropes cordobeses del emir 'Abd Allah (888-912). Más tarde (sieglu XIII) construyóse una ponte sobre esti ríu, llamáu Ponte del ríu Órbigo y tamién Ponte del pasu honrosu. Esti nome ye por cuenta de que según la tradición un noble de Lleón, al haber vistu refugaes les sos pretensiones por una dama, decidió enfrentase solo a cientos d'otros caballeros pa dar pruebes del so honor^{[ensin referencies]}. Bien próximu a la ponte, nes márxenes del ríu onde se trabar la batalla ente suevos y visigodos, edificóse'l Hospital de Órbigo pa recordar la memoria de los mancaos de dambos los llaos^{[ensin referencies]} y que fueron trataos naquel exactu llugar. Otres fontes testifiquen que'l referíu hospital foi construyíu p'ayudar a pelegrinos y precisaos^{[ensin referencies]}.

Historia y consecuencies

Los suevos yá fueren convertíos al cristianismu. Gracies a les sos campañes expansionistas y teniendo enfrente a un Imperiu romanu, a estes altures bien debilitáu poles derrotes sufiertes, el Emperador Romanu Avito, tarreciendo una represalia, pide ayuda a Teodorico II de los visigodos. Estos llibren entós una gran batalla contra los suevos nes márxenes del ríu Órbigo (próximu a Astorga), lo que remató cola derrota de los postreros. Teodorico II diríxese dempués colos sos soldaos escontra Bracara Augusta (Braga), onde escalen la ciudá y infringen una nueva derrota a los suevos, concluyendo cola muerte de Requiario. Asina refier el cronista Hidacio:

(...) el Rei de los godos Teodorico, con fuerte exércitu y por designio y orde del emperador Avito, y oponiéndose-y el Rei de los suevos, Requiario, xunto al ríu Orbigo, ye vencíu nel combate entabláu

Hidacio; cron. a.456 -II.VI [852-865] ; SAYAS ABENGOCHEA & Garcia MOROCHO, op. cit., p. 261

De resultes, el reinu estázase y, coles disputes internes, dos reis van gobernar coles mesmes: Frantán (456-57) y Aguiulfo (456-57). En 457 Maldras (457-459) reunifica el reinu pero dos años dempués ye asesináu, víctima d'una combalechadura. El reinu nuevamente estrémase, agora ente Frumario (459-63) y Remismundo (fíu de Maldras) (459-69). Ésti pasa a reinar solo dende 463, mientres coles constantes derrotes y la muerte del socesor de Maldras, Remismungo (459-69) en 469, el reinu cai concluyentemente nun Periodu Escuru, carauterizáu pola falta d'orde y pola escasez de rexistros. Esiste sí una total disgregación y caos que solo va tener fin en 550, cola ascensión de Karriarico.

Reyes probables del Periodu Escuru

Veremundo (469-508?)
Requila II o Réquita II (484-490)
Requiario II (508-?)
Hermenerico II (?)
Riciliano (?)
Teodemundo (520-550)

Ver tamién

Informes y anotaciones

Referencies

Enllaces esternos

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Batalla del ríu Órbigo.