Castru de Pendia

xaceda arqueolóxica, Bien d'Interés Cultural

El Castru de Pendia ye un recintu amuralláu asitiáu nel conceyu de Bual. Foi escaváu nos años cuarenta del sieglu XX por Antonio García y Bellido y Juan Uría Ríu, responsables tamién de les escavaciones arqueolóxiques que se ficieron nel castru de Cuaña, y foi declaráu Monumentu'l 26 de xineru de 1981. El castru ye d'aniciu indíxena y tuvo ocupáu ente los sieglos IV y I enantes de la nuestra era, na Edá del Fierro[1].

Castru de Pendia
castru y centro de visitantes (es) Traducir
Llocalización
País España
Autonomía Principáu d'Asturies
Provincia provincia d'Asturies
Conceyu Bual
Parroquia Serandías
Aldea Pendia
Coordenaes 43°25′55″N 6°46′21″W / 43.432055°N 6.772397°O / 43.432055; -6.772397
Castru de Pendia alcuéntrase n'Asturies
Castru de Pendia
Castru de Pendia
Castru de Pendia (Asturies)
Patrimoniu
Cambiar los datos en Wikidata

Estructura

editar

Les ruines del pobláu asítiense sobre un pequeñu promontoriu rocosu al llau d'unu de los meandros formaos pol ríu Pendia, y pue llegase a elles dende'l pueblu de Pendia, per un estrenchu senderu que dexa a al izquierda’l fosu defensivu qu'aislaba l'asentamientu del restu del cordal.

A la ubicación topográfica d'esti pobláu hai qu'amestar la desproporción ente les sos potentes fortificaciones y el menguáu recintu que protexíen, nel que, arriendes d'ello, apaecen xunto a un pequeñu grupu de cabañes (una docena), dos saunes castreñes asemeyaes a les descubiertes nel castru de Cuaña. Supónse qu'un complexu defensivu de tal envergadura respondía a la necesidá de facer seguru pa los sos habitantes un emplazamientu vulnerable.

Historia

editar

No tocante a la so fundación, varies pieces de gran antigüedá dan idea d'un primer establecimientu prerromanu que, más sero, en dómina romana (sieglos I y II d.C.), sería integráu nun recintu fortificáu mayor. Ye probable tamién qu'hubiese asentamientos tardorromanos y altomedievales.

Referencies

editar
  1. El origen indígena del castro de Pendia, M.S. Marqués, La Nueva Quintana, La Nueva España, 7 d'abril de 2009