Claude Arrieu

compositora francesa (1903–1990)

Louise Marie Simon (30 de payares de 1903VIII Distritu de París y París – 7 de marzu de 1990XIX Distritu de París y París), más conocida como Claude Arrieu, foi una prolífica compositora de musica de cámara, orquestal, vocal y de cine.[4]

Claude Arrieu
Vida
Nacimientu VIII Distritu de París y París[1]30 de payares de 1903[2]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia
Muerte XIX Distritu de París y París[1]7 de marzu de 1990[2] (86 años)
Familia
Madre Cécile Simon
Estudios
Estudios Conservatoriu de París
(1924 -
Llingües falaes francés[3]
Alumna de Marguerite Long
Georges Caussade
Noël Gallon
Jean Roger-Ducasse
Paul Dukas
Oficiu compositora
Premios
Movimientu música clásica
Xéneru artísticu ópera
Instrumentu musical pianu
IMDb nm0037306
Cambiar los datos en Wikidata

Estudió nel Conservatoriu de París, llogrando'l primer premiu de composición en 1932. En 1935 empezó a trabayar pa la Radio Francesa, onde permaneció hasta 1947, cuando se centró na composición. Compositora prolífica, guarda na so música la fluideza y l'elegancia d'estructura que caractericen al neoclasicismu francés, evitando la frivolidá de cutiu concomitante.[5]

Biografía editar

Claude Arrieu estudió música clásica dende temprana edá.[6] En 1924 entró nel Conservatoriu de París, onde estudió pianu con Marguerite Long, contrapuntu con Georges Caussade, harmonía con Noël Gallon, y composición con Jean Roger-Ducasse y Paul Dukas.[7] En 1932 recibió'l primer premiu de composición. [6]

Interesóse especialmente nes obres de Bach y Mozart y, darréu, d'Igor Stravinsky. Sicasí, Gabriel Fauré, Claude Debussy y Maurice Ravel fueron los compositores que más-y inspiraron.[6]

En 1935 xunir a al Serviciu de los programes de la radiodifusión francesa (Service des programmes de la Radiodiffusion française), onde trabayó hasta 1947. Participó nel desenvolvimientu d'una amplia programación, incluyendo les series esperimentales de radiu de Pierre Schaeffer, La Coquille à planètes (1943-1944). En 1949 ganó'l Prix Italia de la RAI pola so obra Frédéric Général.[6]

Tuvo un interés especial na evolución del llinguaxe musical y nos medios téunicos disponibles. Escribió música en tolos estilos, compunxo obres tantu de música pura como de música pa teatru, cine, radio y music hall, apurriendo la so voz en cada situación, dramática o risible, con un gustu particular pol ritmu y les imáxenes. Vivacidad, claridá d'espresión y un sentimientu natural pa la melodía son los sos sellos distintivos.[6]

Obra editar

Arrieu compunxo conciertos pa pianu (1932) y pa dos pianos (1934), dos conciertos pa violín (1938 y 1949), pa flauta (1946), trompeta y cuerdes (1965). Tamién escribió la Petite suite en cinq parties (1945), el conciertu pa quintetu de vientu y cuerdes (1962), la Suite funambulesque (1961), y variaciones pa cuerda clásica (1970).

Música de cámara editar

Ente les sos obres más destacaes pa música de cámara tán el tríu pa vientu madera (1936), la sonatina pa dos violinos (1937) y el cuartetu de clarinetes (1964). La sonatina pa flauta y pianu produció una gran impresión na so primer interpretación al traviés de la radio en 1944 llevada a cabu por Jean-Pierre Rampal y H. Moyens.

Música vocal editar

Anque les obres instrumentales de Arrieu contribuyeron notablemente al so legáu, la so música vocal foi la que más destacó na so carrera. La voz inspirólu p'afaer numberosos poemes a la música, incluyendo trabayos de Joachim du Bellay, Louise Levêque de Vilmorin, Louis Aragon, Jean Cocteau, Jean Tardieu, Stéphane Mallarmé y Paul Éluard. Dalgunos d'ellos inclúin Chansons Bas pa voz y pianu basáu en poemes de Mallarmé (1937); Candide, música pa radiu con testu de Jean Tardieu basaos en Voltaire; y Á la Libération, cantata de siete poemes de Paul Éluard sobre l'amor na guerra.

Producción operística editar

La so primer ópera buffa Cadet Roussel con llibretu de André de la Tourasse foi presentáu na ópera de Marsella el 2 d'ochobre de 1953. En 1960, La princesse de Babylone, una ópera buffa basada na obra de Voltaire y afecha por Pierre Dominica, foi aclamada pola so orixinalidá llírica y espectáculu.

Obres pa cine editar

Ente les sos obres notables pa cine atópense: Les Gueux au paradis (1946), Crèvecoeur (1955), Niok l'éléphant (1957), Merchands de rien (1958), Le Tombeur (1958), y Julie Charles (pa televisión, 1974).

Llista parcial d'obres[7] editar

  • 1932, Alcuerdo pour pianu et orchestre
  • 1934, Partita pour orchestre
  • 1936, Trio pour instruments vent
  • 1938, Alcuerdo pour violon et orchestre
  • 1943, Sonatine pour flûte et pianu (1943);
  • 1943-1944, La Coquille à Planètes œuvre radiophoçnique en cillaboration avec Pierre Schaeffer
  • 1945, Musique de scène pour L ye Gueux au Paradis de G.-M. Martens et A. Obey; créé à Paris au Studio des Champs-Elysées
  • 1947, Musique de scène pour Fête galante de B. Kochno, créé à Paris au Ballets des Champs-Elysées
  • 1947, musique pour le filme les gosses mènent l'enquête•1948, Alcuerdo pour 2 pianu•1948, Frédéric Général, œuvre radiophonique sur un texte de J. Constant
  • 1948, Sonate pour violon et pianu
  • 1949, Alcuerdo pour violon et orchestre
  • 1949, Noé, opéra sur un livret d'A. Obey, créé à Strasbourg
  • 1949, Suite pour cordes•1953, Cadet-Roussel, opéra-bouffe sur un livret d'A. de la Tourasse et G. Limozin, créé à Marseille
  • 1953, Le Chapeau à musique, opérette enfantine en 2 actes sur un livret de Tourrasse et P. Dumaine (Radio-Télévision Française)
  • 1953, Les deux rendez-vous, opéra-comique sur un livret de P. Bertin d'après Gérard de Nerval(1953 Office de Radiodiffusion-Télévision française)
  • 1954, Pièce brève pour trompette et pianu (1954);
  • 1956, musique pour le filme Haute Tension (1956).
  • 1956, Sonate pour violon et pianu
  • 1959, La Cabine téléphonique opéra bouffe en 1 acte sur un livret de M. Vaucaire (radio-Télévision françaçse
  • 1960, Arrangement et insrumentation de Zoroastre, tragédie en musique de Jean-Philippe Rameau, créé à Paris en 1960
  • 1960, La princesse de Babylone, opéra-bouffe sur un livret de (P. Dominique d'après Voltaire, créé en 1960 à Reims
  • 1961, Musique de scène pour le Marchand de Venise de Cl.-A. Puget d'après Shakespeare, créé à Paris au Théâtre de France
  • 1962, Quintette pour instruments vent
  • 1971, Un clavier pour un autre opéra bouffe en 1 acte, sur un livret de Jean Tardieu, créé en Avignon en 1971
  • 1980, Les Amours de Don Perlimpin et Belise en son jardin, imagerie lyrique en 4 tableaux sur un texte de Federico García Lorca, créé en 1980 à Tours
  • Romances sur des textes de Clément Marot, Pierre de Ronsard, Louis Aragon, Max Jacob, Jean Cocteau, Jean Giraudoux, Francis Jammes etc

Cites editar

Pierre Schaeffer escribió: Claude Arrieu ye parte del so tiempu en virtú d'una presencia, un instintu d'eficiencia, una coraxosa fidelidá. Cualesquier que sían los medios, conciertos o cantares, música pa eventos oficiales, conciertos pa la élite o pa un ensame d'espectadores, ella apurrió emoción al traviés d'una téunica impecable y una vixilancia espiritual, atopando'l camín al corazón.[6]

Distinciones editar

Referencies editar

  1. 1,0 1,1 Afirmao en: Archivio Storico Ricordi. Data de consulta: 3 avientu 2020. Identificador del Archivio Storico Ricordi: 9461.
  2. 2,0 2,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. «Feminist in the Concert Hall». Consultáu'l 12 de payares de 2017.
  5. «Oxford Music Online». Consultáu'l 12 de payares de 2017.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 «Wikipedia n'inglés». Consultáu'l 12 de payares de 2017.
  7. 7,0 7,1 [ «Musicologie.org». Consultáu'l 12 de payares de 2017.

Enllaces esternos editar