Destriana

Destriana
Alministración
País	España
Autonomía	Castiella y Lleón
Provincia	provincia de Lleón
Tipu d'entidá	conceyu d'España
Nome oficial	Destriana (es)
Códigu postal	24730
Xeografía
Coordenaes	42°19′39″N 6°05′48″W / 42.3275°N 6.0966666666667°O
	Destriana Destriana (España)
Superficie	56.22 km²
Altitú	877 m
Llenda con	Santiago Millas (es) , Valderrey (es) , Villamontán de la Valduerna (es) , Quintana y Congosto (es) , Castrillo de la Valduerna (es) y Val de San Lorenzo (es)
Demografía
Población	431 hab. (2023); - 224 homes (2019); - 255 muyeres (2019)
Porcentaxe	0% de provincia de Lleón
Densidá	7,67 hab/km²
Más información
Prefixu telefónicu	987
Estaya horaria	UTC+01:00
	aytodestriana.es

Destriana ye un conceyu y villa española de la provincia de Llión, na comunidá autónoma de Castiella y Llión. Atópase na contorna de La Valduerna y cuenta con una población de 431 hab. (2023)^[3]^[4]. Foi'l llugar onde'l rei Ramiro III finó y recibió sepultura nel añu 984. La so ilesia de San Salvador ye un exemplu del estilu románicu. ^[5]^[6]

El llugar atópase pobláu dende la prehistoria, como asoleyen afayos arqueolóxicos realizaos nel Castru. Trátanse de restos d'enterramientos por inhumación ya incineración de dómines prerromana. Calteníense dellos oxetos pertenecientes a dotes funeraries, como fíbules o broches para suxetar la ropa, un hachu de fierro.

En tol valle del ríu Ornia o Guernia (Duerna) asitiábense grupos d'Orniacos pertenecientes a los pueblos astures.

Mientres la Reconquista estes tierres fueron repoblabes gracies al amparu d'una fundación monacal Prebenedictina, so la avocación de San Miguel Arcánxel. Esti monesteriu foi fundáu a principios del sieglu X (ente los años 931-951) pol monarca lleonés Ramiro II (fíu del rei Ordoñu II). El monarca dotó a San Miguel coles propiedaes reales conquistaes a lo llargo de la vega del Duerna.

La importancia qu'algamó esti conventu apréciase en que mientres años foi llugar d'enterramientu para personaxes notables como San Fortiz, obispu d'Estorga (920-931), o'l rei Ramiro III fíu de Sancho'l Gordu y nietu del fundador del Conventu, Ramiro II. El rei Ramiro III tuvo que soportar una rebelión qu'españó contra él en Galicia encabezada pol so primu Vermudo, quien foi coronáu rei de Galicia nel añu 982 como Vermudo II (moteyáu El Gotosu). Vermudo II presentó batalla al rei lleonés en Portiella d'Arenas nel añu 983, con resultancia poca favorable para dambos bandos. Tres la guerra Ramiro III retiróse al monesteriu de Destriana. al amparu del so preceptor Rubesind, abá de San Miguel dende l'añu 970. Ramiro III finó nel añu 984 en plena mocedá (apenes cuntaba con 24 años) y foi soterráu na cortil monacal, probablemente nel sarcófagu de mármol blanco que güei fai les vegaes de «poyu» na entrada de la ilesia d'El Salvador. El rei Ramiro III finó en Destriana el 26 de xunu de 984 y recibió sepultura nel monesteriu de San Miguel na mesma localidá. Dos sieglos más tarde, el rei Fernandu II de Lleón ordenó treslladar el cadabre de Ramiro III dende la ilesia de San Miguel de Destriana hasta la catedral d'Estorga. Nel sieglu XVI perdiérase'l rastru de la so tumba, a pesar de qu'abarruntaben que bien pudiera ser una de los dos qu'había na capiya mayor y que se creía que conteníen los restos de dos infantes.

A mediaos del sieglu XII, el rei Fernandu II, benefactor de les nueves ordes militares que collaboraben nos llabores de reconquista y repoblación, donó la villa y el so términu, que llegaba hasta les poblaciones vecines de Villalís de la Valduerna y Castrotierra, so la Orde de Santiago (Prioratu de San Marcos). Esta orde de caballería exerció mientres sieglos (hasta'l sieglu XIX) un dominiu señorial sobro estes tierres, orixe del blasón asitiáu na Casa de la Encomienda (sieglos XVII-XVIII), que la Orde tenía en Destriana y qu'entá güei exhibe'l relieve del lleón rampante diestra so la cruz de Santiago.

A lo llargo de tol calce del ríu Duerna removiéronse grandes cantidaes de tierra para estrayer oru que s'atopaba nos depósitos alluviales. Tomando como referencia los datos qu'esisten sobro la riqueza aurífera media per metru cúbicu, aproximao estrayxéronse a lo menos más de 1500 quilos d'oru. Destriana tuvo cierta prosperidá económica so l'alministración del Prioratu de San Marcos y el control xudicial de la Inquisición, qu'exhibe'l so escudu d'armes (cruz llatina, espada y pluma) nun edificiu de 1808, asitiándose na so cortil delles cases nobiliaries como demuestren les cases blasonaes de los llinaxes Santuyano, Flórez, Miranda, Osorio y Valcarce.

La so Ilesia de San Salvador (Destriana) ye un exemplu del estilu románicu. Ye un templu románico y mozárabe, construyíu ente los sieglos XI y XII. Tiénense datos de la esistencia d'un templu na zona dende'l sieglu IX, cuando Ramiro II de Llión ordena la construcción d'un monesteriu baxu la advocación de San Miguel por pidimientu de la so esposa, Urraca Sánchez (reina de Llión). Nel añu 987 el monesteriu ye destruyíu por Almanzor y ye necesaria la construcción d'unu nuevu, esta vegada so la advocación de San Salvador. Esti monesteriu, muncho más senciellu, ye'l que llegó a los nuesos tiempos. Amás hai un capitel corintiu del sieglu IV que s'usa como pila d'agua bendito