Wikipedia

Direutoriu d'Omsk

El Direutoriu d'Omsk, que'l so nome oficial foi'l de Gobiernu Provisional de Toles Rusias, foi un efímeru Gobiernu antibolchevique instaláu na ciudá siberiana d'Omsk na seronda de 1918 tres la conferencia d'Ufá celebrada pa tratar d'unificar a los distintos grupos antibolcheviques rusos. Con escasa autoridá efeutiva, foi derrocáu por un golpe militar conservador que trespasó'l poder al almirante Aleksandr Kolchak en payares de 1918.

← Gobiernu provisional rusu
← Gobiernu Provisional de la Rexón d’Amur
← Gobiernu Provisional Siberianu
 Direutoriu d'Omsk
(de 23 setiembre 1918 a 18 payares 1918)		 gobiernu de Kolchak →
gobiernu provisional
Alministración
Xeografía
Cambiar los datos en Wikidata

El Direutoriu foi la resultancia de diverses negociaciones ente les distintes autoridaes gubernamentales antisoviétiques qu'incluyeron tres conferencies celebraes en xunetu, agostu y setiembre de 1918, llevaes a cabu primordialmente pola presión de los Aliaos, que deseyaben la unificación de les fuercies opuestes al Gobiernu de Moscú.

Instaláu n'Omsk a empiezos d'ochobre, la so autoridá efeutiva foi nula y amosóse dependiente de l'alministración y les tropes del Gobiernu Provisional Siberianu (GPS), que práuticamente lu absorbió. Ensin burocracia propia, con poderes mal definíos y ensin fuercies armaes sol so mandu direutu, hubo de vencer pasu ente pasu a les esixencies del conservador GPS hasta qu'una combalechadura d'elementos derechiegos derrocar la nueche del 17 de payares de 1918 ya instauró una dictadura militar col almirante Kolchak al frente.

Antecedentes

editar
 
Ufá en 1910. A los pies de los Urales y última ciudá antes de los mesmos a lo llargo del ferrocarril. En 1918 yera una ciudá de provincies onde s'axuntaron delegaos de los distintos movimientos antibolcheviques pa tratar de formar una autoridá común contra'l Gobiernu d'estos en Moscú.

Ante la meyora de los Exércitos bolxeviques escontra Siberia a empiezos de setiembre de 1918,[1] delegaos de catorce «Gobiernos» y nueve partíos políticos y otres organizaciones[2] axuntar na ciudá d'Ufá pa tratar de formar un frente xuníu contra'l Gobiernu de Lenin,[3] oxetivu que nun llograren hasta entós.[4] Estes autoridaes surdieren ente'l Volga y Vladivostok aprovechando la revuelta de la Lexón Checoslovaca contra les autoridaes soviétiques nel branu.[3] Los dos principales yeren el Komuch, con sede en Samara, y el Gobiernu Provisional Siberianu centráu n'Omsk.[3][2] La iniciativa de la xunta y de la formación d'un nuevu Gobiernu d'unidá nun partió, sicasí, d'estos, sinón de los Aliaos, la Lexón[5] y la «Unión pola Rexeneración de Rusia» (URR),[5] que deseyaben un Gobiernu xuníu rival al soviéticu.[6][7] La Lexón espresara la so desesperación y hartazgo por tener que llevar el pesu de los combates contra los soviéticos mientres les autoridaes ruses antibolcheviques yeren incapaces d'arrexuntase y formar un frente xuníu.[5]

Los intentos anteriores d'unión, celebraos en Cheliábinsk a mediaos de xunetu (15-18 de xunetu de 1918),[8] fracasaren ante les intenses rocees del Komuch y el GPS.[9][8][10][11] Nuevamente axuntaos na ciudá[11] a finales d'agostu[12] (23-25 d'agostu de 1918),[8] les diferencies siguieron.[9][13] La xunta d'Ufá entamárase con escases ilusiones d'ésitu ante l'actitú de les partes nes anteriores, que nin siquier se punxeron d'alcuerdu nel llugar d'esta tercer conferencia ensin la intervención de la presidencia de la segunda.[14]

A pesar d'afitase la so xunta pal 1 de setiembre, el retrasu en llegar de delles delegaciones fizo que la conferencia retardárase una selmana.[15] La conferencia empezó'l 8 de setiembre de 1918[16][14] nel Gran Hotel Siberianu de la sele ciudá, presidida pol socialrevolucionario Nikolái Avkséntiev,[15] antiguu ministru d'Interior del Gobiernu Provisional Rusu y ex-presidente del Preparlamento antes de la Revolución d'Ochobre,[4][2] y daquella miembru destacáu de la Unión pola Rexeneración», y axuntó a cerca de cientu setenta delegaos.[2] Llamando con vehemencia a la unidá, les pallabres d'Avkséntiev recibieron el respaldu de los fechos cuando dos díes más tarde les unidaes de Trotski retomaron Kazán,[17][1][18] y el 14 de setiembre Simbirsk.[2][11] L'Exércitu Popular de Komuch topábase en cantu de la desintegración.[2] Los representantes del GPS allegaron a la conferencia tardíamente el 12 de setiembre,[2][19] con escasa disposición[20] al alcuerdu.[14][11] El Gobiernu d'Omsk non solo nun unvió a los sos ministros a la xunta,[21] sinón que se treslladó'l día de la so inauguración al Alloñáu Oriente rusu[21] pa llograr la reconocencia aliada al so Gobiernu y llograr la subordinación de les autoridaes antibolcheviques de la zona.[8]

La conferencia celebró cinco sesiones, cuatro d'elles plenaries. Na quinta votóse la constitución propuesta por un comité d'espertos y la composición d'un nuevu direutoriu, Gobiernu común que tenía de ser aceptáu por toles delegaciones.[2]

El principal motivu de desalcuerdu ente les partes foi'l papel de l'asamblea constituyente,[22] fundamental pa los socialrevolucionarios y prescindible pa los kadetes, siquier na so composición de 1917.[23][22][24] El papel de l'asamblea deber a la importancia concedida al órganu frente al que tenía de responder el nuevu direutoriu.[22] Tres llargues negociaciones los socialrevolucionarios acabaron venciendo, aceptaron la propuesta de la URR,[22] almitiendo que'l direutoriu fora soberanu y retrasárase la xunta de l'asamblea a xineru o febreru de 1919, con un mínimu cuórum (250 diputaos en xineru o 170 en febreru).[25][26][27][28] Estos términos faíen práuticamente imposible la so xunta.[29]

Una vegada superáu la estorbisa sobre l'asamblea, los distintos delegaos aceptaron dexar el so autoridá a un nuevu organismu unificáu que s'anunció'l 23 de setiembre de 1918: un nuevu «Gobiernu Provisional de Toles Rusias»,[28] formáu por un direutoriu de cinco miembros.[17][29][30][28] La conferencia clausuróse'l 24 de setiembre n'habiendo investido temporalmente al direutoriu col poder supremo nel país.[26] El pactu llogróse namái tres grandes presiones de checoslovacos y Aliaos, tanto sobre la composición del direutoriu como sobre les condiciones alcordaes na conferencia.[28]

El direutoriu

editar

El direutoriu haber de formar socialistes y lliberales.[17][16] Ente los primeres cuntábense'l mesmu Avkséntiev,[28] presidente del mesmu, Nikolái Chaikovski, daquella presidente de l'Alministración Suprema del Norte, con sede n'Arcánxel, y Piotr Vologodski,[28] abogáu socialrevolucionario de Tomsk, presidente del GPS.[17][26] Ente los segundos escoyer al kadete Nikolái Ástrov,[26] entós n'n'Ekaterinodar xunto a Antón Denikin, y al xeneral Vasili Bóldirev,[28] que tenía de mandar los exércitos del direutoriu y yera tamién miembru[28] de la Unión.[17][16][26]

Llueu se vieron atayaos los planes unificadores: Chaikovski refugó'l so nomamientu[31] y caltuvo la so independencia nel Norte, ente qu'Ástrov decidió permanecer[32] nel Sur.[17] Los dos fueron sustituyíos por Vladímir Zenzínov,[26][28] socialrevolucionario que fuera miembru del comité central del sóviet de Petrográu y Vladímir Vinográdov,[26][28] abogáu kadete y antiguu diputáu de la Duma Imperial de Rusia.[17][29]

De toos ellos, Avkséntiev, Zenzínov y Bóldirev pertenecíen a la URR, qu'amosó la so gran influencia aparente, anque'l poder real siguía en manes de los socialrevolucionarios del Komuch y l'Exércitu siberianu que sostenía al GPS.[26]

Evolución

editar

Non solu Chaikovski nel norte y Denikin nel sur caltuvieron la so separación del nuevu Gobiernu teóricamente unificador, sinón que dellos socialrevolucionarios refugaron[33] tamién los resultaos de la conferencia d'Ufa.[34][1] Los conservadores, pela so parte, a pesar d'aceptar teóricamente al nuevu Gobiernu, siguíen esixendo la formación d'una dictadura qu'unificara na práutica a los distintos movimientos antibolcheviques.[34] La delegación menchevique refugó les concesiones sobre l'asamblea constituyente y retiróse.[1] Otros problemes yeren resultáu de la mesma conferencia que creara'l Direutoriu: pa caltener la unidá nun se definiera un programa claru de gobiernu, nun esistía un plan esplícitu de trespasu del poder de les autoridaes antibolcheviques al Direutoriu, nun quedó esclariáu qué entes permaneceríen como autoridaes rexonales subordinaes al Direutoriu y cuál eslleiríense y nun se creara un nuevu funcionariado qu'aplicara les polítiques del Direutoriu.[35] L'allugamientu del Direutoriu tampoco se decidiera mientres la conferencia, y pasaron dellos díes hasta que finalmente se decidió que s'instalaría n'Omsk.[36][33]

La situación del Direutoriu foi precaria dende l'empiezu.[34][16][37][33] Instaláu nun vagón pela rodiada d'Omsk,[16][38][37] daquella ciudá d'intrigues, combalechadures[16] y asesinatos y de gran tensión ente les fracciones socialistes y los conservadores. L'autoridá del direutoriu yera escasa.[34] Nun cuntaba tampoco con fontes de financiamientu estables.[16] La situación recordaba a los últimos díes del Gobiernu d'Aleksandr Kérenski onde una apariencia d'actividá trataba de despintar la falta de poder real del Gobiernu.[16] La so actitú ante les reformes esixíes pola población foi tamién similar: retardar les midíes consideraes conflictives y defender de manera vaga una serie de derechos y normatives que quedaben apostraes ante'l principal oxetivu, la victoria militar sobre los soviéticos, la reunificación del país y la continuación de la guerra contra Alemaña.[39] El Direutoriu nun controlaba tampoco l'alministración[37][33] nin les fuercies armaes.[29][40] Dende l'empiezu'l Direutoriu hubo d'enfrentase a l'autoridá rival del GPS n'Omsk,[40][37] del que dependía por completu.[33] El Direutoriu escarecía de sofitos, tantu de la izquierda como de la derecha, y nun tenía poder dalgunu.[41]

Los miembros del Direutoriu llegaron el 9 d'ochobre de 1918 a la erma estación d'Omsk, onde'l GPS nun unvió a naide a recibi-yos.[40][42] Dende los primeros díes na nueva capital el GPS dio la impresión a los direutores de percibilos como convidaos non deseyaos, y nun apurrió agospiamientu dalgunu, nin accesu a les comunicaciones ensin el so previu consentimientu.[40] Tres el GPS escondíase amás el verdaderu centru de poder n'Omsk, l'Exércitu, que restauró'l códigu militar zarista, a pesar de la oposición de los direutores socialrevolucionarios.[43] El GPS presentó una serie de condiciones qu'indicaben la so intención de caltener la so independencia na rexón y de siguir cola so política hasta'l momentu, amás d'imponer a los sos candidatos pal Conseyu de Ministros[44][45] que tenía de formar el Direutoriu.[46] Ante les insinuaciones de la misión militar británica, llegada a Omsk el 21 d'ochobre de 1918, de que namái si se llograba un rápidu alcuerdu'l Direutoriu podría cuntar cola ayuda británica, este dexó a les esixencies del GPS.[46]

Antes d'eslleise formalmente'l 4 de payares de 1918,[44] el GPS llograra acopar diez de los catorce ministerios creaos pol Direutoriu, incluyendo la presidencia,[45] que s'apurrió a Vologodski.[46][44] Nin un solu ministru provenía de los socialrevolucionarios del Komuch.[47][45] El 6 de payares, eslleiéndose teóricamente'l GPS, ordenóse la disolución del restu de les autoridaes rexonales qu'aceptaren el Direutoriu,[44] lo que concentró tola autoridá de la zona n'Omsk y[44] facilitó un golpe militar.[47]

A finales d'ochobre, la Lexón Checoslovaca yera la única fuercia militar relevante verdaderamente fiel al direutoriu, al que s'ufiertó pa llimpiar la ciudá d'opositores tapaos, ufierta que foi refugáu.[48] El direutoriu nun s'atrevió a usar la fuercia pa reforzar la so posición.[48][49] La necesidá d'utilizar a les tropes cheques y eslovaques na retaguardia pa garantizar un mínimu d'orde debilitó'l frente.[48] Ante la falta de decisión del Direutoriu, la proclamación de la independencia de Checoslovaquia el 28 d'ochobre de 1918 y l'inminente rindición austru-xermana, los checos decidieron abandonar la llucha y tornar a Europa.[48][50]

Cayida

editar

Priváu del sofitu de la Lexón y arrodiáu de conspiradores que deseyaben la so cayida, el derrocamientu del Direutoriu yera cuestión de tiempu.[51] La nueche del 17 de payares de 1918,[52] un grupu d'oficiales cosacos allegaron a la casa del viceministru d'Esteriores, un socialrevolucionario, onde s'atopaben aconceyaos Avkséntiev y Zenzínov[52] y otros destacaos socialrevolucionarios, y arrestar.[51][50][53][54] Treslladaos en camión pela rodiada de la ciudá a un cuartel militar, permanecieron presos en manes de los golpistes.[51][53] Ellí aseguróse-yos que, por pidimientu de los representantes estranxeros, perdonaríase-yos la vida si cooperaben.[55] Los confabulados acusaron a los socialrevolucionarios de conspirar pa derrocar al Direutoriu,[52] como efeutivamente faíen dalgunos d'ellos cercanos a Víctor Chernov, pero l'acusación yera una simple escusa pa l'acción de los conservadores.[50]

La resistencia al golpe foi nula, rindiéndose llueu les escases fuercies lleales al Direutoriu.[55] A pesar de l'aprovecedura ente delles unidaes checoslovaques pola cayida del mesmu,[56] los alcuerdos de Kolchak colos sos principales mandos evitaron la so intervención.[55] Mientres, los representantes aliaos amosaben el so prestu col golpe.[55]

El Gobiernu nomáu pol direutoriu, al escuchar la noticia na madrugada del 18, axuntar con urxencia.[51][57] Ensin detenese demasiáu nes midíes pa entartallar el golpe o lliberar a los miembros del Direutoriu,[57] Vinográdov y Vologodski plantegaron la necesidá d'enllantar una dictadura,[57] moción que foi rápido aprobada pol restu de los miembros del gobiernu.[51] Kolchak, ministru de Defensa[58] y presente na xunta y el xefe del Estáu Mayor propunxeron al xeneral Bóldirev,[58] entós ausente nel frente,[56] pal cargu de dictador, pero la escasa relevancia nacional d'ésti fizo que los ministros, cuasi por unanimidá, escoyeren a Kolchak,[50][59] con importantes conexones colos británicos.[60]

La mañana del 18 de payares de 1918 empezó la dictadura del almirante Aleksandr Kolchak, caudiellu supremu y comandante en xefe de les fuercies armaes.[60] Al empar qu'ordenaba la lliberación y exiliu de los ministros deteníos y la investigación del golpe, xubía a trés de los mandos arreyaos nel acontecimientu: dos fueron xubíos a coronel y el terceru a xeneral de división.[60]

Notes y referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Zayer Rupp, 1997, p. 261.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Smele, 1996, p. 45.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Zayer Rupp, 1997, p. 250.
  4. ↑ 4,0 4,1 Lincoln, 1989, p. 236.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Smele, 1996, p. 35.
  6. ↑ Zayer Rupp, 1997, p. 254.
  7. ↑ Pereira, 1996, p. 92.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Smele, 1996, p. 37.
  9. ↑ 9,0 9,1 Zayer Rupp, 1997, p. 255.
  10. ↑ Wells, 2004, p. 113.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Pereira, 1996, p. 93.
  12. ↑ Wells, 2004, p. 124.
  13. ↑ Wells, 2004, p. 126.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Zayer Rupp, 1997, p. 256.
  15. ↑ 15,0 15,1 Wells, 2004, p. 133.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 Figes, 1998, p. 585.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 Lincoln, 1989, p. 237.
  18. ↑ Wells, 2004, p. 132.
  19. ↑ Wells, 2004, p. 138.
  20. ↑ Wells, 2004, p. 145.
  21. ↑ 21,0 21,1 Wells, 2004, p. 139.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Smele, 1996, p. 46.
  23. ↑ Zayer Rupp, 1997, p. 258.
  24. ↑ Wells, 2004, p. 140.
  25. ↑ Zayer Rupp, 1997, p. 259.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 26,5 26,6 26,7 Smele, 1996, p. 47.
  27. ↑ Wells, 2004, p. 155.
  28. ↑ 28,00 28,01 28,02 28,03 28,04 28,05 28,06 28,07 28,08 28,09 Pereira, 1996, p. 96.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 Zayer Rupp, 1997, p. 260.
  30. ↑ Wells, 2004, p. 154.
  31. ↑ Wells, 2004, p. 171.
  32. ↑ Wells, 2004, p. 181.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 Pereira, 1996, p. 97.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Lincoln, 1989, p. 238.
  35. ↑ Wells, 2004, p. 163.
  36. ↑ Wells, 2004, p. 167.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 Wells, 2004, p. 170.
  38. ↑ Zayer Rupp, 1997, p. 263.
  39. ↑ Pereira, 1996, p. 99.
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Smele, 1996, p. 80.
  41. ↑ Pereira, 1996, p. 9.
  42. ↑ Wells, 2004, p. 169.
  43. ↑ Smele, 1996, p. 81.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 Wells, 2004, p. 188.
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 Pereira, 1996, p. 98.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 Smele, 1996, p. 87.
  47. ↑ 47,0 47,1 Smele, 1996, p. 88.
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 48,3 Lincoln, 1989, p. 239.
  49. ↑ Wells, 2004, p. 174.
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 50,3 Figes, 1998, p. 586.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 51,4 Lincoln, 1989, p. 243.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Pereira, 1996, p. 102.
  53. ↑ 53,0 53,1 Smele, 1996, p. 104.
  54. ↑ Wells, 2004, p. 190.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 Smele, 1996, p. 105.
  56. ↑ 56,0 56,1 Wells, 2004, p. 191.
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 Smele, 1996, p. 106.
  58. ↑ 58,0 58,1 Figes, 1998, p. 587.
  59. ↑ Smele, 1996, p. 107.
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 Lincoln, 1989, p. 244.

Bibliografía

editar




Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Direutoriu_d%27Omsk&oldid=4212900»