Ducáu de Baja Lorena
El ducáu de Baxa Lorena o Baxa Lotaringia (francés: Basse-Lotharingie ); alemán: Herzogtum Niederlothringen formar en 959, tres la división del antiguu ducáu de Lotaringia. Correspondía a la parte norte del mesmu, dende'l ríu Mosela a Frisia. Corresponder na dómina contemporánea col Benelux y partes de Francia y Alemaña.
La creación de Baxa Lotaringia
editarEn 959 el duque Bruno de Colonia, fíu d'Enrique el pajarero, decidió estremar la Lotaringia en dos ducaos: Baxa y Alta Lotaringia (o Baxa y Alta Lorena) nomando al conde Godofredo I de Henao como vice-duque de Baxa Lotaringia. El territoriu tomaba dende'l ríu Escaldia al Elms, y dende el Mar del Norte hasta la ribera del Mosela, hasta la provincia de Colonia. La separación llevada a cabu por Bruno de Colonia reflexaba la realidá d'un ducáu estremáu ente súbditos d'obediencia francesa y obediencia alemana. Dambos ducaos convertir na frontera occidental del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, formáu por Otón I en 962, hermanu de Bruno de Colonia.
Los dos ducaos lotaringios llevaríen vides bien distintes a partir d'entós, namái volviendo unificase de volao de 1033 a 1044 baxu Gotelón I. A la muerte d'ésti en 1044, l'emperador Enrique III, que tarrecía la unificación, decidió designar al fíu primoxénitu de Gozelo, Godofredo el barbudu, como duque de l'Alta Lotaringia, ente que'l so hermanu Gotelón II, como duque de la Baxa Lotaringia. Ante la negativa del emperador de volver unificar la Lotaringia, Godofredo remontóse entós contra la decisión imperial, atacó la Baxa Lotaringia y afaró la ciudá de Verdún en 1045. Ante esto, l'emperador designó a Federico de Luxemburgu como nuevu duque de Baxa Lotaringia en 1046.
División de la Baxa Lorena
editarA partir d'entós el ducáu de Baxa Lorena empezó rápido a difuminarse ente condaos cada vez más autónomos mientres el ducáu de Alta Lorena fortalecía la so propia autoridá, aportando a conocíu a cencielles como Ducáu de Lorena.
Les décades posteriores la significancia del Ducáu foi amenorgándose. Coles Cruzaes y los conflictos imperiales ente Enrique IV y el so fíu Enrique V, el ducáu foi apostáu dende 1100 ente los condes de Limburgu y los de Lovaina.
Tres la muerte del duque Godofredo III de Lovaina en 1190, l'emperador Enrique VI decidió na Dieta aconceyada en Schwäbisch Hall, que'l duque de Baxa Lotaringia, nesi momentu Enrique I de Brabante, tendría namái autoridá ducal dientro de los sos propios territorios, y que'l so títulu confería-y una autoridá honorífica pero non feudal. Puesto que el duque de Baxa Lotaringia nun podía reclamar una xurisdicción mayor que la de los sos propios dominios feudales (el ducáu de Brabante) quebróse l'autoridá territorial de la Baxa Lorena, el duque de Baxa Lorena yá nun yera plenu soberanu del "ducáu de Baxa Lorena" y los feudos imperiales apoderaos pol duque de Brabante recibieron dende entós la demoninación de "Ducáu de Lothier" (o Lothryk).
Estaos socesores
editarUna vegada que l'autoridá ducal dexó de ser efectiva dellos territorios convertir n'independientes. Los más importantes son:
- Arzobispáu de Colonia
- Principáu-Obispáu de Liexa
- Obispáu d'Utrecht
- Obispáu de Cambrai
- Ducáu de Limburgu
- Marquesáu de Ename, o Flandes Imperial
- Marquesáu de Namur
- Condáu de Henao
- Ducáu de Juliers
- Condáu de Guelders
- Ducáu de Kleve
- Condáu d'Holanda
- Condáu de Berg
- Condáu de Loon
Los únicos estaos que quedaron so soberanía del duque de Baxa Lorena (o Lothier) son :
- Marquesáu d'Amberes
- Condáu de Lovaina y Bruxeles
- Ducáu de Brabante
- Abadíes de Nivelles y Gembloux, feudos imperiales
Ver tamién
editar