Eleiciones xenerales d'Italia de 1976
Les eleiciones xenerales d'Italia de 1976 p'anovar la Cámara de Diputaos y el Senáu realizaron el domingu 20 de xunu de 1976.[1]
← 1972 •  • 1979 →
| |||||||||||
| Eleiciones xenerales d'Italia de 1976 630 escaños na Cámara de Diputaos 315 (de 322) escaños nel Senáu d'Italia | |||||||||||
| Domingo 20 de xunu de 1976 | |||||||||||
| Demografía eleutoral | |||||||||||
| Votantes : | 36.671.309 | ||||||||||
| 93.4% | |||||||||||
| |||||||||||
| Primer Ministru d'Italia | |||||||||||
Titular
Aldo Moro |
Elixíu
Giulio Andreotti | ||||||||||
La Democracia Cristiana, que llogró mayoría simple y asitióse como'l partíu más votáu, caltuvo un resultáu similar al de les eleiciones anteriores, con alredor d'un 38%, anque llogró más d'un millón más de votos; El Partíu Comunista Italianu lideráu por Enrico Berlinguer dio un saltu considerable y llogró 7 puntos más que cuatro años antes hasta llograr más d'un 34% y tres millones y mediu de votos más con al respective de les anteriores eleiciones. Nestes eleiciones la edá pa poder votar a la Cámara de Diputaos amenorgar de 21 a 18 años, ente que pal Senáu permaneció nos 25 años. Esta resultancia, más o menos homoxéneu en tol país, confirmó un cambéu d'enclín qu'abría la posibilidá d'un futuru cambéu nel gobiernu italianu. Ante la meyora comunista y los intentos de la Democracia Cristiana de frenalo, los partíos pequeños perdieron gran cantidá de votos, como l'históricu Partíu Lliberal Italianu, que práuticamente sumió. Pola esquierda, dos nueves fuercies fixeron la so apaición: el Partíu Radical, de centru esquierda, que ganara popularidá tres una esitosa campaña mientres el referendu sobre l'abolición de la llei del divorciu de 1974 y el partíu maoísta Democracia Proletaria.
El Partíu Socialista Italianu llogró de nuevu la tercer posición, siguíu de la estrema derecha representada pol Movimientu Social Italianu.
Resultaos editar
Debíu a la gran resultancia collechada pol PCI, munchos políticos «centristes» y el mundu empresarial empezaron a pensar como evitar una posible futura victoria comunista, que podría alloñar al país de la OTAN y averalo a la XRSS. La estratexa de la Democracia Cristiana (DC) consistía n'arreyar gradualmente al Partíu Comunista (PCI) nes polítiques gubernamentales p'asina intentar moderar les sos posiciones, como yá fixera colos socialistes. L'home escoyíu pa encarar la situación y aselar a los poderes económicos foi'l futuru Primer Ministru Giulio Andreotti, anque al contrariu que colos socialistes, Andreotti nun yera un políticu de l'ala izquierda de la DC. El PCI aportó al alcuerdu en 1978, procesu conocíu como Solidaridá Nacional; esti procesu detúvose espectacularmente col asesinatu del antiguu Primer Ministru Aldo Moro poles Brigaes Rojas.[2] El país conmocionar pol asesinatu, y los comunistes tornaron a la total oposición. L'intentu posterior d'integrar nel gobiernu a los socialistes tampoco funcionó, polo que se convocaron nueves eleiciones en 1979.
Cámara de Diputaos editar
| Partíu | Votos | Votos(%) | Escaños | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Democracia Cristiana (DC) | 14.218.298 | +1.219.028 | 38,71 | +0,05 | 263 | -3 | |
| Partíu Comunista Italianu (PCI) | 12.622.728 | +3.550.274 | 34,37 | +7,12 | 227 | +48 | |
| Partíu Socialista Italianu (PSI) | 3.542.998 | +332.571 | 9,65 | +0,04 | 57 | -4 | |
| Movimientu Social Italianu (MSI) | 2.245.376 | -651.386 | 6,11 | -2,56 | 35 | -21 | |
| Partíu Socialista Democráticu Italianu (PSDI) | 1.237.270 | -480.269 | 3,37 | -1,77 | 15 | -14 | |
| Partíu Republicanu Italianu (PRI) | 1.134.936 | +180.339 | 3,09 | +0,23 | 14 | -1 | |
| Democracia Proletaria (DP) | 556.022 | - | 1,51 | - | 6 | - | |
| Partíu Lliberal Italianu (PLI) | 478.335 | -818.770 | 1,30 | -2,58 | 5 | -15 | |
| Partíu Radical (PR) | 394.212 | - | 1,07 | - | 4 | - | |
| Südtiroler Volkspartei (SVP) | 184.390 | +30.626 | 0,50 | +0,04 | 3 | = | |
| PCI – PSI – PdUP | 26.748 | - | 0,07 | - | 1 | - | |
| Otros | 85.960 | - | 0,23 | - | 0 | - | |
| Total | 36.727.273 | 100,00 | 630 | ||||
Senáu de la República editar
| Partíu | Votos | % | Escaños | |
|---|---|---|---|---|
| Democracia Cristiana (DC) | 12.226.768 | 39,27 | 135 | |
| Partíu Comunista Italianu (PCI) | 10.640.471 | 34,17 | 116 | |
| Partíu Socialista Italianu (PSI) | 3.209.987 | 10,31 | 29 | |
| Movimientu Social Italianu (MSI) | 1.780.950 | 5,72 | 15 | |
| Partíu Socialista Democráticu Italianu (PSDI) | 966.771 | 3,10 | 6 | |
| Partíu Republicanu Italianu (PRI) | 846.505 | 2,72 | 6 | |
| Partíu Lliberal Italianu (PLI) | 436.751 | 1,40 | 2 | |
| PLI – PRI – PSDI | 334.995 | 1,08 | 2 | |
| Partíu Radical (PR) | 265.397 | 0,85 | 0 | |
| Südtiroler Volkspartei (SVP) | 158.659 | 0,51 | 2 | |
| PCI – PSI | 52.922 | 0,17 | 1 | |
| DC – RV – UV – UVP – PRI | 22.917 | 0,07 | 1 | |
| Otros | 195.403 | 0,63 | 0 | |
| Total | 31.138.496 | 100,00 | 315 | |
Referencies editar
- ↑ Nohlen, D & Stöver, P (2010) Elections in Europe: A data handbook; páxina 1048. ISBN 978-3-8329-5609-7
- ↑ Otres versiones defenden la participación de la operación Gladio de la OTAN, dientro de la estratexa de la tensión, na muerte de Moro col fin de torgar un gobiernu d'unidá nacional nel que tuvieren los comunistes, lo que pudiera alloñar al país de l'alianza atlántica.
Enllaces esternos editar
Datos: Q1791557
