Emilio Valenciano
Emilio Valenciano Díaz (15 de xineru de 1851, Lluniego – 10 d'ochobre de 1934, Lluniego) foi un abogáu, militar y periodista carlista español, combatiente na Tercer Guerra Carlista y na Guerra de Filipines, asesináu mientres la Revolución d'Asturies de 1934.
Emilio Valenciano | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | Lluniego, 15 de xineru de 1851 |
| Nacionalidá |
 España |
| Muerte | Lluniego, 10 d'ochobre de 1934 (83 años) |
| Estudios | |
| Llingües falaes | castellanu |
| Oficiu | militar |
 | |
Biografía
editarEmilio Valenciano Díaz nació en 1851 en Lluniego (Asturies) nel senu d'una familia carlista. Cursó los sos estudios primarios en casa del so güelu, Antonio Díaz, que yera escribán y notariu. Ente 1860 y 1865 realizó'l Bachilleratu, dempués de lo que estudiaría Derechu na Universidá d'Uviéu, llicenciándose en 1870. El 24 d'abril de 1872, una vegada empecipiada la Tercer Guerra Carlista incorporóse voluntariu a la partida de Viguri, qu'actuaría n'Asturies pero sería prindada poles tropes gubernamentales al cabu de poco tiempu.[1]
Los integrantes de la partida seríen condergaos a 10 años de prisión en Cuba, pero Emilio y otros llograron escapar nun vapor, llegando a Marsella el 29 de xunu de 1873. Darréu cruciaron nuevamente la frontera, reincorporándose nel Exércitu del Norte. Emilio foi recibíu pol reclamante Carlos María de Borbón y destináu a la Tercer Compañía del Primer Batallón d'Álava, adquiriendo'l grau d'alférez. Participó na Batalla de Montejurra, pola que sería condecoráu.
A principios de 1874 foi xubíu a teniente y tomó parte nel intentu carlista de tomar Santander. Tres diverses batalles sería destináu nuevamente a Asturies, coles mires de llograr el llevantamientu de la rexón. Tornaría más tarde a les Provincies Vascongadas, travesando en febreru de 1876 la frontera col exércitu derrotáu, dempués de ser xubíu a capitán.
En 1877 acoyer a l'amnistía y tornó a España, estableciéndose en Madrid, onde exercería d'abogáu. En 1880 viaxaría a Filipines, siendo fiscal, alcalde y capitán del exércitu. Permanecería ellí hasta la perda de los territorios d'Ultramar en 1898, combatiendo na Guerra de Filipines.
Emilio Valenciano y otros carlistes asturianos, según paez, ellaboraron en 1899 n'Uviéu un selmanariu tituláu El Fusil, qu'afalaba al llevantamientu carlista, polo que fueron deteníos y encarcelaos, anque por curtiu tiempu.[2] En 1908 pasó a dirixir n'Uviéu'l diariu carlista Les Llibertaes, periódicu que se publicar hasta 1914.[3] En 1924 Don Jaime nomar xefe de la Comunión Tradicionalista n'Asturies.
Al españar la Revolución d'Asturies de 1934, foi prindáu polos revolucionarios por cuenta de la so destacada militancia tradicionalista, a pesar de la so bien avanzada edá. Dende'l so presidiu escribiría a la so familia:
«Nun Aflixáis. Muerro bien sele porque ye por haber cumplíu col mio deber. Rogái a Dios por mi, pos tengo la seguridá de que voi morrer asesináu. Un fuerte abrazu a toos; yá sabéis que soi vieyu y nun había de vivir enforma tiempu. Adiós. Emilio.»
La nueche del 10 d'ochobre foi lleváu al campusantu, onde sería fusiláu xunto col cura del pueblu. Morrió vitoreando a Cristu Rei y a España.[4]
Obres
editar- Pola mio causa y pol mio Llar. Memories inédites del Comandante de los Exércitos de Carlos VII, D. Emilio Valenciano y Díaz (1934)[5]
Referencies
editar- ↑ «don.html Emilio Valenciano: Asturianos per Don Carlos». Fechos, Anécdotes y Rellatos de Les Guerres Carlistes (28 de payares de 2014).
- ↑ (1999) Homenaxe a Juan Uría Ríu. Universidá d'Uviéu, páx. 555.
- ↑ (1999) Homenaxe a Juan Uría Ríu. Universidá d'Uviéu, páx. 553.
- ↑ Esto, Volume 1,Númberos 26-50. 1934. https://books.google.es/books?id=6EooAQAAMAAJ&q.
- ↑ «Ficha de Pola mio causa y pol mio Llar». Autobiografíes. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-04.
Enllaces esternos
editar- Entrevista a Emilio Valenciano (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
Datos: Q20898215
