José Félix Valdivieso
José Félix Valdivieso y Valdivieso (mayu de 1780, Loja – 8 de xunu de 1856, Quitu), foi un políticu, xurista, caderalgu, y diplomáticu ecuatorianu. Exerció, ente otros cargos, como Alcalde de Quito ente 1822 y 1823, y Xefe Supremu na Rexón Interandina del Ecuador ente'l 13 de xunetu de 1834 y el 18 de xineru de 1835.
José Félix Valdivieso | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Loja, mayu de 1780 | ||
| Nacionalidá |
 Ecuador | ||
| Muerte | Quitu, 8 de xunu de 1856 (76 años) | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá Central del Ecuador | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu, diplomáticu | ||
| Creencies | |||
| Relixón | catolicismu | ||
 | |||
Biografía
editarFoi fíu llexítimu del matrimoniu conformáu por Fernando Valdivieso y Carrera, alcalde del cabildru de Cuenca, y la so esposa Francisca Valdivieso y Valdivieso, dambos naturales de Loja.[1] En 1796 ingresó al colexu de San Luis de Quito, agospiándose en casa del so tíu'l coronel Mariano Guillermo Valdivieso y Valdivieso, que años dempués participó na independencia del Ecuador, na Primer Xunta de Gobiernu Autónoma de Quito y foi vicepresidente de la Xunta de Gobiernu del coronel Carlos de Montúfar y Larrea. En 1801 ingresó a la Universidá de Santu Tomás d'Aquino, en Quito, llogrando naquella, en 1807, el títulu de doctor en xurisprudencia; y, en 1808, el de doctor en derechu canónicu.
Al sobrevenir la sulevación del 10 d'agostu de 1809 foi acusáu poles autoridaes españoles de ser un conspirador peligrosu, sufriendo persecución por ello. En 1821 foi nomáu alcalde ordinariu de cabildru de Loja; y, esi mesmu añu, rector de la Universidá de Santu Tomás d'Aquino, en Quito (convertida más tarde na Universidá Central del Ecuador), cargu qu'exerció hasta 1824 y en que'l so ralu fundó l'Academia de Derechu Práuticu.
Dempués del trunfu independentista na Batalla de Pichincha, el mariscal Antonio José de Sucre nomólu Alcalde de Quito, cargu qu'exerció ente'l 25 de mayu de 1822 y el 31 d'avientu de 1823.[2] Mientres el so alministración publicaron delles proclames en favor de la Independencia, rindiéronse homenaxes a Sucre y Bolívar y restauróse el parque L'Alamea, que s'atopaba destruyíu por gochos, reses y otres besties que alli pastiaben.[2]
En 1828 foi electu diputáu por Loja a la Convención de Ocaña integrando la minoría bolivariana que'l 10 de xunetu retirar d'ella, dexándola ensin quórum p'asina favorecer la dictadura del Llibertador Simón Bolívar, quien lo premió, pola so aición, designándolo miembru del Conseyu d'Estáu, cargu qu'ocupó hasta 1829.
En 1830 ayudó al Xeneral Juan José Flores a biforcar el Distritu del Sur de la Gran Colombia, nomándolo'l so ministru secretariu d'Estáu en tolos portafolios, menos nel de guerra que foi confiáu al Xeneral Antonio Martínez Pallares. En 1833, en circunstancies en que la oposición habíase insurreccionado en contra del réxime, estremar de Flores por motivos de calter personal, los mesmos que darréu fueron amontándose hasta alloñalos políticamente.
En 1834 integró la oposición contra la dominación floreana que, el 12 de xunu de 1834, sulevar en contra del réxime proclamando en Otavalo y Ibarra la so xefatura suprema, la que foi sofitada rápido por tola población del interior del país que reconocieron y aceptaron el so mandu. Nesa redolada convocó a una convención que se rexuntó en Quito'l 7 de xineru de 1835, en momentos en que'l Xeneral Flores, depués de proclamar en Guayaquil la xefatura suprema del Dr. Vicente Rocafuerte, treslladar col so exércitu escontra la rexón interandina del Ecuador pa tomar el control de tol país.[3] Ante la inminente guerra civil, designó al mandu de les fuercies del exércitu al Xeneral Isidoro Barriga, pa frenar la meyora de Flores escontra Quito.
El 19 de xineru de 1835 los batallosos enfrentar na Batalla de Miñarica, venciendo les huestes de Flores, dirixíes pol Xeneral Juan Otamendi, les qu'aniquilaron al exércitu del gobiernu de Quito. Al conocer Valdivieso el desenllaz de la batalla, eslleió la convención y se asiló en Provincia de Pasto, territoriu de la República de la Nueva Granada.
En 1837 pudo retornar al Ecuador gracies a la intervención del Congresu pero en marzu de 1838 comprometíu nun movimientu insurrectu en contra del réxime del Dr. Vicente Rocafuerte, foi prindáu y nuevamente desterráu, hasta la conclusión de dichu gobiernu, en 1839. En 1841 asistió como senador al Congresu Ordinariu que s'axuntó en Quito dende'l 15 de xineru hasta'l 3 de marzu, siendo escoyíu pa presidir felicidá cámara llexislativa.
En 1842, el Xeneral Flores atopándose nuevamente nel poder, sopesando como más substancial el so talentu que les diferencies que los alloñaben, nomar Ministru Plenipotenciario del Ecuador con cuenta de que s'encargue col so par peruanu de solucionar toles cuestiones entá irresueltas ente los dos estaos. En 1843 foi escoyíu diputáu a la convención que sesionó en Quito dende'l 15 de xineru hasta'l 14 d'abril, siendo nomáu Presidente de la comisión permanente.
En 1845, al españar en Guayaquil la revolución marcista, por cuenta de que'l presidente Flores atopábase ausente de la capital del país, una y bones ésti habíase treslladáu pela rodiada de Babahoyo, atrincherándose na facienda “La Elvira” col fin d'enfrentar a los revolucionarios; y, que'l vicepresidente Dr. Francisco de Marcos tamién se topaba ausente al atopase en Guayaquil; Valdivieso na so calidá de Presidente del poder llexislativu, expedió un decretu per mediu del cual fíxose cargu del poder executivu.
Depués de que fuera suscripto el Tratáu de La Virginia”, al trunfar la revolución marcista, tornó'l mandu a favor del nuevu gobiernu de Guayaquil integráu polo triunviros José Joaquín de Olmedo, Vicente Ramón Roca y Diego Noboa.
En 1849 sofitó al gobiernu provisional del vicepresidente Manuel de Ascázubi del cual, al añu siguiente, alloñóse. El 10 de xunu de 1850 presidió la Xunta que, tres curtia deliberación, confirmó'l pronunciamientu que proclamó la Xefatura Suprema de Diego Noboa, interviniendo, amás, nel nomamientu de les autoridaes pal nuevu réxime.
Fallecimientu
editarRetiráu de l'actividá política, morrió en Quito, el 8 de xunu de 1856.
== Matrimoniu == En 1817, por aciu poder, casóse cola so prima segunda Catalina Valdivieso Sánchez, en Quito. == Matrimoniu == Nel 1817, attraverso il potere, sposò la sua cugina di secondo grado Catalina Valdivieso Sánchez, a Quito.
- CRISTINA AGUILERA YE UNA DE LES DESCENDENTES .
Referencies
editar- ↑ «Pérez Pimentel, Rodolfo: Diccionariu Biográficu Ecuador, tomu 15 - José Félix Valdivieso». Archiváu dende l'orixinal, el 2019-12-29.
- ↑ 2,0 2,1 Gomezjurado Zevallos, Javier (2015) Quito: Historia del Cabildru y la Ciudá, primer (en castellanu), Institutu Metropolitanu de Patrimoniu, páx. 295. ISBN 978-9942-20-821-7.
- ↑ Pareja Diezcanseco, Alfredo (1946) Curtiu Historia del Ecuador, Tomu II. Ecuador FBT, páx. 11. ISBN 9978-80-078-2.
Bibliografía
editar- Avilés Pinu, Efrén: Enciclopedia del Ecuador – Valdivieso, Dr. José Félix
Enllaces esternos
editarVer tamién
editar
| Predecesor: Desconocíu |
 25 de mayu de 1822 - 31 d'avientu de 1823 |
Socesor: Manuel Larrea |
| Predecesor: Esteban Febres Cordero |
.svg) 23 de setiembre de 1830 - 11 de xunetu de 1833 |
Socesor: Víctor Félix de Sanmiguel |
| Predecesor: Juan José Flores (Presidente del Ecuador) |
(Presidente de facto) 13 de xunetu de 1834 - 18 de xineru de 1835 |
Socesor: Vicente Rocafuerte (Presidente del Ecuador) Roberto de Ascásubi (Presidente de la Cámara de Representantes) |
| Predecesor: Pedro José de Arteta |
.svg) 15 de xineru de 1841 - 3 de marzu de 1841 |
Socesor: Francisco Eugenio Tamariz (Presidente de la Convención Nacional) |
| Predecesor: Francisco Eugenio Tamariz |
.svg) 1843 - 1843 |
Socesor: Pablo Merino (Presidente de la Convención de 1845) |
Datos: Q2158199
