Wikipedia

Ciudá Prohibida

La Ciudá Prohibida ye un complexu palaciegu asitiáu en Beixín, capital de China. Mientres cuasi quinientos años, dende la dinastía Ming hasta'l final de la dinastía Qing, foi la residencia oficial de los emperadores de China y la so corte, según centru ceremonial y políticu del Gobiernu chinu. Na actualidá ye una atraición turística qu'alluga'l Muséu del Palaciu.

Palacios imperiales de les dinastíes Ming y Qing en Beixín y Shenyang
Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
Llugar  China
Criterios Cultural: i, ii, iii, iv
Referencia 439bis
Inscripción 1987 (XI Sesión)
Estensiones 2004
Área Asia y Oceanía
Cambiar los datos en Wikidata

Construyíu ente 1406 y 1420 por orde del emperador Yongle, el complexu actual consta de 980 edificios y ocupa una superficie de 72 hai.. El conxuntu ejemplifica l'arquiteutura palacial tradicional de China[1] ya influyó nel desenvolvimientu cultural y arquitectónico d'Asia oriental y otres partes del mundu, polo que la Ciudá Prohibida foi declarada Patrimoniu de la Humanidá en 1987.[1] Amás, ta consideráu pola Unesco como'l mayor conxuntu d'estructures antigües de madera nel mundu.

Dende 1925 la Ciudá Prohibida ta xestionada pol Muséu del Palaciu, que cunta con una estensa coleición d'obres d'arte y oxetos que pertenecieron a les coleiciones imperiales de les dinastíes Ming y Qing. Parte de l'antigua coleición del muséu atópase güei nel Muséu Nacional del Palaciu en Taipéi, pos dambos museos pertenecieron a la mesma institución y estremáronse tres la Guerra Civil China.

Nome

editar

El nome común n'español, «La Ciudá Prohibida», ye una traducción del nome chinu Zijin Cheng (en chinu, 紫禁城; en pinyin, Zǐjìnchéng, lliteralmente «Ciudá Púrpura Prohibida»).[2] El nome de «Zijin Cheng» ye una denominación con significáu en munchos niveles: Zi, o «púrpura», referir a la Estrella Polar, que na antigua China llamábase Estrella Ziwei, y en astroloxía china yera la casa del Emperador Celestial. La rexón celestial circundante, la Cortil Ziwei (安德森), yera'l reinu del Emperador Celestial y la so familia. La Ciudá Prohibida, como residencia del emperador terrestre, yera'l so contrapartida terrenal. Jin, o «Prohibida», referir al fechu de que naide podía entrar o salir del palaciu ensin el permisu del emperador. Cheng significa «ciudá cercada».[3] Na actualidá, el llugar ye comúnmente llamáu en chinu como Gùgōng (故宫), que significa «Palaciu Antiguu».[4] El muséu qu'alluga'l conxuntu palacial ye conocíu como «Muséu del Palaciu» (en chinu: 故宫博物院, pinyin : Gugong Bówùyùan).

Historia

editar
 
La Ciudá Prohibida nuna pintura de la Dinastía Ming.

La Ciudá Prohibida atopábase asitiada na Ciudá Imperial mientres la dinastía Yuan, fundada polos mongoles. Tres l'establecimientu de la dinastía Ming, l'emperador Hongwu treslladó la capital dende Beixín nel norte a Nankín nel sur, y ordenó que los palacios de los Yuan fueren quemaos. Cuando'l so fíu Zhu Di convertir nel emperador Yongle, volvió establecer la so capital en Beixín y ellí empezó en 1406 la construcción de lo que se convertiría na Ciudá Prohibida.[3] La construcción duró quince años, riquió la participación de más d'un millón de trabayadores[5] y utilizó materiales como tueros enteros de la preciada madera phoebe zhennan (en chinu: 楠木; pinyin: nánmù), procedente de les xungles del suroeste de China, y grandes bloques de mármol estrayíos de canteres cercanes a Beixín.[6] Los suelos de los salones principales fueron pavimentados con lladriyos doraos» (en chinu: 金砖; pinyin: jīnzhuān), que fueron especialmente cocíos en fornos de Suzhou.[5]

Dende 1420 hasta 1644 la Ciudá Prohibida foi la corte de la dinastía Ming, hasta que n'abril de 1644 foi prindada poles fuercies rebalbes dirixíes por Li Zicheng, que se proclamó emperador de la dinastía Shun.[7] Este fuxó pocu dempués ante los exércitos combinaos del antiguu xeneral Ming Wu Sangui (吳三桂）y les fuercies manchúes, amburando partes de la Ciudá Prohibida antes de colase.[8] Pa ochobre los manchúes llograren la supremacía nel norte de China y celebraron una ceremonia na Ciudá Prohibida pa proclamar al nuevu emperador Shunzhi como gobernante de toa China so la dinastía Qing.[9] Los gobernantes Qing camudaron los nomes de dalgunos de los principales edificios de la Ciudá, faciendo fincapié en «Harmonía» en llugar de «Supremacía»,[10] y asitiaron plaques billingües en chinu y manchú.[11]

 
L'emperador Kangxi tornando a la Ciudá Prohibida tres un viaxe al sur (sieglu XVII).

En 1860, mientres la Segunda Guerra del Opiu, fuercies anglu-franceses tomaron el control de la Ciudá Prohibida y ocupar hasta'l final de la guerra.[10] En 1900 la emperatriz viuda Cixí fuxó de la Ciudá Prohibida mientres el llevantamientu de los bóxers, dexándola por que fuera ocupada por fuercies de los países del tratáu hasta l'añu siguiente.

Dempués de ser el llar de venticuatro emperadores —catorce de la dinastía Ming y diez de la dinastía Qing— la Ciudá Prohibida dexó de ser el centru políticu de China en 1912 cola abdicación de Puyi, l'últimu emperador de China. So un alcuerdu col nuevu gobiernu de la República de China, Puyi moró nel patiu interior, ente que l'esterior foi destináu al usu públicu,[12] hasta que foi espulsáu tres un golpe d'estáu en 1924.[13] Un añu dempués creóse'l Muséu del Palaciu na Ciudá Prohibida.[14] En 1933 la invasión xaponesa de China obligó a la evacuación de les ayalgues nacionales de la Ciudá Prohibida,[15] y anque parte de la coleición foi devuelta a la fin de la Segunda Guerra Mundial,[16] otra foi sacupada a Taiwán en 1947 so les órdenes de Chiang Kai-shek, que'l so Kuomintang taba perdiendo la guerra civil china. Esta coleición relativamente pequeña pero de gran calidá caltúvose almacenada hasta 1965, cuando volvió ser espuesta al públicu como'l nucleu del Muséu Nacional del Palaciu en Taipéi.[17] Tres l'establecimientu de la República Popular China en 1949 el celu revolucionariu provocó que se fixeren dellos daños a la Ciudá Prohibida.[18] Sicasí, mientres la Revolución Cultural torgóse una mayor destrucción gracies a que'l primer ministru Zhou Enlai dispunxo un batallón del exércitu pa curiala.[19]

La Ciudá Prohibida foi declarada Patrimoniu de la Humanidá en 1987 pola Unesco cola denominación de Palaciu Imperial de les dinastíes Ming y Qing»,[20] por cuenta del so importante papel nel desenvolvimientu de la cultura y l'arquiteutura chines. Anguaño ye alministrada pol Muséu del Palaciu, que ta llevando a cabu un proyeutu de restauración de dieciséis años pa reparar y restaurar tolos edificios y devolvelos al so estáu anterior a 1912.[21] Nos últimos años, la presencia d'empreses comerciales na Ciudá Prohibida causó polémica,[22] como ye'l casu de la tienda de la cadena Starbucks, qu'abrió nel añu 2000 y tuvo que cerrar el 13 de xunetu de 2007 ante diverses quexes.[23][24] Los medios de comunicación chinos tamién se fixeron ecu en 2006 de la noticia sobre un par de tiendes d'alcordances que se negaben a almitir ciudadanos chinos cola cuenta de caltener unos precios elevaos pa los turistes estranxeros.[25]

 
La Ciudá Prohibida vista dende la llomba Jingshan.

Descripción

editar
 
Planu de la Ciudá Prohibida. Les etiquetes en colloráu identifiquen los llugares nel testu.
- – - División averada ente los patios Interior (norte) y Esterior (sur).
A. Puerta Sur
B. Puerta de la Divina Harmonía
C. Puerta Gloriosa del Oeste
D. Puerta Gloriosa del Este
Y. Torres
F. Puerta de la Suprema Harmonía
G. Salón de la Suprema Harmonía
H. Salón de la Eminencia Militar
J. Salón de la Gloria Lliteraria
K. Tres Palacio del Sur
L. Palaciu de la Pureza Celeste
M. Xardín Imperial
N. Salón del Cultivu Mental
O. Palaciu de la Llonxevidá Sele

La Ciudá Prohibida ye'l mayor complexu palacial sobreviviente del mundu y cubre 72 hectárees. Tien forma de rectángulu, con 961 metros de norte a sur y 753 m d'este a oeste, y contién na actualidá 980 edificios con 9999 estancies. La Ciudá Prohibida foi diseñada pa ser el centru de l'antigua ciudá cercada de Beixín y inxertar dientro d'una zona cercada mayor llamada la Ciudá Imperial, que de la mesma queda dientro de la Ciudá Interior, qu'atiesta pel sur cola Ciudá Esterior.

La Ciudá Prohibida sigui siendo importante nel trazáu urbanu de la ciudá de Beixín, pos la so exa central norte-sur ye la exa central de la capital china. Esta exa estender al sur al traviés de la Puerta de Tian'anmen hasta la Plaza de Tian'anmen, el centru ceremonial de la República Popular China, y hasta la puerta Yongdingmen. Escontra'l norte llega al Parque Jingshan y les torres Gulou y Zhonglou.[26] Esta exa nun ta esautamente alliniáu de norte a sur, pos s'esvia daqué más de dos graos, y los investigadores creen agora que foi trazáu na dinastía Yuan p'alliniase con Xanadú, la otra capital del so imperiu.[27]

Murios y puertes

editar

La Ciudá Prohibida ta arrodiada por una muralla de 7,9 metros d'altor y un foso llenu d'agua de 6 metros de fondura por 52 m d'anchu.[28] Los murios tienen 8,6 m d'anchu na so base y mengüen hasta 6,6 m a lo cimero.[29] Estos murios sirvíen tanto como muralles defensives como muro de contención de la Ciudá y fueron construyíos con un nucleu de tapial recubiertu con trés capes de lladriyos especialmente cocíos por dambes cares y xuníos con morteru.[30]

 
La Puerta del Sur, entrada principal de la Ciudá Prohibida.

Hai una torre en caúna de los sos cuatro esquines (Y), toes coronaes por complexos teyaos que presenten setenta y dos pináculos, a imitación de como apaecen representaos nes pintures de la dinastía Song el Pabellón del Príncipe Teng y el Pabellón de la Grulla Mariella.[30] Estes torres son la parte más visible de la Ciudá y son protagonistes de numberoses lleendes. Una d'elles diz que los artesanos nun fueron capaces de reconstruyir una de les torres en siendo desmantelada pa restauraciones mientres la dinastía Qing, y solo pudo ser rehecha pola intervención del carpinteru inmortal Lu Ban.[28]

La muralla tien cuatro puertes, una en cada llenzu. La principal ye la Puerta del Sur (A),[31] al norte abre la Puerta de la Divina Harmonía (B), frente al Parque Jingshan. Les del este y l'oeste llámense Puerta Gloriosa del Oeste (C) y Puerta Gloriosa del Este (D). Toos estos accesos tán cerraos per puertes de dos fueyes decoraes con files de nueve per nueve clavos doraos, sacante la puerta del este, que solo cunta con ocho files de clavos.[32]

L'accesu meridional, el principal, ta flanqueado por dos ales que s'adelantren cerrando tres lados de la plaza cuadrangular (Plaza Wumen) que s'abrir ante ella.[33] L'accesu tien cinco puertes, la central de les cualos ye parte de la Vía Imperial, un camín empedrado que forma la exa central de la Ciudá Prohibida y de la mesma Beixín, y lleva dende la Puerta de China nel sur a Jingshan nel norte. Solo l'emperador podía caminar o acaballar pela Vía Imperial, cola esceición de la emperatriz nel día de la so boda y de los estudiantes d'ésitu nel día del so Exame Imperial.[32]

  •  
    Torre d'una de les esquines de la Ciudá Prohibida..
  •  
    Torre de la esquina noroeste.
  •  
    La Puerta de la Divina Harmonía, l'accesu septentrional. El cartelu inferior reza «Muséu del Palaciu» (故宫博物院).
  •  
    La Puerta Gloriosa del Este en renovación como parte del procesu de restauración de 16 años.

Patiu esterior

editar

Tradicionalmente la Ciudá Prohibida estremar en dos zones: el Patiu Esterior (外 朝) o Patiu Fronteru (前朝) inclúi les seiciones meridionales y foi usáu pa propósitos ceremoniales; el Patiu Interior (内廷) o Palaciu Traseru (后宫) alluga les seiciones más al norte y foi la residencia del emperador y la so familia, y el llugar de los asuntos diarios d'estáu. Una llinia colorada marca nel mapa de la derecha la división averada ente estos dos zones. Coles mesmes, la Ciudá Prohibida trazar con tres eje verticales, el más importante de los cualos ye'l norte-sur, onde se topen los edificios más importantes.[32]

Entrando pela Puerta del Sur atopamos con una gran plaza trevesada pel Ríu d'Agua Dorao, que cunta con cinco puente. Al fondu de la plaza abre la Puerta de l'Harmonía Suprema (F), tres la que s'irgue'l Salón de l'Harmonía Suprema.[34] Unes terraces de mármol blanco de trés niveles alzar dende la plaza, y na so parte cimera hai tres edificios, el centru del complexu palacial: de sur a norte, el Salón de l'Harmonía Suprema (太和殿), el Salón de l'Harmonía Central (中和殿) y el Salón de la Preservación de l'Harmonía (保和殿).[35]

 
Salón de l'Harmonía Suprema.

El Salón de l'Harmonía Suprema (G) ye'l de mayores dimensiones, pos algama un altor de trenta metros sobre'l nivel de la plaza que la arrodia, amás de ser el centru ceremonial del poder imperial y la estructura de madera más grande de toa China. Tien nueve llarpiabes d'anchu y cinco pisos d'altor, los númberos nueve y cinco que tán simbólicamente coneutaos a la maxestá del emperador.[36] Enserto nuna celda nel centru del salón atopa un tronu de recargada decoración con un dragón n'espiral de que les sos fauces nacen unes boles de metal a manera de candelabru, llamaes «Espeyu Xuanyuan».[37] Na dinastía Ming l'emperador tenía equí la so corte pa tratar los asuntos d'estáu, anque mientres la dinastía Qing, cuando se celebraben más xuntes d'estáu, el so llocalización treslladar a un llugar menos ceremoniosu y el Salón de l'Harmonía Suprema quedó acutáu pa propósitos más solemnes como coronaciones, invistidures y bodes imperiales.[38]

El Salón de l'Harmonía Central ye más pequeñu, de planta cuadrada, y yera usáu pol emperador pa preparar les ceremonies y folgar antes y mientres la so realización.[39] Tres él, nel Salón de la Preservación de l'Harmonía ensayaben ceremonies y tamién yera'l llugar de la etapa final del Exame Imperial.[40] Los trés salones cunten con tronos imperiales, anque'l mayor y más ellaboráu de toos ye'l del Salón de l'Harmonía Suprema.[41]

Nel centru de les ramples que conducen a les terraces de los llaos norte y sur esisten ramples ceremoniales, parte de la Vía Imperial, decoraes con recargaos y simbólicos baxorrelieves. La rampla norte, tres el Salón de la Preservación de l'Harmonía, ta tallada nuna sola pieza de piedra de 16,5 metros de llargu, 3 m d'anchu, 1,7 m de grosez y doscientes tonelaes de pesu, lo que la convierte na mayor talla de toa China.[5] La rampla sur, frente al Salón de l'Harmonía Suprema, ye inda más llarga pero ta compuesta de dos losa de piedra que la so unión ta ingeniosamente azorronada colos baxorrelieves, daqué que s'afayó nel sieglu XX cuando'l deterioru secular fixo más visible'l so juntura.[42]

Escontra'l suroeste y el sureste del Patiu Esterior tán los salones de la Eminencia Militar (H) y de la Gloria Lliteraria (J). El primeru foi utilizáu en delles ocasiones pol emperador pa recibir a los sos ministros y celebrar cortes, y más tarde emplegáu p'allugar la mesma imprenta del palaciu. El segundu tuvo acutáu pa llectures ceremoniales de los reputaos eruditos confucianistes y en periodos posteriores foi la oficina de la Gran Secretaría. Equí tamién s'almacenó una copia del Siku Quanshu, la mayor coleición de llibros de la historia china. Al nordeste topen los Tres Palacio del Sur (南三所) (K), residencia del príncipe herederu.[34]

  •  
    El ríu d'Agua Dorao.
  •  
    Emblema del Salón de l'Harmonía Suprema.
  •  
    El tronu del Salón de l'Harmonía Suprema.
  •  
    El Salón de l'Harmonía Central (en primer términu) y el Salón de la Preservación de l'Harmonía.
  •  
    Detalle d'una puerta.

Patiu interior

editar

El Patiu Interior ta separáu del Esterior por una plaza rectangular trazada de manera perpendicular a la exa principal de la Ciudá Prohibida. Yera'l llar del emperador y la so familia, y na dinastía Qing los emperadores vivieron y trabayaron ellí n'esclusiva, dexando'l Patiu Esterior namái pa propósitos ceremoniales.[43]

Nel centru del patiu interior hai otru conxuntu de trés salones (L). Dende'l sur, son el Palaciu de la Pureza Celestial (乾清宮), el Salón de la Unión y el Palaciu de la Tranquilidá Terrenal. Más pequeños que los salones del Patiu Esterior, fueron la residencia oficial del emperador y la emperatriz. L'emperador, en representación del Yang y los Cielos, ocupaba'l Palaciu de la Pureza Celestial. La emperatriz, que representaba'l Yin y la Tierra, moraba nel Palaciu de la Tranquilidá Terrenal. Ente ellos atopaba'l Salón de la Unión, onde'l Yin y el Yang entemecer pa producir harmonía.[44]

 
Palaciu de la Pureza Celestial.

El Palaciu de la Pureza Celestial ye un edificiu con dos bistechos construyíu sobre una terraza de mármol d'un solu nivel y ta conectáu cola Puerta de la Pureza Celestial escontra'l sur por una pasarela elevada. Na dinastía Ming foi la residencia del emperador, pero a partir del emperador Yongzheng de la dinastía Qing, el soberanu moró nel más pequeñu Salón del Cultivu Mental, sito al oeste, por respetu a la memoria del emperador Kangxi.[28] El Palaciu de la Pureza Celestial, que cunta con un tronu fitu al techu y decoráu con otru dragón n'espiral, convirtióse más tarde nel salón d'audiencies del emperador.[45] Sobre'l tronu escolga un cartelu que reza «Xusticia y Honor» (en chinu: 正大光明; pinyin: zhèngdàguāngmíng).[46]

El Palaciu de la Tranquilidá Terrenal (坤宁宫) tamién ye un edificiu cubiertu con dos bistechos, con nueve llarpiabes d'anchu y tres pisos d'altor. Mientres la dinastía Ming foi la residencia de la emperatriz, ente que na Qing una gran parte del palaciu foi convertíu pal cultu chamanista polos nuevu gobernantes manchúes. Dende'l reináu del emperador Yongzheng la emperatriz camudar al Palaciu, anque dos habitaciones del Palaciu de la Tranquilidá Terrenal caltener pa ser usaos na nueche de bodes del emperador.[47]

Ente estos dos palacios ta'l Salón de la Unión, de planta cuadrada y cubierta piramidal. Equí tán almacenaos los venticinco Sellos Imperiales de la Dinastía Qing, según otros oxetos ceremoniales. Detrás d'estos trés sales atópase'l Xardín Imperial (M). Relativamente pequeñu y de diseñu compactu, esti xardín, sicasí, contién diverses muestres d'ellaboráu paisaxismu.[48] Al norte del xardín ta la Puerta de la Divina Harmonía, la puerta norte del palaciu. Distribuyíes al este y al oeste de los trés sales principales hai una serie de patios secundarios y palacios menores onde vivíen los fíos y concubinas del emperador.

Direutamente escontra l'oeste atopamos el Salón del Cultivu Mental (N), que orixinalmente yera un palaciu menor pero convirtióse de facto en residencia y oficina del emperador dende Yongzheng. Nes últimes décades de la dinastía Qing les emperatrices viudes, incluyida Cixí, celebraben cortes na zona este del salón. Asitiaes alredor del Salón del Cultivu Mental atópense les oficines del Gran Conseyu y otros organismos clave del gobiernu.[49]

La seición nordés del Patiu Interior ta ocupada pol Palaciu de la Llonxevidá Sele (宁寿宫) (O), un complexu construyíu pol emperador Qianlong en previsión de la so xubilación. Reflexa l'actualización de la Ciudá Prohibida y cuenta con un patiu interior y otru esterior, según xardinos y templos. La entrada al Palaciu de la Llonxevidá Sele ta marcada por un gran muriu d'azulexos que representa a nueve dragones.[50] Esta seición de la Ciudá Prohibida ta siendo restaurada gracies a la collaboración ente'l Muséu del Palaciu y el Fondu Mundial de Monumentos, un proyeutu al llargu plazu que s'espera terminar en 2017.

  •  
    Tronu del Palaciu de la Pureza Celestial.
  •  
    Interior del Salón del Cultivu Mental.
  •  
    El muriu de los Nueve Dragones nel Palaciu de la Llonxevidá Sele.
  •  
    Un lleón guardián doráu frente al Palaciu de la Llonxevidá Sele.

Relixón

editar

La relixón yera una parte importante de la vida de la corte imperial. Na dinastía Qing el Palaciu de la Tranquilidá Terrenal convertir nun llugar pa les ceremonies chamanistas manchúes. Coles mesmes, la relixón nativa taoísta china siguió teniendo un papel importante a lo llargo de les dinastíes Ming y Qing, y pal so cultu había dos templos taoístes, unu nel xardín imperial y otru na zona central del patiu interior.[51] Otra relixón importante nel palaciu de la dinastía Qing foi'l budismu. Nel patiu interior creáronse dellos templos y santuarios, ente ellos el del budismu tibetanu o lamaísmo. La iconografía budista tamién abondó na decoración interior de munchos edificios,[52] de lo que ye bona amuesa'l Pabellón de l'Agua de Flores, pos contién numberoses estatues budistes, iconos y mándales distribuyíos d'alcuerdu a propósitos rituales.[53]

Contorna

editar
 
Allugamientu de la Ciudá Prohibida nel centru históricu de Beixín.

La Ciudá Prohibida ta arrodiada en trés de los sos llaos por xardinos imperiales. Al norte atopa'l Parque Jingshan, una llomba artificial creada cola tierra estrayida del foso y los llagos cercanos.[54] Al oeste atópase Zhongnanhai, un antiguu xardín en redol a dos llagos coneutaos que na actualidá sirve como la sede central del Partíu Comunista de China y el Conseyu d'Estáu de la República Popular China. Escontra'l noroeste atiesta'l Parque Beihai, un llugar bien popular ente los pekineses tamién centráu per un llagu comunicáu colos dos del sur.

 
El parque Beihai. Al fondu, la islla Qionghua y la so Estupa Blanca llevantada en 1651.

Nel sur de la Ciudá Prohibida hai dos importantes santuarios, el Santuariu Imperial de la Familia (en chinu: 太庙, pinyin: Tàimiào) y el Santuariu Imperial d'Estáu (en chinu: 太 社稷, pinyin: Tàishèjì), onde l'emperador podía venerar los espíritus de los sos ancestros y l'espíritu de la nación, respeutivamente. Güei son el Salón Cultural del Pueblu Trabayador de Beixín[55] y el Parque Zhongshan, esti postreru en conmemoración de Sun Yat-sen.[56] Tamién escontra'l sur topen dos cercanes ya idéntiques puertes dispuestes na exa central que lleva al accesu principal de la Ciudá: la Puerta Vertical (en chinu: 端 门, pinyin: Duānmén) y la más famosa Puerta de Tian'anmen, decorada con una semeya de Mao Zedong nel so centru y cartelos a entrambos llaos que recen «Llarga vida a la República Popular China» y «Llarga vida a la gran unidá de los pueblos del mundu». La Puerta de Tian'anmen coneuta la cortil de la Ciudá Prohibida col modernu y simbólicu centru del estáu chinu, la Plaza de Tian'anmen.

Anque'l desenvolvimientu urbanu ta agora puramente controláu pela redolada de la Ciudá Prohibida, mientres el pasáu sieglu les incontrolaes baltaderes y reconstrucciones, dacuando políticamente motivaes, camudaron el calter de les árees qu'arrodien el conxuntu palacial. Dende l'añu 2000 el gobiernu municipal de Beixín trabayó pa evitar que les instituciones gubernamentales y militares ocupen dellos edificios históricos, y estableció un parque alredor de les restantes partes de la muralla de la Ciudá Imperial. En 2004 una ordenanza relativa al altor de los edificios y les restricciones na ordenación urbana foi anovada pa establecer l'área de la Ciudá Imperial y del norte de la Ciudá como una zona d'aislamientu pa la Ciudá Prohibida.[57] Un añu dempués la Ciudá Imperial y Beihai (como parte d'estensión del Palaciu de Branu) incluyir na llista pa ser próximos enclaves Patrimoniu de la Humanidá en Beixín.[58]

Simbolismu

editar
 
Los teyaos tán decoraos con fileres d'estatues encabezaes por un home qu'acaballa un ave fénix y por un dragón imperial.

El diseñu de la Ciudá Prohibida, dende'l so plan xeneral al más pequeñu detalle, foi meticulosamente escurríu pa reflexar principios filosóficos y relixosos, y sobremanera como símbolu de la maxestá del poder imperial. Dellos exemplos notables de diseñu simbólicu son:

  • El mariellu ye'l color del emperador. Por ello, cuasi tolos teyaos de la Ciudá Prohibida tienen texas vidraes de color mariellu, y solo hai dos esceición: la biblioteca nel Pabellón de la Fondura Lliteraria (文渊阁), que tien texas negres porque esi color acomuñar col agua y por tanto previenen quemes, y les residencies del príncipe herederu, que cunten con texas verdes porque esi color acomuñar cola madera y, por tanto, cola crecedera.[36]
  • Los salones principales de los patios interior y esterior tán toos dispuestos en grupos de trés, la forma del trigrama Qian que representa'l Cielu. Per otru llau, les residencies del patiu interior tán arrexuntaes de seis en seis, la forma del trigrama Kun que representa la Tierra.[28]
  • Les cresterías de los teyaos tán decoraes con llinies d'estatues lideraes por un home qu'acaballa un ave fénix y ye siguíu por un dragón imperial. El númberu d'estes estatues representa'l estatus del edificiu, pos un edificiu secundariu tien trés o cinco. El Salón de l'Harmonía Suprema tien diez, l'únicu edificiu de tol país al que se dexaba esto en tiempos imperiales. Como resultancia, la so décima estatua, llamada «Hangshi» o «décima», (en chinu: 行 十, pinyin: Hángshí)[59] ye tamién única na Ciudá Prohibida.[60]
  • El diseñu d'edificios respeta les antigües costumes establecíes nel Clásicu de los Ritos, polo que los templos ancestrales tán frente al palaciu, les zones d'almacenamientu na parte frontera del complexu y les zones residenciales na parte trasera.[61]

Coleiciones

editar
 
Sala d'esposición del Muséu del Palaciu.

Les coleiciones del Muséu del Palaciu basar na coleición imperial Qing. Acordies colos resultaos d'una auditoría de 1925,[62] la Ciudá Prohibida almacenaba 1,17 millones d'oxetos. Amás, les biblioteques imperiales allugaben una de les mayores coleiciones de llibros antiguos y documentos varios de tol país, incluyíos papeles de los gobiernos de les dinastíes Ming y Qing.

Dende 1933 l'amenaza de la invasión xaponesa obligó a la evacuación de les partes más importantes de la coleición del Muséu. Tres el final de la Segunda Guerra Mundial en 1945 esta coleición foi devuelta a Nankín, pero cola victoria de los comunistes na posterior Guerra Civil China en 1949, el gobiernu nacionalista decidió unviar una seleición d'esta coleición a la islla de Taiwán. De les 13 427 caxes d'oxetos sacupaes, 2972 atópase na actualidá nel Muséu Nacional del Palaciu en Taipéi. Cuasi diez mil caxes fueron devueltes a Beixín, pero 2221 siguen güei almacenaes so cargu del Muséu de Nankín.[17] Dempués de 1949 el Muséu llevó a cabu una nueva auditoría, según una busca refecha na Ciudá Prohibida, afayando un númberu importante d'oxetos. Amás, el gobiernu tomó pieces d'otros museos de tol país pa reponer la coleición del Muséu Nacional del Palaciu, que tamién mercó dalgunes y recibió donaciones privaes.[63]

Na actualidá'l Muséu del Palaciu tien más d'un millón d'obres d'arte únicu y d'incalculable valor na so coleición permanente,[64][65] ente les que s'inclúin pintures, cerámiques, inscripciones, oxetos de bronce o documentos de la corte. Según un inventariu de la coleición realizáu ente los años 2004 y 2010, el Muséu del Palaciu tien un total de 1 807 558 oxetos, de los que 1 684 490 son pieces designaes como «reliquies culturales pervalibles» protexíes a nivel nacional.[66]

Cerámica [[Ficheru
China qing

two blue ceramics.JPG|thumb|Dos pieces de porzolana azul» de la dinastía Qing.]]

El Muséu del Palaciu tien 340 000 pieces de cerámica y porzolana, ente les que s'inclúin les coleiciones imperiales de la dinastía Tang y de la dinastía Song, según pieces encargaes pol palaciu y, dacuando, pol emperador personalmente. El Muséu del Palaciu tien tamién alredor de 320 000 pieces de porzolana de la coleición imperial. El restu ta cuasi tou almacenáu nel Muséu Nacional del Palaciu en Taipéi y el Muséu de Nankín.[67]

Pintures
 
Caballos bañándose (detalle), obra de Zhao Mengfu (1254–1322).

El Muséu del Palaciu tien cerca de 50 000 pintures. D'estes, más de cuatrocientes daten d'antes de la dinastía Yuan (1271-1368), lo que la convierte na coleición más grande d'esti tipu en China.[67] La coleición basar na coleición del palaciu de les dinastíes Ming y Qing. L'interés personal d'emperadores como Qianlong llevó a que'l palaciu atesorara una de les más importantes coleiciones de pintura de la historia china. Sicasí, una parte importante d'esta coleición perder colos años. Tres la so abdicación, Puyi sacó munches pintures del palaciu, que se perdieron o destruyeron, y en 1948 munchos oxetos fueron llevaos a Taiwán. La coleición foi darréu completada al traviés de donaciones, compres y tresferencies d'otros museos.

Oxetos de bronce

La coleición de bronces del Muséu del Palaciu remontar a la temprana dinastía Shang. De les cerca de 10 000 pieces que la componen, 1 600 tán dataes como anteriores al periodu Qin (221 e.C.). Una parte importante d'esta coleición son oxetos ceremoniales de bronce de la corte imperial.[67]

Relós

El Muséu del Palaciu tien una de les mayores coleiciones de relós mecánicos de los sieglos XVIII y XIX esistentes nel mundu, con más de mil pieces, tanto chines como realizaes nel estranxeru. Los relós chinos fueron realizaes nos talleres del propiu palaciu, en Cantón o en Suzhou, ente que los foranos provienen del Reinu Xuníu, Francia, Estaos Xuníos, Suiza o Xapón, anque la mayoría son británicos.[67]

Jade
 
La Col de jadeíta, d'antiguo na Ciudá Prohibida y güei nel Muséu Nacional del Palaciu de Taipéi.

El jade tien un llugar únicu na cultura de China.[68] La coleición del muséu, na so mayoría procedente de la coleición imperial, inclúi unes 30 000 pieces. La coleición d'obres anteriores a la dinastía Yuan inclúi delles pieces de fama mundial y oxetos procedentes de recién escavaciones arqueolóxiques. Los más antiguos daten del Neolíticu, ente que los de les dinastíes Ming y Qing yeren d'usu palaciegu, en dellos casos tributos llegaos de tol imperiu y de más allá.[67]

Oxetos de palaciu

Amás d'obres d'arte, una gran parte de la coleición del muséu componer de pieces de la corte imperial, lo qu'inclúi elementos utilizaos pola familia imperial y el palaciu na vida diaria, según diversos oxetos ceremoniales y burocráticos importantes pa l'alministración del gobiernu. Esta amplia coleición ilustra la vida cotidiana y los protocolos ceremoniales de la dómina imperial.[67]

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 «UNESCO World Heritage List: Imperial Palaces of the Ming and Qing Dynasties in Beijing and Shenyang». UNESCO. Consultáu'l 26 de xineru de 2012.
  2. ↑ Gan, Guo-hui (abril de 1990). «Perspective of urban land use in Beijing». GeoJournal 20 (4):  páxs. 359–364. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Yu, 1984, p. 18.
  4. ↑ «Gùgōng» en sentíu xenéricu tamién se refier a tolos palacios antiguos, como'l Palaciu Mukden en Shenyang.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Yang, 2003, p. 15.
  6. ↑ China Central Television, The Palace Museum. Gugong: "I. Building the Forbidden City" [Documental]. CCTV.
  7. ↑ Yang, 2003, p. 69.
  8. ↑ p. 3734, Wu, Han (1980). 朝鲜李朝实录中的中国史料 (Material histórico chinu nos Añales de la dinastía Joseon Yi). Beixín: Zhonghua Book Company. CN / D829.312.
  9. ↑ Guo, Muoruo (20 de marzu de 1944). «甲申三百年祭 (Conmemorando'l 300 aniversariu del Añu Jia-Sheng)» (en chinu). New China Daily. 
  10. ↑ 10,0 10,1 China Central Television, The Palace Museum. Gugong: "XI. Flight of the National Treasures" [Documental]. CCTV.
  11. ↑ «故宫外朝宫殿为何无满文？ (¿Por qué nun hai manchú nos salones de la Corte Esterior?)» (en Chinu). People Net. 16 de xunu de 2006. http://ha.people.com.cn/news/2006/06/16/109613.htm. Consultáu'l 12 de xunetu de 2007. 
  12. ↑ Yang, 2003, p. 137.
  13. ↑ Yan, Chongnian (2004). «国民—战犯—公民 (Nacional - Criminales de Guerra Ciudadanos)», 正说清朝十二帝 (Hestories Reales de los dolce Emperadores Qing) (en chinu). Beixín: Zhonghua Book Company. ISBN 7-101-04445-X.
  14. ↑ Cao Kun (6 d'ochobre de 2005). «故宫X档案: 开院门票 掏五毛钱可劲逛 (Archivos X de la Ciudá Prohibida: Almisión 50 céntimos)» (en chinu). Beijing Llegal Evening (People Net). http://culture.people.com.cn/GB/22226/53974/53977/3750782.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. 
  15. ↑ Vea'l mapa de les rutes d'evacuación en: «National Palace Museum – Tradition & Continuity». Muséu del Palaciu Nacional. Archiváu dende l'orixinal, el 20 de marzu de 2007. Consultáu'l 9 de febreru de 2012.
  16. ↑ «National Palace Museum – Tradition & Continuity». Muséu del Palaciu Nacional. Archiváu dende l'orixinal, el 20 de marzu de 2007. Consultáu'l 9 de febreru de 2012.
  17. ↑ 17,0 17,1 «三大院长南京说文物 (Trés direutores del Muséu falen de los oxetos en Nankín)» (en chinu). Jiangnan Times (People Net). 19 d'ochobre de 2003. http://www.people.com.cn/GB/paper447/10416/949293.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. 
  18. ↑ Chen, Jie (4 de febreru de 2006). «故宫曾有多种可怕改造方案 (Delles horribles propuestes de reconstrucción feches pa la Ciudá Prohibida)» (en chinu). Yangcheng Evening News (Eastday). http://news.eastday.com/eastday/node81741/node81803/node112035/userobject1ai1829390.html. Consultáu'l 29 de xineru de 1012. 
  19. ↑ Xie, Yinming; Qu, Wanlin (7 de payares de 2006). «"文化大革命"中谁保护了故宫 (¿Quién protexó la Ciudá Prohibida mientres la Revolución Cultural?)» (en chinu). CPC Documents (People Net). http://cpc.people.com.cn/GB/68742/69115/69120/5005812.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. 
  20. ↑ La Ciudá Prohibida foi llistada como «Palaciu Imperial de les dinastíes Ming y Qing» (documentu oficial). En 2004 el Palaciu Mukden en Shenyang foi añadíu como estensión de la propiedá, qu'entós pasó a llamase «Palacios Imperiales de les dinastíes Ming y Qing en Beixín y Shenyang»: «UNESCO World Heritage List: Imperial Palaces of the Ming and Qing Dynasties in Beijing and Shenyang». Consultáu'l 29 de xineru de 2012.
  21. ↑ Palace Museum. «Forbidden City restoration project website». Archiváu dende l'orixinal, el 21 d'abril de 2007. Consultáu'l 29 de xineru de 2012.
  22. ↑ (en chinu) 闾丘露薇：星巴克怎么进的故宫？(Luqiu Luwei: Cómo Strabucks introducir na Ciudá Prohibida). People Net. 16 de xineru de 2007. http://culture.people.com.cn/GB/27296/5290184.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. ; ver tamién el post orixinal nel blogue: here (en chinu).
  23. ↑ Mellissa Allison (13 de xunetu de 2007). Starbucks closes Forbidden City store. The Seattle Times. http://seattletimes.nwsource.com/html/businesstechnology/2003788095_webstarbucks13.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012.  (n'inglés)
  24. ↑ Reuters (11 d'avientu de 2000). Starbucks brews storm in China's Forbidden City. CNN. http://archives.cnn.com/2000/FOOD/news/12/11/china.starbucks.reut/. Consultáu'l 29 de xineru de 2012.  (n'inglés)
  25. ↑ (en chinu) Two stores inside Forbidden City refuse entry to Chinese nationals. Xinhua Net. 23 d'agostu de 2006. http://news.xinhuanet.com/society/2006-08/23/content_4995055.htm. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. 
  26. ↑ (en chinu) 北京确立城市发展脉络 重塑7.8公里中轴线 (Beijing to establish civic development network; Recreating 7.8 km central axis). People Net. 30 de mayu de 2006. http://house.people.com.cn/chengshi/20060530/article_5338.html. Consultáu'l 29 de xineru de 2012. 
  27. ↑ Pan, Feng (2 de marzu de 2005). «探秘北京中轴线 (Esplorando'l misteriu de la exa central de Beixín)» (en chinu). Science Times (Academia China de les Ciencies). http://www.cas.ac.cn/html/Dir/2005/03/02/5202.htm. Consultáu'l 9 de febreru de 2012. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 China Central Television, The Palace Museum. Gugong: "II. Ridgeline of a Prosperous Age" [Documentary]. China: CCTV.
  29. ↑ Yang, 2003, p. 25.
  30. ↑ 30,0 30,1 Yu, 1984, p. 32.
  31. ↑ Téunicamente la Puerta de Tiananmen nun ye parte de la Ciudá Prohibida, ye un accesu de la Ciudá Imperial.
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 Yu, 1984, p. 25.
  33. ↑ Yu, 1984, p. 33.
  34. ↑ 34,0 34,1 Yu, 1984, p. 49.
  35. ↑ Yu, 1984, p. 48.
  36. ↑ 36,0 36,1 Muséu del Palaciu. «Yin, Yang and the Five Elements in the Forbidden City» (chinu). Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  37. ↑ Yu, 1984, p. 253.
  38. ↑ Muséu del Palaciu. «太和殿 (Hall of Supreme Harmony)» (chinu). Archiváu dende l'orixinal, el 17 de xunu de 2007. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  39. ↑ Muséu del Palaciu. «中和殿 (Hall of Central Harmony)» (chinu). Archiváu dende l'orixinal, el 30 de mayu de 2007. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  40. ↑ Muséu del Palaciu. «保和殿 (Hall of Preserving Harmony)» (chinu). Archiváu dende l'orixinal, el 30 de setiembre de 2007. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  41. ↑ Yu, 1984, p. 70.
  42. ↑ Yu, 1984, p. 213.
  43. ↑ Yu, 1984, p. 73.
  44. ↑ Yu, 1984, p. 75.
  45. ↑ Yu, 1984, p. 78.
  46. ↑ Yang, 2003, p. 51.
  47. ↑ Yu, 1984, páxs. 80-83.
  48. ↑ Yu, 1984, p. 121.
  49. ↑ Yu, 1984, p. 87.
  50. ↑ Yu, 1984, p. 115.
  51. ↑ Yu, 1984, p. 176.
  52. ↑ Yu, 1984, p. 177.
  53. ↑ Yu, 1984, páxs. 189-193.
  54. ↑ Yu, 1984, p. 20.
  55. ↑ «Working People's Cultural Palace». China.org.cn. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  56. ↑ «Zhongshan Park». China.org.cn. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  57. ↑ (en chinu) Forbidden City Buffer Zone Plan submitted to World Heritage conference. Xinhua Net. 16 de xunetu de 2005. http://news.xinhuanet.com/newscenter/2005-07/16/content_3225720.htm. Consultáu'l 31 de xineru de 2012. 
  58. ↑ Li, Yang (4 de xunu de 2005) (en chinu). Beijing confirms 7 World Heritage alternate items; Large scale reconstruction of Imperial City halted. Xinhua Net. http://www.bj.xinhuanet.com/bjpd_sdzx/2005-06/04/content_4374144.htm. Consultáu'l 31 de xineru de 2012. 
  59. ↑ China Central Television, The Palace Museum (2005). «Gugong: "III. Rites under Heaven "». CCTV.
  60. ↑ Muséu del Palaciu. «Hall of Supreme Harmony» (chinu). Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  61. ↑ Steinhardt, Nancy Shatzman (Dic de 1986). Why were Chang'an and Beijing so different?. 45. The Journal of the Society of Architectural Historians.  páxs. 339–357. doi:10.2307/990206. http://www.jstor.org/pss/990206. 
  62. ↑ Wen, Lianxi (ed.) (1925). 故宫物品点查报告 [Palace items auditing report]. Beixín: Caretaker Committee of the Qing Dynasty Imperial Family. Reimpreso en 2004: Xianzhuang Book Company. ISBN 7-80106-238-8.
  63. ↑ «北京故宫与台北故宫 谁的文物藏品多？ (Beijing Palace Museum and Taipei Palace Museum: which collection is bigger?)» (en chinu). Guangming Daily (Xinhua Net). 16 de xineru de 2005. http://news.xinhuanet.com/collection/2005-01/16/content_2467212.htm. Consultáu'l 31 de xineru de 2012. 
  64. ↑ «The Palace Museum». China.org (1 de mayu de 2005).
  65. ↑ Jackie Craven. «Forbidden City in Beijing, China». About.com: Architecture.
  66. ↑ «Palace Museum puts its house in order». China Daily (Xinhua News Agency). 27 de xineru de 2011. http://news.xinhuanet.com/english2010/china/2011-01/27/c_13709525.htm. Consultáu'l 31 de xineru de 2012. 
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 67,3 67,4 67,5 Muséu del Palaciu. «Exhibitions - Permanent Exhibitions» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 10 de payares de 2014. Consultáu'l 31 de xineru de 2012.
  68. ↑ Laufer, Berthold (1912). Jade: A Study in Chinese Archeology & Religion. Gloucestor MA: Reimpreso en1989: Peter Smith Pub Inc. ISBN 978-0844652146.

Bibliografía adicional

editar
  • Aisin-Gioro, Puyi (1964). From Emperor to citizen : the autobiography of Aisin-Gioro Pu Yi. Beixín: Foreign Language Press. ISBN 0-192-82099-0.
  • Huang, Ray (1981). 1587, A Year of Non Significance: The Ming Dynasty in Torne. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-02518-1.
  • Yang, Xiagui; Li, Shaobai (fotografíes); Chen, Huang (traducción) (2003). The Invisible Palace. Beixín: Foreign Language Press. ISBN 7-119-03432-4.
  • Yu, Zhuoyun (1984). Palaces of the Forbidden City. Nueva York: Viking. ISBN 0-670-53721-7.
  • Barme, Geremie R. (2008). The Forbidden City. Profile Books. 251 páxina. ISBN 9780674027794.
  • Cotterell, Arthur (2007). The Imperial Capitals of China – An Inside View of the Celestial Empire. Londres: Pimlico. 304 páxina. ISBN 9781845950095.
  • Ho; Bronson (2004). Splendors of China's Forbidden City. Londres: Merrell Publishers. ISBN 1-85894-258-6.

Enllaces esternos

editar






Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Ciudá_Prohibida&oldid=4292879»